Μὲ τὸ πιὸ δραματικὸ ἐπεισόδιο στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀσχολεῖται ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικόπη, τὸν θάνατο, ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀπόφασής του νὰ ἄρει τὴν ἐμπιστοσύνη του στὸν λόγο τοῦ Δημιουργοῦ του, καὶ νὰ ἐμπιστευτεῖ ἀντ’ αὐτοῦ τὸν διάβολο. Ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς περιγράφει αὐτὴ τὴν στιγμὴ ὡς τὴν διάλυση «τῆς συμφυΐας τοῦ φυσικώτατου δεσμοῦ», καθὼς ἡ «ψυχὴ ἐκ τοῦ σώματος, βιαίως χωρίζεται ἐκ τῆς ἁρμονίας». Τὸ ἁρμονικὸ λοιπὸν εἶναι ἡ ζωή, ὁ θάνατος εἶναι παράφυσιν κατάσταση, καὶ μόνον ὁ ἐνανθρωπισμὸς τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἐπανέφερε τὴν τάξη, ὅταν μὲ τὴν ἑκούσια θυσία Του «θανάτῳ θάνατον ὤλεσε».

Στὴ Ναῒν ο Κύριος συναντᾶ τὴν νεκρικὴ πομπή, ἀκουμπᾶ τὴ σορὸ καὶ ἀναγκάζει αὐτοὺς ποὺ μετέφεραν τὸ νεκροκρέββατο νὰ σταματήσουν και δίνει ἐντολὴ στὸ νεκρὸ νὰ σηκωθεῖ πάνω. Ως ἐπιστέγασμα τοῦ θαύματος τὸν παραδίδει ζωντανὸ καὶ ἀνέπαφο ἀπὸ ὅποιες παρενέργειες, στὴ χαροκαμένη μητέρα του. Ὁ Εὐθύμιος Ζιγαβηνὸς σχολιάζει περὶ τούτου, «ἐὰν ὁ ὄχλος συμπαρίστατο στὴν χαροκαμένη μάνα ποὺ ἔκλαιε σπαρακτικά, πόσο μᾶλλον θὰ τὸ ἔκανε Ἐκεῖνος ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ ἐλέους».

Ὁ τόπος ποὺ συνέβηκε αὐτὸ τὸ θαῦμα, τὸ πρῶτο ποὺ ἀφορᾶ ἀνάσταση νεκροῦ ἀπὸ τὸν Ἐνανθρωπίσαντα Κύριο, εἶναι ἡ Ναΐν, ἑβραϊκὴ λέξη ποὺ σημαίνει «ὄμορφη». Τὸ ἀξιοσημείωτο εἶναι πώς, σὲ μόλις δύο μίλια ἀπόσταση ἀπὸ τὴ Ναῒν, εἶναι ἡ Σωμὰ, στὴν ὁποία ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος ἀνάστησε τὸ γιὸ τῆς χήρας ποὺ τὸν φιλοξενοῦσε. Σύμπτωση; Καθόλου, ἀφοῦ ὁ μὲν προφήτης «προσηύξατο πρὸς Κύριον» γιὰ νὰ γίνει τὸ θαῦμα, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Χριστὸ, ὁ ὁποῖος ἀρκεῖται σὲ ἕνα μόνο «νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι». Ὁ προφήτης εἶναι ὄργανο τοῦ Θεοῦ ποὺ κάνει αἰσθητὴ τὴ θεία παρουσία στὸν κόσμο, ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ποὺ «ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων» – εἶναι Αὐτὸς ποὺ μόνος μπορεῖ νὰ δωρίσει «ζωὴν τὴν αἰώνιον».

