Ε΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Μάρκ. 1, 32-45) – 6 Απριλίου 2014

«Το ποτήριον ό εγώ πίνω, πίεσθε και το βάπτισμα ό εγώ βαπτίζομει, βαπτισθήσεσθε»

Ο Κύριος από την πρώτη ημέρα της ενσάρκωσής του είχε στρμμένο το βλέμμα στο σταυρό. Και τώρα, που πλησιάζει το πάθος του, προσηλώνεται πιο πολύ σε αυτόν. Γι’ αυτό και όταν οι μαθητές του Ιάκωβος και Ιωάννης του ζητούν πρωτοκαθεδρίες, τους αποτρέπει, τους προλέγει τα μέλλοντα και τους υπενθυμίζει ότι το ποτήρι που αυτός θα πιει έχει πολλές θλίψεις, όμως θα το πιουν και αυτοί. «Θα δοκιμάσετε κι εσείς το ποτήρι των θλίψεων, όπως το δοκιμάζω εγώ και θα υποστείτε κι εσείς το μαρτύριο, όπως εγώ, ο διδάσκαλός σας». Ας δούμε όμως προσεκτικότερα αυτό το ποτήρι των θλίψεων, αδελφοί μου, μέσα στη δική μας ζωή.

Το ποτήρι της εγκατάλειψης είναι γεμάτο από την πικρία που νιώθει κανείς, όταν αντιμετωπίζει μόνος του τη δυστυχία, έρημος από φίλους και συγγενείς. Νιώθει τον πόνο να μεγαλώνει, να γίνεται ασήκωτος. Σε αυτήν ακριβώς τη θέση βρέθηκε και ο Κύριος μας. Εγκαταλείπεται την ώρα που το ποτήρι της θλίψης του ξεχειλίζει. Μέσα στον κήπο της Γεθσημανή περνά στιγμές μεγάλης αγωνίας. Νιώθει την ανάγκη να έχει δίπλα του τους μαθητές του. Τους ζητά επίμονα να μέινουν μαζί του και να γρηγορούν. Μείνετε εδώ και αγρυπνείστε μαζί μου. Και εκείνοι δεν ανταποκρίθηκαν. Παραδόθηκαν στον ύπνο. Αποκοιμήθηκαν. Είναι, λοιπόν, δικαιολογημένο το παράπονο του Χριστού: « Ουκ ισχύσατε μίαν ώραν γρηγορήσαι μετ’ εμού;» Δεν μπορέσατε μια ώρα να μείνετε άγρυπνοι μαζί μου;

Είναι δύσκολο να νιώθει κανείς μόνος του μπροστά στη θλίψη και στη δοκιμασία. Δεν πρέπει να αποκάμνουμε, όμως, αδελφοί. Ας θυμηθούμε τον Κύριο και ας αντλούμε κουράγιο. Δεν είμαστε μόνοι μας. Πάνω από μας αγρυπνεί το μάτι του Θεού. Ας προσευχόμαστε σε αυτόν με την κραυγή της επίμονης προσευχής και ο Θεός θα μας ακούσει και θα ανταποκριθεί στο κάλεσμά μας.

Ο δρόμος του Χριστού είναι δρόμος μαρτυρίου. Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές οι πιστοί υποφέρουν και βασανίζονται. Δέχονται εμπτυσμούς στο πρόσωπο και ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι. Μερικοί χριστιανοί δέχονται τόσο πόνο, όπως και το φραγκέλωμα του Κυρίου πάνω στο σταυρό. Υποφέρουν και πονούν πάρα πολύ. Όσο μεγάλοι όμως και αν είναι οι δικοί μας πόνοι, είναι πολύ μικροί σε σύγκριση με εκείνους του Χριστού. Γιατί εκείνος πονούσε χωρίς να φταίει σε τίποτε. «Αμαρτίαν ουκ εποίησε, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» Δεν έκανε αμαρτία, ούτε βρέθηκε κανένας δόλος στο στόμα του. Ο πόνος του ήταν λυτρωτικός. Υπέφερε για τις δικές μας αμαρτίες. Ενώ οι δικοί μας πόνοι έχουν χαρακτήρα παιδαγωγικό. Στοχεύουν να μας οδηγήσουν στον ουράνιο Πατέρα. Οι τύψεις που νιώθουμε για τις παρεκτροπές μας θεραπεύονται με την εξομολόγηση. Και αυτός ακόμα ο θάνατος έπαψε να είναι τρομερός για μας. Με τη σταυρική θυσία και την ανάσταση του Κυρίου μας απέβαλε το φαρμακερό κεντρί του. Ο ταλαιπωρημένος άνθρωπος μπορεί να προσβλέπει με αισιοδοξία τόσο στο παρόν, όσο και στο μέλλον.

Ήταν πικρό το ποτήρι της αχαριστίας. Ακόμα και οι μαθητές του ένας ένας τον εγκατάλειψαν Ένας τον πρόδωσε, άλλος τον αρνήθηκε. Μένουν ασυγκίνητοι μπροστά σε όλα αυτά που τους λέει ότι θα του συμβούν.Τους μιλά για το πάθος του κι εκείνοι σκέφτονται πρωτοκαθεδρίες, φιλονικούν και δεν καταλαβαίνουν. Δεν είχαν πάρει ακόμα τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Παρουσιάζουν ανθρώπινες αδυναμίες. Κάνουν τον δάσκαλό τους να πονέσει, ζητώντας του πράγματα επίγεια και εγωιστικά.

Αφού, λοιπόν, ο Κύριος ήπιε αυτό το ποτήρι της αχαριστίας , εμείς δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Πρέπει κι εμείς να πιούμε αυτό το ποτήρι της δοκιμασίας και ας είναι πικρό. Αυτό θα είναι το μέσον για την ηθική μας εξύψωση. Είναι το μέσον για να οδηγηθούμε στη μετάνοια και στην επιστροφή. Ο Κύριος θυσιάστηκε για τη σωτηρία μας και είναι ο παρήγορος άγγελος στις θλίψεις μας.

Ας πλησιάσουμε με υπομονή τον Κύριο, με τη συναίσθηση ότι το κατ’ εξοχήν ποτήριο των θλίψεων το δοκίμασε πρώτος. Πίνοντας ,λοιπόν, το ποτήρι των δικών του θλίψεων, θα’ χουμε τη βεβαιότητα ότι ακολουθούμε το δικό του δρόμο, το δρόμο του Γολγοθά και της θυσίας, αλλά και της ανάστασης, γιατί μέσα από τις θλίψεις της πρόσκαιρης αυτής ζωής θα ακολουθήσει η χαρά της Ουράνιας βασιλείας. Αμήν.