Απαντώντας ο Μητροπολίτης Ταμασού και Ορεινής κ. Ησαΐας διέγραψε σε αδρές γραμμές τον τρόπο της ποιμαντικής διακονίας του και καθόρισε τους προγραμματικούς στόχους του, τόσο στο άμεσο, όσο και στο απώτερο μέλλον. Πιο συγκεκριμένα, ο λόγος του έχει ως εξής:
ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ TOY ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΑΜΑΣΟΥ ΚΑΙ ΟΡΕΙΝΗΣ ΚΥΡΙΟΥ ΗΣΑΪΟΥ Α΄ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΝ ΝΑΟΝ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΥ ΣΤΙΣ 11 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007
Μακαριώτατε,
Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,
Ἀξιότιμοι προσκεκλημένοι,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά τῆς λογικῆς ποίμνης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ταμασοῦ καί Ὀρεινῆς,
Αὐτήν τήν ὥραν τῆς ἐνθρονίσεώς μου εἰς τόν Παλαίφατον Θρόνον τῶν Ταμασέων οἱ Θεόπνευστοι λόγοι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἐπί τῇ ἀναλήψει ὑπό τινος ὑψηλῶν καθηκόντων συγκλονίζουν τό εἶναί μου, προσγειώνοντάς με εἰς τήν ὀρθήν μέν ἀντίληψιν τῆς Ποιμαντικῆς διακονίας, συνεφέρνοντάς με δέ ἐκ τῆς τυφλωτικῆς λάμψεως τῶν συμβεβηκότων εἰς ἐμέ, γεγονός τό ὁποῖο οὐχί δυσκόλως δύναται νά μέ παρασύρῃ εἰς τήν ὁδόν τῆς προσωπικῆς ἐπάρσεως, ἀλλά καί τῆς κοσμικῆς κενοδοξίας. Ὁμιλεῖ λοιπόν εἰς ἐμέ σήμερον ὁ Ἱερός Χρυσόστομος καί λέγει: «Ἐπ’ ἀξιώματος ἐγένου μεγάλου, καὶ ἀρχῆς ἀπελάβου ποτέ Ἐκκλησιαστικῆς; μή μέγα φρόνει˙ οὐ σύ τήν δόξαν ἐκτήσω, ἀλλ’ ὁ Θεός σε ἐνέδυσεν˙ ὡς ἀλλοτρίας τοίνυν φείδου, μή καταχρώμενος αὐτῇ, μηδέ ἀποχρώμενος εἰς τά μή προσήκοντα, μηδέ φυσώμενος, μηδέ σφετεριζόμενος, ἀλλά πένητα σεαυτόν νόμιζε εἶναι καί ἄδοξον˙ λόγον ἔλαβες; μή φυσῶ, μηδέ ἀλαζονεύου˙ οὐ γάρ ἐστι σόν τό χάρισμα˙ μή ἀγνώμων ἔσο περί τά δεσποτικά, ἀλλά διάνεμε τοῖς συνδούλοις, καί μήτε ὡς ἐπί ἰδίοις ἐπαίρου τούτοις, μήτε φείδου, ὥστε διανέμειν.
Ὑπεραγία Θεοτόκε Κυκκώτισσα, βοήθει μοι νά ἐκτελέσω μέ ἀκρίβεια τάς ἐντολάς τῶν Ἁγίων Πατέρων.
Ἡ ἀπόφασις τῆς ἀνασυστάσεως τῶν πάλαι ποτέ διαλαμψασῶν Μητροπόλεων τῆς Κύπρου, Μακαριώτατε, ἀποτελεῖ ὁρόσημον διά τήν νεώτερην Ἐκκλησιαστικήν καί πολιτιστικήν Ἱστορίαν τῆς νήσου μας διά δύο σοβαρούς λόγους, οἱ ὁποῖοι εἶναι: Πρῶτον, διοικητικά ἡ ἐνίσχυσις καί ἐπαρκεστέρα περιφρούρησις τοῦ αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου διά τῆς συμπεπληρωμένης εἰς ἱκανόν ἀριθμόν Ἐπισκόπων Ἱερᾶς Συνόδου μας, καί δεύτερον, ποιμαντικά, ὅπως ἀναγράφεται εἰς τήν Ἐγκύκλιό Σας, Μακαριώτατε, ἡ καλυτέρα καί πληρεστέρα θεραπεία τῶν ἀναγκῶν τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας μας, γεγονός πού ἐνισχύει τήν πνευματικότητα τοῦ λαοῦ μας διά τῆς καλυτέρας καί συχνοτέρας αὐτοῦ ἐπαφῆς μέ τούς ποιμένας του. Εὐχαριστώντας, τόσον ἐσᾶς, Μακαριώτατε, ὅσον καί τόν Ἅγιον Κιτίου, πού προσέφερε καί αὐτός μέρος τῆς ἐπαρχίας του εἰς τήν Μητρόπολιν Ταμασοῦ, εἰλικρινῶς ὑπόσχομαι μέ ὑπακοήν καί κατ’ ἐπίγνωσιν θεῖον ζῆλο νά διαποιμάνω τό ἐμπιστευθέν εἰς ἐμέ ποίμνιον τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μητροπόλεως, ἀναλώνοντας ὑπέρ αὐτοῦ ὅλες μου τίς φυσικές καί πνευματικές δυνάμεις. Ἡ ὁποιασδήποτε μορφῆς ὑπακοή σήμερα, Μακαριώτατε, εἶναι ἀρκετά παρεξηγημένη, καί θεωρεῖται ἀπό πολλούς ὡς κατάργησις τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου. Σέ κάποιες ἀκραῖες περιπτώσεις αὐτό ἴσως πράγματι νά συμβαίνῃ, ὅταν ὅμως αὐτή τελῆται ὑπό τάς σωστάς προϋποθέσεις, τότε ἀποτελεῖ δύναμη, καί ὄχι ἀδυναμία. Σύμφωνα μέ τόν Ἱερόν Χρυσόστομον, πού πάντοτε ἔχει ὡς πρότυπον τόν «ποιμένα τόν καλόν», τόν Ἰησοῦν Χριστόν, «Μυρίων ἡμῶν ἀγαθῶν πρόξενον γίνεται τό ὑπακούειν τῷ Δεσπότῃ, καί πείθεσθαι αὐτοῦ τοῖς προστάγμασι… Ἐάν οὖν οὕτω παιδεύσωμεν ἑαυτούς, δυνησόμεθα καί τήν αὐτήν ὑπακοήν τῷ δικαίῳ ἐπιδείξασθαι καί τῶν αὐτῶν στεφάνων ἐπιτυχεῖν. Πῶς δέ ὑπακούσομεν; Ἐάν τάς ἐντολάς Αὐτοῦ διά τῶν ἔργων πληρώσωμεν».
