Ο τίτλος του ομώνυμου βιβλίου του Αντώνη Σαμαράκη είναι άκρως επίκαιρος.

Εν εσχάτοις καιροίς, βιώνουμε μια από τις χειρότερες κρίσεις στην ιστορία των διορθόδοξων εκκλησιαστικών σχέσεων, μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ρωσικής Oρθόδοξης Εκκλησίας.

Το πρόβλημα έχει ξεφύγει από τα όρια μιας ενδοοικογενειακής διένεξης, μεταξύ δυο αδελφών Εκκλησιών, και τείνει να επεκταθεί σε ολόκληρο το πανορθόδοξο στερέωμα.

Ο καθένας, με τα δικά του επιχειρήματα, προσπαθεί να φωνάξει το δίκιο του και ήδη άρχισε η διάσπαση και η διχόνοια να χωρίζει τους απανταχού ορθοδόξους, οι οποίοι καλούνται να τοποθετηθούν σε ένα από τα δυο στρατόπεδα.

Το αποτέλεσμα είναι λίαν απογοητευτικό και κινδυνεύει να καταστεί καταστροφικό για την ενότητα, όχι μόνο των ιεραρχιών των Εκκλησιών μας, μα και για την ενότητα και την αγάπη μεταξύ των λαών μας.

Ήδη στον απλό ορθόδοξο χριστιανικό κόσμο το μίσος και η απέχθεια του ενός για τον άλλο είναι εμφανή και οι εχθροί της Ορθοδοξίας τρίβουν τα χέρια τους με χαιρεκακία, περιμένοντας το τελικό κτύπημα, που θα διαλύσει μια για πάντα την εμπιστοσύνη και την αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Χριστιανών.

Ο πολύτιμος θησαυρός τής μεταξύ μας ενότητας λειτουργούσε πάντοτε ως ο αντίποδας του άκρατου οικουμενισμού, της παγκόσμιας εκκοσμίκευσης και αποϊεροποίησης του κόσμου.

Αναρωτιέμαι, αν το δημιουργηθέν μερικό σχίσμα μεταξύ των δυο αδελφών Εκκλησιών δεν θεραπευτεί και τελικά παγιωθεί, ποιον θα ωφελήσει και ποιος θα πανηγυρίσει, ότι νίκησε ή υπερίσχυσε;

Οι μηχανές του διαβόλου δουλεύουν ασταμάτητα. Σαν να έχει κηρυχτεί παγκόσμια συσπείρωση όλων των εχθρών της Ορθοδοξίας, οι οποίοι συντονισμένα μάχονται να μας δώσουν το «διαζύγιο» για το «καλό» μας.

Το στρατηγικό τους σχέδιο παλαιό και πετυχημένο. Διαιρώντας, βασιλεύουν, εκφοβίζοντας και εξαγοράζοντας, ό,τι βρεθεί μπροστά τους, φτάνει αυτό να εξυπηρετήσει τα δόλια σχέδιά τους.

Εντός των Ορθοδόξων, όποιος τολμήσει να εκφράσει μια οποιαδήποτε σχετική άποψη, αμέσως χρωματίζεται και στοχοποιείται από τους «ζηλωτές» κάθε πλευράς.

Τελικά, το μήνυμα του Χριστού για ταπείνωση, αγάπη, μετάνοια και αλληλοκατανόηση εξοστρακίζεται και αντικαθίσταται από τα γεωπολιτικά και τα κακώς νοούμενα εκκλησιαστικά συμφέροντα.

Ωστόσο, τα εκκλησιαστικά και γεωπολιτικά μεγέθη οφείλουν να συλλειτουργούν σε ένα καρποφόρο μεταξύ τους διάλογο, με απώτερο σκοπό το καλώς νοούμενο όφελος και τον αγιασμό του σημερινού ανθρώπου.

Δυστυχώς, όμως, αυτά τελικά αλληλοσυγκρούονται, οδηγώντας τον σύγχρονο κόσμο σε ένα ακόμη μεγαλύτερο ανθρωπολογικό αδιέξοδο και διαπροσωπική και κοινωνική σύγχυση.

