Το μίσος και η αντιπάθεια τυφλώνουν, πολλές φορές, τον άνθρωπο. Δεν ξέρει τι κάνει και τι λέει ο άνθρωπος που άφησε την κακία να φωλιάσει μέσα του.

Από την κακία του ο άνθρωπος , πολλές φορές γίνεται γελοίος, καθώς κάνει πράγματα που δεν στέκουν με τη λογική και εκτίθεται χωρίς να το θέλει. Αυτό έπαθε ο αρχισυνάγωγος του σημερινού περιστατικού. Αντιπαθεί τον Χριστό και δεν ξέρει πώς να εκφράσει το μίσος της καρδιάς του για τον Κύριο.

Δεν τα καταφέρνει να τον φέρει σε δύσκολη θέση. Ο Κύριος δεν συλλαμβάνεται στα λόγια. Προσπαθεί, λοιπόν, να βρει κάποιο λάθος στα έργα του Θεανθρώπου. Ο αναμάρτητος Χριστός, όμως, και εκεί είναι άψογος.

Με την υποκριτική τήρηση του νόμου, προσπαθεί οι αρχισυνάγωγος να καλύψει την έκρηξη της κακίας, που έχει αναστατώσει την καρδιά του.  Είναι δειλός. Δεν τολμά να απευθυνθεί στον ίδιο τον Χριστό και να του ζητήσει εξηγήσεις, γιατί θαυματουργεί το Σάββατο. Απευθύνεται στον αγράμματο όχλο. Μαλώνει το λαό, για να στιγματίσει τον Χριστό. Μιλάει προς το πλήθος, αλλά τα λόγια του είναι μαχαίρια κοφτερά, που θέλουν να στιγματίσουν το κύρος και τη φήμη του Χριστού. Θέλει να γκρεμίσει το πρόσωπο του Χριστού στα μάτια των ανθρώπων και επειδή δεν τολμά να έλθει σε μια κατά μέτωπο σύγκρουση μαζί Του, διαβάλλει έμμεσα και ύπουλα τον Κύριο, καθώς κατηγορεί τον απλό λαό για μια παρανομία, στην οποία ο λαός «εξαναγκάζει» τον Χριστό να πέσει.

Αυτή η μέθοδος της διαβολής είναι σοβαρή και ειδεχθέστατη, διότι μοιάζει με κρυφό δηλητήριο, που ενεργοποιείται αργά και αθόρυβα, αλλά είναι θανατηφόρο. Εκ πρώτης όψεως ο αρχισυνάγωγος  δικαιολογεί τον Χριστό για την παραβίαση του νόμου, διότι δεν παραβιάζει ο Χριστός τον νόμο από μόνος Του, αλλά επειδή Τόν πιέζουν οι άνθρωποι με τα αιτήματά τους.  Οὐσιαστικά,όμως, μέσα από τη φαινομενική αυτή επιείκεια και μακροθυμία, στιγματίζει και κατηγορεί τον Κύριο πως είναι αδύναμος, όχι μόνο να τηρεήσει τον νόμο, κατά τις επιταγές της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά είναι και εντελώς άχρηστος ως προσωπικότητα, αφού αφήνεται πολύ εύκολα να παρασυρθεί από τις επιθυμίες και τις επιταγές του όχλου. Ένα τέτοιο πρόσωπο δεν μπορεί να είναι ο Μεσσίας , δεν μπορεί να λυτρώσει τον Ισραήλ από τα πάθη του.