Δεῖξτέ μας λοιπόν, Μακαριώτατε, διά τῆς Χριστομιμήτου συμπεριφορᾶς σας τό δρόμον διά τό καλόν τῆς Ἐκκλησίας μας, καί ἐμεῖς θά σᾶς ἀκολουθήσουμε μέ ὑπακοήν, πιστά καί συλλογικά, ἐν πνεύματι ἀγάπης, ὁμόνοιας, ἀλληλοσεβασμοῦ καί φιλεργατικότητος.
Ἰδού λοιπόν ἡ ἀνασυσταμένη Ἱερά Μητρόπολις Ταμασοῦ καί Ὀρεινῆς ἀποτελεῖ ἀπό σήμερα κιόλας ἕνα πραγματικό γεγονός, τό ὁποῖο δι’ ἐμέ, Μακαριώτατε, ἀποτελεῖ καί πρόκλησιν, ἀλλά καί πρόσκλησιν διά περισσοτέρους πνευματικούς καί κοινωνικούς ἀγώνας. Συγκλονίζομαι ἐνώπιον αὐτῆς τῆς ἱερᾶς ἀποστολῆς καί μέ δέος συλλογίζομαι τήν εὐχήν τῆς ἀναθέσεως εἰς ἐμέ τῆς Ποιμαντικῆς ράβδου τῆς Ἐκκλησίας, ἐντελλομένης μοι, «Λάβε τήν ποιμαντικήν Ράβδον, ἵνα ποιμαίνῃς τό ἐμπιστευθέν σοι ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ, καί τοῖς μέν εὐπειθέσιν ἔστω αὐτοῖς ὑπό σοῦ βακτηρία καί ὑποστηριγμός, τοῖς δέ ἀπειθέσι καί εὐτραπέλοις χρῶ αὐτῇ Ράβδῳ ἐπιστυπτικῇ, Ράβδῳ παιδεύσεως.» Καθαρά ἡ ἐντολή τῆς Ἐκκλησίας, κρυστάλλινο τό μήνυμα τῆς εὐθύνης.
Μακαριώτατε,
Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,
Τό ποιμαντικό διακόνημα ἑνός σύγχρονου Ἱεράρχου, ὅπως καλύτερα ἀπό μένα γνωρίζετε, δέν εἶναι καθόλου εὔκολον. Συμφώνως μέ τάς ἀρχάς τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης τῆς Ποιμαντικῆς, καλούμεθα ὡς ποιμένες νά ὑπηρετήσουμε τάς βασικάς Λειτουργίας τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι ἡ μαρτυρία, ἡ λατρεία, ἡ κοινωνία καί ἡ διακονία, ἐνεργοποιώντας τά χαρίσματα τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Στόχος αὐτῆς τῆς δραστηριοποιήσεως, μᾶς ἀναφέρει ὁ διακεκριμένος Καθηγητής ποιμαντικῆς, εἶναι ἡ πρόσκλησις τοῦ μεμονωμένου ἀνθρώπου, ἀλλά καί τῆς ἀνθρωπότητος ἐν γένει νά συνταχθῇ καί νά ἐνταχθῇ εἰς τήν μία ὑπό τόν Ἕνα Ποιμένα ποίμνην. Δηλαδή ἡ συγκρότησις, ἀλλά καί συγκράτησις, ἡ οἰκοδόμησις, ἀλλά καί ἐποικοδόμησις τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας Κεφαλή εἶναι ὁ Χριστός, μέ ἀπώτερον σκοπόν τήν σωτηρίαν τοῦ πεπτωκότος καί ἀνισταμένου ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου. Συμφώνως μέ τούς θεοπνεύστους λόγους τοῦ Ρώσσου Ἁγίου Ἰωάννου Μαξίμοβιτς, τοὺς ὁποίους μεταφέρω αὐτούσια, διότι μέ ἐκφράζουν ἀπόλυτα, ὁ Χριστός ἦλθε εἰς τή γῆ, διά νά ἀποκαταστήσῃ εἰς τόν ἄνθρωπο τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶχε ἀμαυρωθῆ, νά καλέσῃ τούς ἀνθρώπους, νά τούς συνενώσῃ ὁμοῦ, ὥστε μέ ἕνα στόμα καί μίαν καρδίαν νά δοξάζουν τόν Δημιουργό τους.