Αν τελικά η παρούσα διένεξη οδηγήσει στην αντιπαράθεση και στη σύγκρουση, αυτό το οποίο θα καταφέρουμε είναι να χωρίσουμε την Ορθοδοξία μας στα δυο, αντιμαχόμενα στρατόπεδα.

Οπότε, ποια η αξιοπιστία και το κύρος μας και ποιον θα πείσουμε, αδελφοί μου, ότι η πίστη στη μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία αποτελεί το μοναδικό εχέγγυο και τη μοναδική λύση για την έξοδο του σύγχρονου ανθρώπου από τα αδυσώπητα ερωτήματα και τους προβληματισμούς, τα οποία εκπορεύονται από τη διεφθαρμένη ανθρώπινή μας φύση;

Και το βάρος της ευθύνης, επί του προκειμένου, επιφορτίζεται αποκλειστικά στους ώμους ημών των ταγών της Εκκλησίας.

Οφείλουμε να αναλογιστούμε το μέγεθος των καθηκόντων μας, ενώπιον του Θεού και του χριστεπωνύμου πληρώματος της Αγιωτάτης Εκκλησίας μας, ώστε να διαφυλάξουμε και να διακρατήσουμε «ως κόρην οφθαλμού» τη μεταξύ μας ενότητα και αγάπη.

Διαφορετικά, θα είμαστε ένοχοι, αλλά και ασυγχώρητοι ενώπιον του Θεού, του πληρώματος της Εκκλησίας, διαχρονικά, αλλά και ένοχοι και κατάκριτοι από την Ιστορία της Εκκλησίας μας.

Ας προβληματιστούμε, λοιπόν, όλοι. Ας υπερβούμε, προπάντων, το εγώ μας στο όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και ας αφήσουμε τη σώζουσα Αλήθεια, η οποία θα μας απελευθερώσει από τον λαβύρινθο των ανθρωπίνων λαθών μας και θα μας οδηγήσει ξανά στην οδό της ενότητας και της σωτηρίας˙ και ας αναπέμψουμε την προσευχή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, την οποία απηύθυνε το βράδυ λίγο πριν τη σύλληψή Του στον κήπο της Γεθσημανής: «Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς… ἕν ἐσμεν, ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν, καὶ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας».

Αδελφοί μου,

Ο πειρασμός που περνούμε είναι μεγάλος.

Απευθύνομαι σε όλους τους Χριστιανούς, που συνειδητοποιούν την κρισιμότητα των γεγονότων και υποφέρουν αλλά και που ανησυχούν και ποθούν την ειρήνη και την ενότητα της Εκκλησίας, και λέγω: Ας σταματήσουμε να αλληλοδιαπληκτιζόμαστε και να επιρρίπτουμε ευθύνες ο ένας στον άλλο, γιατί με τον τρόπο αυτό, ηθελημένα ή άθελά μας, ενσπείρουμε τον διχασμό και το μίσος ανάμεσά μας. Ας συναισθανούμε, ότι έτσι γινόμαστε με τον τρόπο αυτό υπηρέτες του κοσμοκράτορα του κόσμου τούτου, τουτέστιν του διαβόλου.

Αν θέλουμε πραγματικά και ειλικρινά να βοηθήσουμε την κατάργηση του πειρασμού τούτου, ας αποβάλομε τον πειρασμό και ας ενωτισθούμε και ας εφαρμόσουμε, επί του προκειμένου, τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Τοῦτο τό γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ».

Αλλά, αν ο πειρασμός αυτός, ο οποίος ταλανίζει την Εκκλησία μας σήμερα είναι μεγάλος και ανθρωπίνως δεν φαίνεται να υπάρχει φως στον ορίζοντα, ωστόσο πάντοτε υπάρχει η ζωντανή Ελπίδα, και αυτή είναι ο Ιδρυτής της Εκκλησίας μας, Ιησούς Χριστός.

Έτσι, αν σήμερα «Ζητείται Ελπίς», και πραγματικά ζητείται η ελπίδα, αυτή δεν απέχει μακριά από μας, αλλά είναι κοντά μας, δίπλα μας, μαζί μας.