“πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς ”.( Ματθ. ι’ 32)

Η σημερινή Κυριακή, η πρώτη μετά την εορτή της Πεντηκοστής, της επιφοίτησης του Παναγίου Πνεύματος, είναι αφιερωμένη από την Εκκλησία μας στην τιμή όλων των Αγίων. Και αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά ούτε και άσκοπο. Θέλει να καταδείξει η Εκκλησία ότι, οι Άγιοι αποτελούν τη ζωντανή μαρτυρία και, συνάμα, τον καρπό, το αποτέλεσμα της παρουσίας και της δράσης του Παναγίου Πνεύματος μέσα στο σώμα της.

Και σήμερα η Εκκλησία μάς καλεί να τιμήσουμε πάντας, δηλαδή όλους τους Αγίους. Αυτούς, των οποίων το όνομα είναι γνωστό και συγκαταλέγεται στο αγιολόγιό της, αλλά και το αναρίθμητο εκείνο πλήθος των Αγίων, που παραμένουν ακόμα άγνωστοι, αλλά η Εκκλησία θέλει να τους τιμήσει με την καθιέρωση της σημερινής γιορτής.

Σχετικό με τη σημερινή γιορτή είναι το Αποστολικό Ανάγνωσμα, αλλά και η Ευαγγελική Περικοπή, παρμένη μέσα από το Ευαγγελιστή Ματθαίο. Το κείμενο του Ευαγγελίου, όπως το ακούσαμε σήμερα στη Θεία Λειτουργία, μας αναφέρει βασκικές προϋποθέσεις, αλλά και χαρακτηριστικά γνωρίσματα που κοσμούν την προσωπικότητα ενός Αγίου.

Ως πρώτο και βασικό γνώρισμα, αναφέρεται η ομολογία προς τον Αρχηγό και Θεμελιωτή της Πίστεώς μας, τον Ιησού Χριστό. Ο Κύριος μιλώντας προς τους μαθητές Του για την αποστολή και τη δράση τους μέσα στον κόσμο, τους προετοιμάζει για τις δυσκολίες που θα συναντήσουν, αλλά και τα γνωρίσματα, που θα πρέπει να έχει ένας πραγματικός ακόλουθός Του. Πολλοί θα ακούσουν το κήρυγμα τους, αλλά και κάποιοι δεν θα το ακολουθήσουν. Δείγμα της πραγματικής μαθητείας στον Ιησού Χριστό είναι και η ομολογία της πίστεώς μας.

Μας διαβεβαιώνει ο Κύριος: «καθένα που θα με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους που καταδιώκουν την πίστη μου, θα τον ομολογήσω κι εγώ ως πιστό ακόλουθό μου μπροστά στον Πατέρα μου που είναι στους ουρανούς. Εκείνον όμως που θα με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, αυτόν θα τον αρνηθώ κι εγώ και δεν θα τον αναγνωρίσω ως δικό μου μπροστά στον Πατέρα μου που είναι στους ουρανούς.

Ο Κύριος λοιπόν θέτει ως βασική προϋπόθεση της σωτηρίας μας, να ομολογούμε τον Χριστό μπροστά στους διώκτες και αρνητές Του. Ποιο όμως ακριβώς είναι το νόημα των λόγων αυτών του Κυρίου;  Αν κανείς μελετήσει τις αναλύσεις των ιερών ερμηνευτών, θα δει ότι εδώ ο Κύριος δεν ζητεί μία γενική και αόριστη ομολογία. Αλλά ζητεί να Τον ομολογούμε με συγκεκριμένο και σαφή τρόπο, να  Τον ομολογούμε ως Σωτήρα μας και Θεό μας.

Γιατί όμως ο Χριστός ζητά από τον καθένα μας μία τέτοια ομολογία; Διότι μέσα στους αιώνες κανείς δεν αρνήθηκε ότι ο Κύριος είναι ένας μεγάλος διδάσκαλος, προφήτης, αναγεννητής, φιλόσοφος. Κανείς δεν αρνήθηκε το πνευματικό και κοινωνικό του έργο. Το σημείο που ενοχλεί τους διώκτες του Κυρίου είναι ένα και μοναδικό: η θεότητά Του. Διότι αυτό καθορίζει τα πάντα στη ζωή μας.

Εάν δεχθούμε τον Κύριο Ιησού Χριστό απλώς και μόνον ως ένα ιστορικό πρόσωπο ξεχωριστό και τέλειο, τότε αυτό δεν έχει καμία επίδραση στη ζωή μας. Εάν όμως Τον αποδεχθούμε και Τον ομολογούμε ως Σωτήρα και Λυτρωτή μας, τότε αυτό έχει καθοριστική σημασία για τη ζωή μας. Διότι τότε θα πρέπει να αποδεχθούμε όλα όσα ζητάει από εμάς και να συμμορφώσουμε τη ζωή μας με το θέλημά Του.

Αυτή την ομολογία έδωσαν και το πλήθος των Αγίων μας που τιμούμε σήμερα. Η καθημερινή τους ζωή εν Χριστώ, η ομολογία Πίστεως που δεν κάμφθηκε ούτε και μπροστά στους πιο αιμοσταγείς εχθρούς του Χριστού, ήταν τα στοιχεία εκείνα που τους οδήγησαν στην ένωση τους με το Θεό και τη κληρονομία της Βασιλείας Του. Αυτός είναι και ο δρόμος του καθενός από μας προς την Αγιότητα.

Άραγε θέλουμε να γίνουμε Άγιοι; Ένα επίτευγμα, που στους πολλούς φαντάζει ακατόρθωτο, ιδιαίτερα στη σημερινή δύσκολη εποχή μας. Όμως το πρώτο που απαιτείται από μας είναι η θέληση να γίνουμε Άγιοι. Αυτή τη στιγμή φέρνω στη σκέψη μου τη ζωντανή ομολογία που έδωσε ένας μικρός μαθητής, κατά τη διάρκεια του μαθήματος μέσα στην τάξη. Όταν η δασκάλα διηγήθηκε το βίο ενός Αγίου, προκάλεσε τη συγκίνηση στην αγνή ψυχή του νεαρού μαθητή, ο οποίος στη συνέχεια σηκώθηκε μέσα στην τάξη και είπε στη δασκάλα του και συνάμα στους συμμαθητές του˙ «θέλω να γίνω Άγιος». Μια ομολογία που έβγαινε μέσα από την άδολη καρδιά ενός μικρού παιδιού. Μας δίνει όμως και εμάς το παράδειγμα της ζωντανής θέλησης και ομολογίας που πρέπει να διακατέχει συνεχώς τη ψυχή μας , για να φτάσουμε στον αληθινό και πραγματικό προορισμό μας, που είναι ο Αγιασμός μας.

                                                       Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Στυλιανού.

Πατήστε ΕΔΩ για μπρφή pdf.