ΚΥΡΙΑΚΗ IB΄ΛΟΥΚΑ- Δέκα Λεπρών (Λουκ. 17,12-19) 19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

       Σε ένα γνωστό ύμνο της εκκλησίας μας περιλαμβάνεται η εξής φράση «τι ανταποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημιν». Απορεί και εξίσταται ο ποιητής για το τι αντάξιο των μεγάλων δωρεών και ευεργεσιών του Θεού σε μας, θα μπορούσαμε να αντιπροσφέρουμε σε Αυτόν, που είναι ο πλάστης και δημιουργός μας. Μέσα σε αυτή τη φράση βρίσκεται και συγκεφαλαιώνεται το κεντρικό νόημα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής.

Κάποτε, μας αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς, καθώς ο Χριστός πλησίαζε σε κάποια πόλη, τον συνάντησαν δέκα λεπροί άνδρες. Η λέπρα, είναι μια δερματική ασθένεια που τα χρόνια εκείνα ήταν αθεράπευτη. Ήταν φρικτή και συνάμα, πολύ οδυνηρή. Όμως πιο πολύ οδυνηρά και φρικτά ήταν τα επακόλουθα στα οποία υποβάλλονταν οι λεπροί. Υπεύθυνοι για να κρίνουν αν κάποιος είχε λέπρα ήταν οι ιερείς. Οι λεπροί κρίνονταν ακάθαρτοι και εκδιώκονταν έξω από την πόλη. Γι΄ αυτό, ο Χριστός βλέπουμε να τους συναντά έξω από την πόλη. Παρόλη την σωματική τους αδυναμία και τους φρικτούς πόνους, βρίσκουν την αντοχή και την δύναμη, που είναι δείγμα πίστης, να φωνάξουν δυνατά τον Κύριο Ιησού Χριστό αν και δεν τον γνωρίζουν. Μια φωνή απελπισμένη , αλλά συνάμα φωνή ελπίδας. Γνωρίζουν ότι ο Ιησούς είχε τη δύναμη της θεραπείας. Πίστευαν και ευελπιστούσαν ότι ο Ιησούς θα τους απάλλασσε από αυτήν της οδυνηρή αρρώστια.

Βλέποντάς τους, ο Ιησούς τους διέταξε να πάνε πίσω στη πόλη και να βρουν τους ιερείς, για να τους εξετάσουν. Χωρίς καμία αντίρρηση αναχωρούν και οι δέκα προς την πόλη. Καθώς πήγαιναν, έγινε το θαύμα που όλοι τους επιζητούσαν. Οι εννέα συνέχισαν πιο γοργά το δρόμο τους. Ένας, ο οποίος ήταν Σαμαρείτης, όταν συνειδητοποίησε ότι θεραπεύτηκε, γύρισε πίσω τρέχοντας και δοξάζοντας με δυνατή φωνή το Θεό. Ο Χριστός ζητά διευκρινήσεις και τον ρωτά αν οι άλλοι εννέα θεραπεύτηκαν ή όχι. Κανένας δεν βρέθηκε να γυρίσει και να δοξάσει το Θεό, παρά μόνο αυτός ο αλλοεθνής, διαπιστώνει ο Κύριος. Πικρή η διαπίστωση, αλλά δικαιολογημένη γιατί στο πρόσωπο των εννέα διακρίνουμε την κορύφωση της αχαριστίας του ανθρώπου έναντι του Θεού. Το φαινόμενο αυτό δεν παρουσιάστηκε μόνο τότε αλλά συνεχίζει δυστυχώς να υφίσταται και σήμερα.

Η λέπρα κάνει άσχημο το σώμα, η αμαρτία όμως κάνει άσχημη τη ψυχή. Τι και αν κερδίσεις τον κόσμο όλο και ζημιωθείς τη ψυχή; Μας τονίζει πολύ καλά ο Κύριος. Η λέπρα αποξενώνει τον άνθρωπο από το συνάνθρωπο του. Η αμαρτία αποξενώνει τον άνθρωπο από την κοινωνία με το Θεό. Οι δέκα λεπροί μπορεί να είχαν άσχημο σώμα, αλλά είχαν δυνατό στόμα. «Ήραν την φωνή μεγάλη και λέγοντες, Ιησού, επιστάτα, ελέησον ημάς». Ο Ιησούς τους είδε, τους άκουσε και τους χάρισε αυτό που τόσο πολύ ποθούσαν. Τους χάρισε την υγεία και την επανένταξή τους στην ανθρώπινη κοινωνία.

Οι εννέα που δεν επέστρεψαν μπορεί να έγιναν καλά στο σώμα, αλλά όχι και στη ψυχή. Αναζήτησαν την εύκολη θεραπεία και ξέχασαν να ενδιαφερθούν για την λύτρωση της ψυχής τους. Ο ιερός Χρυσόστομος εξισώνει την αχαριστία με την βλασφημία. Η αχαριστία οδηγεί στην αδιαφορία για το Θεό και φανερώνει την έλλειψη αγάπης προς Αυτόν.

Όμως, γιατί να υπάρχει τόση αχαριστία έναντι του πλάστη και ευεργέτη μας; Λόγω έλλειψης πραγματικής και ουσιαστικής αγάπης προς το Θεό και τον συνάνθρωπό μας γιατί ο άνθρωπος προτιμά κάποιαν άλλη αγάπη. Την αγάπη του εαυτού του. Από την άλλη και λόγο της υλιστικής ζωής που ζούμε έχει γίνει συμφεροντολόγος.

Είναι υπόθεση προσωπική του καθενός από εμάς, αν θα σώσει τη ψυχή του ή όχι. Αν θέλουμε να τη σώσουμε, τότε θα πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του ενός και όχι των πολλών. Τη ζωή μας θα πρέπει να τη χαρακτηρίζει το χριστοκεντρικό στοιχείο, δηλαδή να έχει κέντρο και αναφορά το Χριστό. Η σωστή σχέση μας με το Θεό πρέπει να είναι σχέση πραγματικής αγάπης. Αν το καταφέρουμε αυτό τότε, ναι, βαδίζουμε σε σωστό δρόμο.