«Μὴ κλαῖε», θὰ πεῖ ὁ Θεάνθρωπος στὴ γυναῖκα ἐκείνη. Εἶναι ξεκάθαρο πὼς ἀποφεύγει τὶς ὑπερβολὲς ποὺ συχνὰ προκαλοῦν μεγαλύτερο πόνο, καὶ ταυτόχρονα ἀνατρέπει τὴν προαιώνια κατάρα τῆς γυναίκας γιὰ τὴν παρακοή, «πληθύνων πληθυνῶ τὰς λύπας σου καὶ τὸν στεναγμόν σου· ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα». Χαρὰ καὶ λύπη, λύπη καὶ χαρά συνδέονται στὸν ὄρο ‘χαρμολύπη’, ποὺ ἀποτελεῖ μὲν τὸ πλέον βασικὸ συστατικὸ τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ἀφοῦ ἐναλλάσσονται διαρκῶς στὰ ἐπεισόδια τῆς καθημερινότητας, ὅμως πρόκειται γιὰ κατάσταση ποὺ γιὰ νὰ τὴν καταλάβουμε χρειάζεται νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὴν στενή, τετραγωνισμένη λογικὴ καὶ νὰ δοῦμε τὴν πραγματικότητα ἔξω ἀπὸ τὰ ὄρια τῶν ἀνθρώπινων ἀναγκῶν. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς θὰ πεῖ «μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται», ἄρα δὲν πρόκειται γιὰ ἐναλλαγὴ τοῦ καλοῦ μὲ τὸ κακό, ἀλλὰ συνύπαρξή τους. Ὁ Χριστιανὸς ‘κλαίει’ γιὰ τὸ Πάθος τοῦ Κυρίου, ὅμως χαίρεται, γιατὶ ξέρει πὼς ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάσταση. Μέσα ἀπὸ τὸ μαρτύριο τῶν ἁγίων ἔρχεται ἡ νίκη τους ἑνάντια στὴν ἀνθρώπινη ματαιοδοξία. Ὁ ἅγιος δὲν ἀφήνει τὴ λύπη νὰ κυριαρχήσει στὴ ζωή του, δὲν συμβιβάζεται μὲ καταστάσεις ψυχοφθόρες καὶ προτιμᾶ νὰ θυσιάσει ἀκόμα καὶ τὴ ζωή του, γιατὶ γνωρίζει ὅτι, ἡ μοναδικὴ χαρὰ γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ στὸ εἶναι του. Πενθεῖ λοιπὸν γιὰ τὶς ἁμαρτίες του, γιὰ νὰ χαρεῖ στὴν προσδοκία τῆς δίκαιης ἀντιμισθίας του.

Σήμερα,ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου πανηγυρίζει ἀφοῦ τιμᾶ ὅλους τοὺς ἁγίους ποὺ ἐπέλεξαν τοῦτον τὸν τόπο ὡς στῖβο ἄθλησής τους. Ἐμεῖς, ποὺ ἀποτελοῦμε τὸ σῶμα της, καλούμαστε ὅπως «τιμήσωμεν ᾠδαῖς πνευματικαῖς» ἐκείνους καὶ ἐκεῖνες ποὺ, μέσα στὸ θάνατο τῆς δικῆς τους μετα-πτωτικῆς βιωτῆς, ἄκουσαν τὸ κάλεσμα τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ «δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» καὶ ἀνταποκρίθηκαν θετικά, ἀφιερώθηκαν στὴν ὑπηρεσία Του, προσπάθησαν κατὰ τὸ δυνατὸν νὰ τὸν μιμηθοῦν καὶ μετατράπηκαν σὲ «καλλωπίσματα εὐκλεῆ», διαμάντια ἀτίμητα ποὺ τιμοῦν πάντα τὸν Θεό, καὶ δείχνουν καὶ σὲ μᾶς τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας. Καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα, εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀποτελοῦν τὴ ζωντανὴ ἀπόδειξη πὼς ὁ θεῖος ζυγὸς μπορεῖ νὰ φαίνεται βαρὺς καὶ ἀσήκωτος, ὁ ἀγῶνας ποὺ ζητᾶ ἠ Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ μέλη της νὰ φαντάζει δύσκολος, ὁ δρόμος ἀνηφορικὸς καὶ γεμάτος παγῖδες, ὅμως στὴν πραγματικότητα εἶναι «χρηστὸς» καὶ τὸ φορτίον ποὺ σηκώνουν «ἐλαφρόν ἐστιν».

Αὐτὸς ὁ εὐλογημένος τόπος δίκαια ὀνομάζεται ‘Νῆσος τῶν Ἁγίων’, τίτλος ποὺ τῆς ἔδωσε ὁ χρονογράφος τοῦ 15ου αἰῶνα Λεόντιος Μαχαιρᾶς, μπορεῖ νὰ καυχηθεῖ ὅτι, ἀνάλογα μὲ τὴν ἔκταση καὶ τὸν πληθυσμό της, ἔδωσε μεγαλύτερη στρατιὰ ἁγίων ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλη Ἐκκλησία. Κάθε τόπος προβάλλει κι’ ἕνα προσκύνημα, κάθε σπιθαμὴ γῆς εἶναι ποτισμένη μὲ τὸ αἷμα τῶν μαρτύρων καὶ τὰ δάκρυα τῶν ὁσίων, ὅπου κτυπᾶ ἡ σκαπάνη ἐκεῖ βρίσκονται καὶ τὰ κατάλοιπα μονῶν, ναῶν καὶ ἐρημητηρίων ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ποὺ βρῆκαν τὴ δική τους ἀνάπαυση καὶ ὡς φάροι καθοδηγοῦν τοὺς πιστοὺς μακριὰ ἀπὸ τὰ ξέβαθα νερὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ πρὸς τὸν ἀσφαλὴ λιμένα τοῦ θείου ἐλέους. Η Κύπρος τους προβάλλει μὲ περηφάνεια, αἰτούμενη τὴν πρεσβείαν τους πρὸς τὸν πανάγαθο Θεό, «δωρηθῆναι τῷ κόσμῳ εἰρήνην, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος».

                                                                     Πρωτοπρεσβύτερος Στέφανος Χρυσάνθου