Τό καθῆκον τοῦ κάθε ποιμένος εἶναι νά φέρῃ τούς ἀνθρώπους εἰς αὐτήν τήν ἑνότητα, νά τούς ἀνακαινίσῃ καί νά τούς φωτίσῃ. Τί μπορεῖ, ἀδελφοί μου, νά εἶναι μεγαλύτερο ἀπό τό νά ἀναδημιουργῇς τή δημιουργία τοῦ Θεοῦ! Τί μεγαλύτερο καλό μπορεῖ κάποιος νά προσφέρῃ εἰς τόν πλησίον του ἀπό τό νά τόν προετοιμάσῃ διά τήν αἰώνιαν ζωήν! Ἡ ἐκπλήρωσις αὐτοῦ τοῦ καθήκοντος δέν εἶναι εὔκολος, ἀπαιτεῖται μάχη μέ τή μολυσμένη ἀπό τήν ἁμαρτία φύσιν τοῦ ἀνθρώπου, ἀπαντᾶται δέ συχνά ἡ παρανόησις, καί κάποτε ἡ συνειδητή ἀντίδρασις ἤ ἀκόμη καί τό μῖσος ἀπό μέρους ἐκείνων πού ἀγαπᾶς καί φροντίζεις νά βοηθήσῃς. Μεγάλη πρέπει νά εἶναι ἡ αὐτοθυσία τοῦ ποιμένος, καί μεγάλη πρέπει νά εἶναι ἡ ἀγάπη του διά τό ποίμνιόν του. Πρός χάριν του ὁ ποιμένας πρέπει νά εἶναι ἕτοιμος νά ὑποφέρῃ τά πάντα, καί κάθε πρόβατο πρέπει νά εὕρῃ μίαν θέσιν εἰς τήν καρδίαν του. Πρέπει νά ἐφαρμόσῃ κατάλληλον μεταχείρισιν διά τόν κάθε ἕνα ξεχωριστά, λαμβάνων ὑπ’ ὄψιν του τόν εἰδικό χαρακτῆρα καί τίς περιστάσεις τοῦ καθενός.
Ἄν τά καθήκοντα ἑνός συνήθους ποιμένος εἶναι τόσο δύσκολα καί περίπλοκα καί ἡ ὑπευθυνότητά του διά τή σωτηρίαν τοῦ ποιμνίου του τόσο μεγάλη, τότε τί μποροῦμε νά εἰποῦμε διά τόν ἀρχιποιμένα! Πράγματι, ὁ Κύριος σ’ αὐτόν ὁμιλεῖ ὅταν λέγῃ ἐκ προοιμίου εἰς τόν Προφήτην Ἰεζεκιήλ: «Υἱέ ἀνθρώπου, σκοπόν δέδωκά σε τῷ οἴκῳ Ἰσραήλ, καί ἀκούσῃ ἐκ στόματός μου λόγον καί διαπειλήσῃ αὐτοῖς παρ’ ἐμοῦ» (γ’ 17).
Ὁ ἀρχιποιμένας εἶναι ὑπεύθυνος ὄχι μόνον διά ὅλα τά πρόβατα, τά ὁποῖα ὁ Θεός τοῦ ἐνεπιστεύθη, ἀλλά ἐπίσης καί διά τούς ποιμένας. Καλεῖται νά λογοδοτήσῃ διά κάθε ἁμαρτωλόν, τόν ὁποῖον ἠμέλησε νά διαφωτίσῃ ἐγκαίρως, διά κάθε ψυχήν, πού, ἐνῶ βάδιζε τήν ὁδόν τῆς ἀληθείας, παραστράτισε. Καλεῖται νά αἰσθανθῇ τόν πόνο τῶν ἀρρώστων προβάτων του, ὥστε νά τά θεραπεύσῃ, ὅπως ὁ Ἀρχιποιμένας Χριστός. «Οὗ τῷ μώλωπι Αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν» (Ἡσ. νγ’ 5). Αὐτός δέν ἔχει προσωπικήν ζωήν˙ πρέπει νά δώσῃ τόν ἑαυτό του ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τήν ἐργασίαν τῆς σωτηρίας ψυχῶν καί εἰς τήν καθοδήγησίν τους εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. Πρέπει νά εἶναι προετοιμασμένος νά ὑποφέρῃ κάθε εἴδους βάσανον, διωγμόν καί τόν ἴδιον τόν θάνατον χάριν τῆς ἀληθείας, νά πίῃ τό ποτήριον τοῦ Χριστοῦ καί νά βαπτισθῇ μέ τό Βάπτισμά Του (βλ. Ματθ. κ’ 23, Μάρκ. ι’ 39). Πρέπει νά ἐνδιαφέρεται, ὄχι μόνον δι’ αὐτούς πού τόν πλησιάζουν, ἀλλά πρέπει ἐνεργητικά νά ἀναζητᾷ νά ἐπιστρέψῃ εἰς τή μάνδραν τό ἀπολωλός πρόβατον, μεταφέροντάς το εἰς τούς ὤμους του. Εἶναι καθῆκόν του νά κηρύσσῃ τήν διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς ὅσους εἶναι ἄσχετοι μέ αὐτήν: «Πορευθέντες εἰς τόν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τό εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει» (Μρ. ιστ’ 15). Διακατεχόμενος ἀπό τήν ἐπίγνωσιν τῆς καθολικότητας τῆς Οἰκουμενικότητας δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, δέν θά περιορίζῃ τό ἐνδιαφέρον του εἰς ὅσους εἶναι ἐμπιστευμένοι ἄμεσα εἰς τήν φροντίδα του, ἀλλά μέ τούς ὀφθαλμούς τῆς καρδίας του θά ἐπιβλέπῃ ὅλην τήν καθολικήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ἐπιθυμίαν νά φωτισθοῦν ὅλα τά ἔθνη καί νά αὐξηθοῦν εἰς τήν Ἀληθινήν Πίστιν, διότι ἐντός τῆς Ἐκκλησίας «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος ἤ Ἕλλην, βάρβαρος ἤ Σκύθης», ἀλλά ὅλοι εἶναι τό ἴδιο ἀγαπημένα τέκνα τοῦ οὐρανίου Πατρός. Αὐτό παρακαλῶ ὅλως ἰδιαιτέρως τούς Ἀδελφούς μου Ἀρχιερεῖς νά τό λαμβάνουν σοβαρά ὑπόψιν, ὅταν θά ἀσχολοῦνται μέ τούς μή ὀρθοδόξους συνανθρώπους μας.