Έτσι δουλεύει η διαβολή στη ζωή του ανθρώπου. Λειτουργεί ως μια ύπουλη, μυστική και αθόρυβη επίθεση. Πολλές φορές ντύνεται τον μανδύα του πολιτισμού, άλλες φορές φοράει το προσωπείο της προόδου. Η διαβολή είναι μια υπόγεια επίθεση, που στοχεύει να εξαφανίσει το θύμα της. Η χερότερη διαβολή είναι αυτή πού γίνεται στό ὄνομα της ευσέβειας καί της πίστεως. Οι χειρότεροι, σκαιότεροι καί δολοφονικώτεροι συκοφάντες είναι κάποιοι εξωτερικά ευσεβείς, στήν πραγματικότητα, ὅμως, αισχροί υποκριτές, πού στιγματίζουν τούς ἄλλους γιά θέματα πίστεως καί ευλαβείας, ενώ οι ἴδιοι είναι πολύ βρωμερώτεροι από τούς κατηγορουμένους τους. Είναι ρκρίνοι πού, ενώ οι ἴδιοι υποφέρουν από ψυχασθένειες καί διαστροφές, κατηγορούν τούς ἄλλους ως προδότες της πίστεως καί της Ορθοδοξίας, ως ριψάσπιδες καί δειλούς, ως εκκοσμικευμένους καί αμαρτωλούς, καί, τό χειρότερο πάντων, ακόμη καί ως αιρετικούς! Σάν τόν αρχισυνάγωγο της  σημερινής ευαγγελικής περικοπής αναλαμβάνουν αυτοί αυτοβούλως νά γίνουν οι υπερασπιστές της Ορθοδοξίας, οι σωτήρες της Εκκλησίας, οι  επιτιμητές καί δικαστές των πάντων, οι εισαγγελείς του Ευαγγελίου, πού, ως «καθαροί» οι ἴδιοι, ρίχνουν στό «πυρ τό εξώτερον» ὅλους τούς βρώμικους καί ανάξιους συνανθρώπους τους. Είναι αυτοί πού μέ τή σκληρότητα της καρδιας τους καί τήν ἄτεγκτη συμπεριφορά τους εκδιώκουν τό Ἅγιο Πνεύμα από τή ζωή της Εκκλησιαστικής κοινότητας καί φέρνουν ταραχή καί σκανδαλισμό. Είναι αυτοί διά των οποίων δυσφημείται τό ὄνομα του Κυρίου στούς ανθρώπους, αφού παρουσιάζουν ἕνα Θεό απάνθρωπο καί σκληρό καί μία Εκκλησία απόκοσμη καί αποκρουστική.

Απέναντι σ’ ὅλη αυτή τήν αρρωστημένη κατάσταση πρέ πει νά ἔχουμε δύο πράγματα ὑπ’ ὄψιν μας. Πρῶτον, νά προσέξουμε νά μή γίνουμε σάν τόν ἀρχισυνάγωγο ὑποκρι τές καί εὐσεβοφανεῖς. Νά μή γίνουμε ἐπικριτές καί κατή- γοροι κανενός, γιά νά μήν ὑποκινήσουμε τήν αὐστηρότητα τοῦΘεοῦἐναντίον μας. Δεύτερον, νά προσέξουμε καί, ὅπου διαπιστώνουμε αὐτή τή διεστραμμένη καί δηλητηριώδη συμπεριφορά, νά τήν ἀποκαλύπτουμε, χωρίς ντροπές καί ἀναστολές, ὅπως ἔκανε σήμερα ὁΚύριος. Μπροστά στήν κακία καί σκληρότητα τοῦἀρχισυναγώγου, μπροστά στήν ἄγνοια τοῦπραγματικοῦνοήματος τοῦΝόμου, ὁΧριστός φώναξε τό «ὑποκριτά»! Ἐμεῖς, μπροστά στήν ἐνοχλητική εὐσεβοφάνεια κάποιων ἀδελφῶν μας, ἄς φωνάζουμε ἐπίσης εὐθαρ- σῶς τό «ὑποκριτά», διότι ἔτσι κι ἐκείνους ὑπάρχει ἐλπίδα νά τούς ξυπνήσουμε, γιά νά ἔλθουν σέ μετάνοια, ἀλλά καί τό ὑπόλοιπο ἐκκλησιαστικό σῶμα νά τό προφυλάξουμε ἀπό κάποια πρόσωπα, πού σάν ἀρρωστημένα μέλη του μποροῦν νά τό τραυματίσουν καί νά τό πληγώσουν βαθιά.

Ἔτσι θά ἐργαζόμαστε οὐσιαστικά γιά τήν ἑνότητα τῆς πίστεως ἀνάμεσά μας. Μ’ αὐτή τή συνολική ἑνότητα μποροῦμε νά ἔχουμε καί τήν κοινωνία τῆς χάριτος τοῦΘεοῦ, ἡὁποία ὅλους μαζί μπορεῖνά μᾶς ἐξαγιάζει καί νά μᾶς σώ- σει.      Αμήν.

                                                                      Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Μπακόπουλος