Εἰς τό ἐνδιαφέρον του διά τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ὁ ποιμένας πρέπει νά προσαρμόζεται εἰς τήν νοοτροπίαν τους, ὥστε νά ὁδηγήσῃ ὅλους τούς ἀνθρώπους εἰς τόν Χριστόν, κατά μίμησιν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, διά νά μπορῇ νά λέγῃ μαζί του:
«Καί ἐγενόμην τοῖς Ἰουδαίοις ὡς Ἰουδαῖος, ἵνα Ἰουδαίους κερδήσω˙ τοῖς ὑπό νόμον ὡς ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον κερδήσω˙ τοῖς ἀνόμοις ὡς ἄνομος, μή ὤν ἄνομος Θεῷ, ἀλλ’ ἔννομος Χριστῷ, ἵνα κερδήσω ἀνόμους˙ ἐγενόμην τοῖς ἀσθενέσιν ὡς ἀσθενής, ἵνα τούς ἀσθενεῖς κερδήσω˙ τοῖς πᾶσι γέγονα τά πάντα, ἵνα πάντως τινάς σώσω (Α’ Κορ. θ’ 20, 22).
Εἰς τό ἐνδιαφέρον του διά τήν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ὁ ποιμένας πρέπει νά ἐνθυμῆται ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐπίσης ἔχουν φυσικάς ἀνάγκας, αἱ ὁποῖαι ἀπαιτοῦν ἀντιμετώπισιν. Δέν δυνάμεθα νά κηρύσσωμε τό εὐαγγέλιον, χωρίς νά δείχνωμεν ἀγάπη εἰς τήν πράξιν. Ταυτοχρόνως πρέπει νά ἐπιδεικνύωμε ἐπιφυλακτικότητα, ὥστε νά μήν ἐξαντληθῇ ἐντελῶς ἡ προσοχή καί ἡ διακονία τοῦ ποιμένος εἰς τήν φροντίδαν τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν τῶν συνανθρώπων του, καί νά τόν ἀποσπάσῃ ἀπό τά πνευματικά του καθήκοντα. Πρέπει νά ἔχωμεν ὑπ’ ὄψιν μας τούς Ἀποστολικούς λόγους: «Οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τόν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις» (Πράξ. στ’ 2). Ὅλα θά πρέπῃ νά κατευθύνωνται πρός τήν ἀπόκτησιν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐκπλήρωσιν τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἀληθινός χριστιανισμός δέν συνίσταται εἰς διανοητικῶς ἀφῃρημένους διαλογισμούς καί διδασκαλίες˙ μᾶλλον εἶναι ἐνσαρκωμένη ζωή ὁ ἴδιος. Ὁ Χριστός κατῆλθε εἰς τήν γῆν ὄχι, διά νά διδάξῃ τούς ἀνθρώπους διά νέων μορφῶν γνώσεως, ἀλλά διά νά τούς καλέσῃ εἰς μίαν νέαν ζωήν. Κατά τήν διάρκειαν τῆς ἐπιγείου ζωῆς μας προετοιμαζόμεθα διά τήν αἰωνιότητα. Οἱ διάφορες περιστάσεις καί τά συμβαίνοντα τῆς ἐφημέρου ζωῆς ἐπιδροῦν εἰς τήν πνευματικήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ δυνατοί χαρακτῆρες μποροῦν νά ὑπερβαίνουν τήν ἐπίδρασιν τοῦ περιβάλλοντός τους, ἐνῶ οἱ ἀσθενεῖς δέν τό καταφέρνουν αὐτό. Εἶναι λοιπόν ἀναγκαῖον, κατά τό δυνατόν, νά δημιουργῶνται αἱ συνθῆκαι πνευματικῆς καταρτίσεως ὅσον τό δυνατόν περισσοτέρων ἀνθρώπων.
Ὁ ποιμένας δέν θά πρέπῃ νά ἀποφεύγῃ ἐπαφήν μέ τήν κοινωνίαν, ἀλλά ἡ συμμετοχή του πρέπει νά εἶναι ὡς τοῦ ἀνθρώπου, πού φέρει τόν νόμον τοῦ Χριστοῦ καί εἶναι ἀντιπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Κληρικός δέν μπορεῖ νά κάνῃ τόν ἑαυτόν του δημόσιον πρόσωπον ἤ πολιτικόν, λησμονώντας τόν οὐσιώδη χαρακτῆρα τῆς διακονίας του καί τοῦ σκοποῦ της. Ἡ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ «οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰωάν. ιη’ 36), καί ὁ Χριστός δέν ἐγκαθίδρυσε μίαν ἐπίγειαν βασιλείαν. Χωρίς νά γίνῃ πολιτικός ἡγέτης καί χωρίς νά ἀναμιχθῇ εἰς πολιτικάς διαμάχας, ὁ ποιμένας μπορεῖ νά κομίζῃ μίαν πνευματικήν προοπτικήν εἰς τὰς ἐμπειρίας τῆς ζωῆς, ἀκόμη καί εἰς αὐτήν τήν πολιτικήν ἤ τά ἐθνικά θέματα τῆς πατρίδος, οὕτως ὥστε νά γνωρίζῃ εἰς τά μέλη τοῦ ποιμνίου του τί ὁδόν νά ἀκολουθήσουν καί πῶς νά συμπεριφέρωνται ὡς Χριστιανοί.
Εἶμαι σίγουρος ὅτι αἱ ἐμπειρίαι, πού ἀπέκτησα, ὡς ὑποτακτικός τοῦ Ἡγουμένου μου Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Κύκκου καί Τηλλυρίας κ. Νικηφόρου, θά μοῦ φανοῦν πολύ χρήσιμαι εἰς τά νέα μου καθήκοντα, δι΄αὐτό καί τοῦ ὀφείλω υἱϊκῶς ἐγκάρδιαν εὐγνωμοσύνην. Αἱ ἐμπειρίαι μου κοντά του, αἱ ὁποῖαι μοῦ ἤνοιξαν τόν δρόμον τῆς κοινωνικῆς καί πνευματικῆς διακονίας μέσα εἰς τόν κόσμον, γίνονται τώρα ὁδοδείκτης διά τό πρόγραμμα, πού ἐπιθυμῶ νά ὑλοποιήσω, μέ τήν βοήθειαν πάντοτε τοῦ Θεοῦ, ὡς Μητροπολίτης τῆς ἀνασυσταθείσης αὐτῆς ἀρχαίας εἰς τήν ἱστορίαν, ἀλλά συγχρόνου, εὔχομαι, εἰς τήν πορείαν, Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπαρχίας.
Εἶναι μεγίστη ἡ τιμή μετά ἀπό ὀκτώ ὁλοκλήρους αἰῶνας διακοπῆς τῆς λειτουργίας τῆς ἡμετέρας Ἱερᾶς Μητροπόλεως νά γίνωμαι, χάριν, εἰς τή θείαν πρόνοιαν διάδοχος τῶν Ἀποστόλων Ἡρακλειδίου καί Μνάσωνος, ἀλλά καί πλήθους ἄλλων Ταμασέων Ὁσίων, οἱ ὁποῖοι ἡγίασαν μέ τόν βίον τους τά ἱερά χώματα τῆς Κύπρου μας. Μεγίστη ἡ τιμή, μέγισται ὅμως καί αἱ εὐθῦναι, ἀφοῦ δέν πρόκειται μόνον διά πνευματικήν αναδιοργάνωσιν μιᾶς σημαντικῆς περιοχῆς εἰς τήν Κεντρικήν Κύπρον, ἡ ὁποία ἀνά τούς αἰῶνες ἔχει νά ἐπιδείξῃ πλουσίαν ἐθνικοθρησκευτικήν, πολιτιστικήν παράδοσιν καί προσφοράν, ἀλλά καί διά ἀνα-διοργάνωσιν ἑνός μεγάλου τμήματος τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπαρχίας τῆς μείζονος Λευκωσίας, τό ὁποῖον ἐδῶ καί ἀρκετόν καιρόν μαστίζεται ἀπό πολλά προβλήματα καί ἀνάγκας, πού προκύπτουν ἰδιαίτερα ἀπό την ἀστυφιλία.
Τήν ἐπανασυσταθεῖσαν ἤδη Ἱεράν Μητρόπολιν Ταμασοῦ στηρίζουν πνευματικά ἐδῶ καί ἀρκετά χρόνια θεοφιλής χορός Μοναζουσῶν Ἱερῶν Μονῶν καί Ἡσυχαστηρίων, πιστῶν ἀκολούθων τοῦ Ἱεραποστολικοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος Ἐπισκόπου Ταμασοῦ Ἡρακλειδίου καί τοῦ μαθητοῦ αὐτοῦ Μνάσωνος, Ἐπισκόπου Ταμασοῦ τοῦ καί ἐν ταῖς γραφαῖς ἀποκαλουμένου «ἀρχαίου Μαθητοῦ» τῶν Ἀποστόλων. Τό ἔργον τους ἐνισχύεται ἀπό πολλούς εὐσεβεῖς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι ἀναλώνουν καθημερινῶς τόν ἑαυτόν τους εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου μέ αὐταπάρνησιν καί πολλάς θυσίας.
Ἐν Χριστῷ Ἀδελφαί καί Σεβαστόν μοι Ἱερατεῖον, εὔχομαι ὁ Θεός νά μοῦ χαρίζῃ χρόνια, διά νά ἀξιωθῶ νά ἰδῶ τίς Μονές καί τούς Ναούς σας εἰς μεγαλύτερα πνευματικά ἐπιτεύγματα. Ἀπό μένα θά ἔχετε τήν Ἐπισκοπική στοργή καί ἀγάπη ἑνός Πατέρα, ἀδελφοῦ καί συμπαραστάτη, ὁ ὁποῖος τῇ βοηθείᾳ τῆς Θείας Χάριτος πάντοτε θά στέκεται συνεργός εἰς τό θεάρεστον ἔργον, πού ἐπιτελεῖτε. Δι’ ἐμέ ἀποτελεῖτε ἐκεῖνον τό ἐπίλεκτον πνευματικόν σῶμα τῆς Μητροπόλεως Ταμασοῦ, τό ὁποῖον θά ἁγιάζῃ καί θά ὠφελῇ ἀποτελεσματικά κάθε ψυχήν, πού θά ἀναζητῇ καταφύγιον εἰς τάς Ἱεράς Μονάς καί εἰς τούς Ναούς μας. Εὔχομαι τό κοινό μας ὅραμα διά μίαν πνευματικήν ἀναγέννησιν τῆς Ταμασοῦ νά στερεώσῃ ἐν Χριστῷ μίαν καλήν συνεργασίαν μεταξύ μας.
Ἀναμφίβολα ἕνα ἰδιαίτερα σημαντικό θέμα πού θά μέ ἀπασχολήσῃ ἄμεσα καί σοβαρά, εἶναι αὐτό τῶν ἀδελφῶν μου συνεργατῶν, λαϊκῶν καί κληρικῶν. Θεωρῶ ὅτι ὅλοι ἔχουν θέσιν εἰς τό ἔργο τῆς διακονίας τοῦ πλησίον, δι’ αὐτό ὅσοι ἐπιθυμοῦν νά βοηθήσουν αὐτήν τήν πνευματικήν ἀναγέννησιν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ταμασοῦ εἶναι εὐπρόσδεκτοι. Ὅσον ἀφορᾶ τούς κληρικούς, αἰσθάνομαι ὅτι, ὅσο πιό ζωντανός καί πνευματικῶς ὑγιής εἶναι ὁ ἐνοριακός κλῆρος, τόσον περισσότερον θά ὠφελοῦνται αἱ ψυχαί τοῦ ποιμνίου μας, ἀφοῦ ὁ ὑγιής κλῆρος ἀποτελεῖ τή σπονδυλικήν στήλην κάθε ἐκκλησιαστικοῦ ὀργανισμοῦ εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν. Ἡ ἐπιμόρφωση, ἡ λειτουργική ἀναγέννηση, ἡ ἀντιμετώπιση τῶν προσωπικῶν προβλημάτων τῶν κληρικῶν, καί ἰδιαίτερα ἡ μέριμνα διά τά παιδιά καί τάς πρεσβυτέρας τους, θά εἶναι δι’ ἐμᾶς πρωταρχικός στόχος. Τά ἀσφαλιστικά σχέδια συνταξιοδοτήσεων, ὁ σύνδεσμος πρεσβυτέρων, οἱ χριστιανικοί σύνδεσμοι καί ἄλλα πολλά θά μᾶς ἀπασχολήσουν συντόμως, καί θά φροντίσωμε νά ληφθοῦν ἄμεσαι καί δραστικαί ἀποφάσεις.
Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Ταμασοῦ καί Ὀρεινῆς, ἐκτός ἀπό τή Μέριμνα διά τούς κληρικούς καί τά στελέχη της, προτίθεται νά ἐκπονήσῃ ἕνα μεγάλο σχέδιο δράσεων καί πρωτοβουλιῶν ὅπου μέ συλλογικότητα καί μέθοδον ἡ ὀρθοδοξία θά γίνεται ὀρθοπραξία. Θά γίνωνται μικρά καί σταθερά βήματα συμφώνως μέ τάς ἑκάστοτε δυνατότητάς μας, ξεκινώντας ἀπό τήν ἀνέγερσιν τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως, τήν ὁποίαν εὐγενῶς ἀνέλαβε ἡ Ἱερά Μονή Κύκκου, δι’αὐτό καί πάλιν τήν εὐχαριστῶ. Στόχος μας πάντοτε ἡ πλήρωση τῶν ἀναγκῶν τοῦ πλησίον, πνευματικῶν καί φυσικῶν, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος ὡς πρόσωπον, ἀποτελεῖ ψυχοσωματικήν ὕπαρξιν. Ὅσον ἀφορᾷ τά προγράμματά μας, ἐνδεικτικῶς ἀναφέρουμεν τά ἑξῆς:
Ἀπό αὐτήν ἀκόμη τήν ἑβδομάδα θά ξεκινήσω ἐπισκέψεις εἰς ὅλας τάς κοινότητας τῆς Μητροπόλεώς μας, ὅπου θά ἔχω συναντήσεις μέ Ἐκκλησιαστικούς, κοινοτικούς καί ἄλλους τοπικούς παράγοντες, διά νά ἐνημερωθῶ διά τήν τρέχουσαν κατάστασιν τῶν Ἐκκλησιῶν καί τῶν κοινοτήτων. Αὐτή ἡ ἀναγκαία ἐπαφή μέ τά προβλήματα καί τάς ἀνάγκας τῶν κοινοτήτων θά μᾶς δώσῃ μίαν πρώτην ἔνδειξιν διά τό ποῦ θά πρέπῃ νά στοχεύουν τά προγράμματά μας. Ἀκολούθως θά γίνῃ μιά ἔρευνα, διά νά ἰδῶμε ποιάς ἀξιολόγους καί χρησίμους ἀνθρωπίνους δυνάμεις καί ὑποδομάς ἔχομεν εἰς τήν Μητρόπολίν μας, οὕτως ὥστε οἱ πάντες νὰ ἀξιοποιηθοῦν ἐπ’ ἀγαθῷ τῆς εὐημερίας τοῦ λαοῦ μας. Δι’ αὐτόν τόν λόγον ἀπευθύνω σήμερα δημόσιαν ἔκκλησιν πρός ὅλους τούς ἐθελοντάς ἐνδιαφερομένους νά στηρίξουν τό ἔργον τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως νά προσέλθουν εἰς τά προσωρινά μας γραφεῖα, πού βρίσκονται εἰς τό Κοινοτικόν Συμβούλιον Πολιτικοῦ, διά νά συνεργαστῶμε καί νά ἀνταλλάξωμεν ἰδέας. Καί δράττομαι τῆς εὐκαιρίας νά εὐχαριστήσω ἐπί τοῦ προκειμένου τούς προέδρους τῶν Κοινοτήτων Ἐπισκοπειοῦ καί Πολιτικοῦ, ὅπως ἐπίσης καί ὅλους τούς Κοινοτάρχας Ταμασοῦ διά τήν ἀγάπην καί τήν ἔμπρακτον βοήθειάν τους. Ἰδιαιτέρας εὐχαριστίας ὠφείλω εἰς τούς Ἱερεῖς πατέρα Κυπριανό καί πατέρα Μάριο τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Ἐπισκοπειοῦ διά τούς κόπους πού κατέβαλαν ἡμέρα καί νύκτα διά τόν ἔγκαιρον εὐπρεπισμόν τῆς Ἐκκλησίας μας λόγω τῆς ἡμετέρας ἐνθρονίσεως. Οἱ τομεῖς, εἰς τούς ὁποίους θά ἐπιδείξωμεν ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον, εἶναι αὐτοί τῆς παιδείας, τοῦ πολιτισμοῦ καί τῶν παραδόσεών μας, τό ἐθνικόν μας θέμα καί ἡ ἀγάπη διά τήν πατρίδα μας, ὁ σεβασμός τῶν ἀνθρωπίνων καί θρησκευτικῶν δικαιωμάτων καί τό κοινωνικόν ἐνδιαφέρον διά τάς ἀνθρωπίνας τραγῳδίας καί φυσικάς καταστροφάς ἐντός καί ἐκτός Κύπρου, πάντοτε εἰς τό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μας. Ἐπίσης θά ἐπιδείξωμεν ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον διά τάς συγχρόνους τεχνολογίας καί τήν σωστήν χρήσιν τους, διά τήν ὑγιᾶ ψυχαγωγίαν τῶν νέων, τή μέριμναν διά τήν ἀντιμετώπισιν τῶν σύγχρονων κοινωνικῶν προβλη-μάτων καί ἀσθενειῶν, ὅπως π.χ τά ναρκωτικά, τό ἔϊτζ, καί γενικότερα τήν πνευματικήν βοήθειαν συνανθρώπων μας, πού ὑποφέρουν ἀπό ἀνιάτους ἀσθενείας, μέ ταυτόχρονην στήριξιν τῶν οἰκογενειῶν τους. Μᾶς ἐνδιαφέρουν ἰδιαίτερα οἱ πολύτεκνες οἰκογένειες, ἡ ἐργαζόμενη Μάνα καί οἱ μονογονεϊκές οἰκογένειες, ἡ ἀντιμετώπιση τῆς νεανικῆς παραβατικότητος καί τοῦ φανατισμοῦ εἰς τά γήπεδα, ἡ ἀνεργία, μᾶς ἐνδιαφέρουν ἀκόμη οἱ συνταξιοῦχοι καί ἡ τρίτη ἡλικία, ἡ προστασία τοῦ περιβάλλοντος καί ἡ ἀνάπτυξη οἰκολογικῆς συνειδήσεως. Ἕνα ἐπίσης θέμα, τό ὁποῖον εἶναι ἀρκετά σοβαρόν, καί ἐξελίσσεται εἰς σύγχρονον μάστιγα, ποὺ ἀπειλεῖ ἐπικίνδυνα τήν ὑγεία ἡμῶν καί τῶν παιδιῶν μας, ἐνῶ ἔχει ἄμεσον σχέσιν καί μέ τήν εὐεξίαν καί τήν ψυχικήν ὑγείαν τοῦ λαοῦ μας, εἶναι ἡ ὑγιεινή διατροφή καί ἡ σωστή προγραμματισμένη ἄθλησις τῶν νέων μας. Αὐτό θά ἀποτελῇ ἰδιαιτέραν μέριμναν διά ἐμᾶς, μέ τήν ἔναρξην εἰδικῆς ἐκστρατείας ἐνημερώσεως διά τήν σωστήν διατροφήν καί τόν ὑγιᾶ ἀθλητισμό, ἀφοῦ «νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ». Ὅλοι οἱ προαναφερόμενοι τομεῖς ἀποτελοῦν βασικούς στόχους διά τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Ταμασοῦ καί Ὀρεινῆς, δι’ αὐτό ἡ σειρά, πού τούς ἀναφέραμε, δέν ἔχει σχέσιν μέ τήν σημασίαν, πού τούς προσδίδουμε. Διά νά συντονίσωμε προγράμματα, τά ὁποῖα θά ἀντιμετωπίζουν τά ἀνωτέρω, θά προχωρήσωμε εἰς τήν σταδιακήν δημιουργίαν τεσσάρων τμημάτων. Πρῶτον, τμῆμα κοινωνικῆς διακονίας, τό ὁποῖο θά ἀσχολῆται μέ προγράμματα κοινωνικοῦ ἐνδιαφέροντος. Εἰς αὐτό τό τμῆμα θά ἐνταχθῇ καί ἕνα σῶμα ἐθελοντῶν, τό ὁποῖο θά ἐργάζεται ἐκεῖ πού ὁ καθένας διαθέτει χρόνο καί γνώσεις, διά τήν ἀγάπην τοῦ ἀδελφοῦ του. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, μέ ἤ χωρίς εἰδικότητες, μᾶς ἐνδιαφέρουν. Τό πιό σημαντικό καί πολύτιμο διά ἐμᾶς εἶναι ὁ χρόνος καί ἡ καλή διάθεσιν, πού θά μᾶς χαρίσουν. Τό τμῆμα θά συνεργάζεται ἐπίσης καί μέ ἄλλους τοπικούς καί διεθνεῖς κοινωνικούς φορεῖς, μέ στόχον τήν ἐνημέρωσιν καί τάς συνεργασίας. Δεύτερον, θά δημιουργήσωμεν ἕνα τμῆμα ποιμαντικῆς διακονίας, ποὺ θά ἀσχολῆται μέ τήν πνευματικήν στήριξιν τοῦ ποιμνίου. Οἱ κατασκηνώσεις, μία σύγχρονη κατηχητική προσέγγιση πρός ὅλες τίς ἡλικίες, δημιουργία προσκυνηματικῶν ἐκδρομῶν καί θρησκευτικοῦ τουρισμοῦ, ἐντός καί ἐκτός Κύπρου. Ἐκδόσεις ψυχωφελῶν βοηθημάτων, ἡ μεταφορά τοῦ θείου λόγου, ἡ δημιουργία καναλιῶν ἐπικοινωνίας μέ ὅλες τίς ἡλικίες καί πολλά ἄλλα θά εἶναι κύριο μέλημα τῶν συνεργατῶν αὐτοῦ τοῦ τμήματος. Τρίτον, θά δημιουργηθῇ ἕνα σύγχρονον τμῆμα εὐρωπαϊκῶν καί τοπικῶν προγραμμάτων, τό ὁποῖο θά διεξάγῃ ἔρευνες καί θά ἀνακαλύπτῃ ἤ θά καταρτίζῃ τό ἴδιο τοπικά ἤ Εὐρωπαϊκά προγράμματα, τά ὁποῖα θά ἀφοροῦν τήν ὑλοποίησιν τῶν στόχων μας καί τήν ἐνίσχυσιν τῶν πόρων της Μητροπόλεώς μας. Αὐτό τό τμῆμα θά συνεργάζεται μέ τό ἀντίστοιχον τμῆμα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅπως ἐπίσης καί μέ κυβερνητικούς καί μή κυβερνητικούς φορεῖς. Ἐδῶ ἴσως κριθῇ ἀναγκαία καί ἡ δημιουργία ἑνός μή κυβερνητικοῦ φορέα διά τή συμμετοχήν μας εἰς διάφορα κοινοτικά προγράμματα. Καί τέταρτον, ἕνα τμῆμα πολιτιστικῶν θεμάτων, τό ὁποῖο θά πρέπει νά ἀναπτύξῃ μίαν μεγάλην δράσιν διατηρήσεως καί διαδόσεως τῶν πολιτιστικῶν καί θρησκευτικῶν μας θησαυρῶν καί παραδόσεων. Ἡ δημιουργία Μουσείων καί ἄλλων πολιτιστικῶν ὑποδομῶν εἶναι ἀναγκαία. Εἰς αὐτό τό τμῆμα θά ἔχουν ἰδιαιτέραν θέσιν αἱ θρησκευτικαί καί ἐθνικαί παραδοσιακαί μας μουσικαί, χοροί, τέχναι, ἱστορία, ἤθη καί ἔθιμα τοῦ τόπου μας.
Μπορεῖ, ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, νά πῇ κάποιος ὅτι ἐτοποθετήσαμε τόν πήχυν ὑψηλά καί ὅτι, διά νά γίνουν τά ἀνωτέρω, χρειάζεται πολύ χρῆμα, κόπος καί χρόνος. Διά μίαν Μητρόπολιν, πού ξεκινᾷ ἀπό τό μηδέν, αὐτά ἴσως νά φαίνωνται ὑπερβολικά, καί ἀδύνατον νά ἐπιτευχθοῦν. Ναί, αὐτό εἶναι ἀλήθεια, ἀλλά μέ πίστιν, σκληρήν δουλειάν, προσευχήν, μέθοδον καί προγραμματισμόν πολλά μποροῦν νά γίνουν. Εἰς τήν ζωήν μου δέν ἔμαθα νά ἀκολουθῶ τά εὔκολα, ἀλλά τά δύσκολα. Βάζοντας τόν πήχυ ὑψηλά, φτάνεις κάποτε καί εἰς τό καλύτερον δυνατόν ἀποτέλεσμα. Ἐμεῖς ἔχουμε τόν χρόνον, τή διάθεσιν καί τήν ὄρεξιν νά ἀγωνιστῶμε διά τό καλύτερον δυνατόν ἀποτέλεσμα. Δέν οὐρανοβατοῦμε, καί ξέρουμε τάς δυσκολίας. Τουλάχιστον θά δώσουμε τήν μάχην διά τήν ἀγάπην τοῦ πλησίον, ὅπως ἐπιτάσσει τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, καί εἴμεθα σίγουροι πώς «τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ». Ὅσοι πιστοί, λοιπόν, προσέλθετε.
Ἀδελφοί μου,
Αὑτήν τήν ὥραν, πού ἑτοιμάζομαι νά ἀναλάβω τή διαποίμανσιν τόσων χιλιάδων ψυχῶν, αἱ συμβουλαί ἀκόμη ἑνός ἰθύντορος τῆς ζωής μου, τοῦ πνευματικοῦ μου Γέροντος Γαβριήλ, ἀντηχοῦν εἰς τ’ αὐτιά μου, ὡς προειδοποίησις διά τά νέα μου καθήκοντα μέσα ἀπό τό ἀγαπημένο του τροπάριο: «ὠφελοῦ ἤ ὠφέλει, ἤ φεῦγε τάχιστα, ἐξαγοράζων τόν χρόνον τῆς σῆς ἐπί γῆς βιοτῆς καί τῆς ψυχῆς ἐπ’ ἀγαθῷ, καί ἴσθι τίμιος, πᾶσιν εὐχάριστος, πραΰς, αὐστηρός εἰς σεαυτόν, φιλάρετος, ἐλεήμων, ἐπιεικής τοῖς πλησίον, διδακτικός καί εὐσυμπάθητος». Τόν τελευταῖον καιρόν, ὅποτε συναντηθοῦμε, μοῦ τό ψάλλει μέ νόημα, καί σήμερα συνειδητοποιῶ πόσο δίκαιο ἔχει καί πόσο ἀνάγκη ἔχω αὐτῆς τῆς παραινέσεως.
Δύσκολο νά εἶσαι κάτοχος αὐτῶν τῶν ἀρετῶν, ἀφοῦ συμφώνως μέ τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον: «Καθαρθῆναι δεῖ πρῶτον, εἷτα καθᾶραι, σοφισθῆναι καί οὕτω σοφίσαι, γενέσθαι φῶς καί φωτίσαι, ἐγγίσαι Θεῷ καί προσαγαγεῖν ἄλλους ἁγιασθῆναι καί ἁγιάσαι, χειραγωγῆσαι μετά χειρῶν, συμβουλεῦσαι μετά συνέσεως».
Δι’ αὐτό κύπτων τόν αὐχένα ὑποτάσσομαι τῷ προστάγματι τῆς Ἐκκλησίας καί ἐνθέρμως παρακαλῶ ὅλους τούς παρευρισκομένους νά συμπροσευχηθοῦν μαζί μου ἐπαναλαμβάνοντας τήν Ἀρχιερατικήν ταύτην εὐχήν, ὡς ἐπιστέγασμα τοῦ λόγου μου. «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐνίσχυσον τόν δοῦλόν σου Ἡσαΐαν, τόν ἀναδειχθέντα οἰκονόμον τῆς Ἀρχιερατικῆς Χάριτος, ποίησον αὐτόν μιμητήν Σοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Ποιμένος, θέντα τήν ψυχήν αὐτοῦ ὑπέρ τῶν προβάτων Σου, ὁδηγόν εἶναι τυφλῶν, φῶς τῶν ἐν σκότει, παιδευτήν ἀφρόνων, διδάσκαλον νηπίων, φωστῆρα ἐν κόσμῳ, ἵνα, καταρτίσας τάς ψυχάς, τάς ἐμπιστευθείσας αὐτῶ ἐπί τῆς παρούσης ζωῆς, παραστῇ τῷ βήματί Σου ἀκαταισχύντως καί τόν μέγα μισθόν λάβῃ, ὅν ἡτοίμασας τοῖς ἀθλήσασιν ὑπέρ τοῦ κηρύγματος τοῦ Εὐαγγελίου Σου. Ἀμήν».
