Ο ιερός ευαγγελιστής Μάρκος, μας παρουσιάζει στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, το προσκλητήριο σάλπισμα, που ο Κύριος απευθύνει, σε όλους τους χριστιανούς. Είναι ένα σάλπισμα αγώνα και αυτοθυσίας. Φανερώνει το μεγαλείο και το πνευματικό βάθος του χριστιανισμού. Διακηρύττει ξεκάθαρα, πως ο χριστιανισμός δεν είναι συμβιβασμός με το κατεστημένο της αμαρτίας και του κακού. Αντίθετα, είναι ένας διαρκής αγώνας, μια      κατάσταση  πνευματικής επαγρύπνησης.                                                                                                         

Σκόπιμα, λοιπόν, και εύστοχα, η Εκκλησία μας αυτή την Κυριακή, που είναι η Τρίτη Κυριακή των Νηστειών, όρισε να διαβάζεται αυτή η περικοπή.  Οι πιστοί, στο μέσον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, διεξάγουν τον αγώνα της νηστείας και της προσευχής που απαιτεί αυτή η περίοδος, χρειάζονται ένα στήριγμα και μια ενθάρρυνση. Αυτή λοιπόν την ενθάρρυνση και το στήριγμα παραχωρεί η Εκκλησία μας προβάλλοντας τον Τίμιο Σταυρό, για να τον προσκυνήσουν οι πιστοί και να πάρουν δύναμη και κουράγιο στις δοκιμασίες και στον αγώνα.    Καλούμαστε να κατανοήσουμε την αξία που έχει η ψυχή μας σε σύγκριση με τα υλικά αγαθά, του κόσμου αυτού. Λέγει ο Κύριος: Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». ΄Οποιος θέλει να έλθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και ας σηκώσει τον σταυρό του και ας με ακολουθήσει.                                                                     

Ο Χριστός σέβεται την ανθρώπινη ελευθερία. Δεν εξαναγκάζει κανέναν για να γίνει οπαδός του. Απευθύνεται, λοιπόν, στους ανθρώπους και τους ζητά τρία πράγματα. Πρώτον τους ζητά να απαρνηθούν τον εαυτό τους, πως πρέπει να ξεκόψουν από τις κακίες και τις μικρότητές τους. Να πολεμήσουν ενάντια στα ψυχοφθόρα πάθη και ιδιαίτερα ενάντια στο εγώ τους.  Τούτη η προτροπή, θεωρείται από τους πατέρες της Εκκλησίας μας , ως η αρχή της πνευματικής ζωής. Η καταστολή του εγώ και η ανάπτυξη της ταπείνωσης, είναι ο βασικός στόχος στον αγώνα για τη θέωση. 

           Δεύτερο, ζητά από τον άνθρωπο να σηκώσει το σταυρό του, δηλαδή, όλα τα πάθη και τις αδυναμίες του, να τα εναποθέσει στον Κύριο. Αυτός μέσα στην εκκλησία του, που είναι το πνευματικό νοσοκομείο, θα εξαλείψει όλα αυτά τα πάθη και τις αδυναμίες του ανθρώπου. Φάρμακα γι αυτό το σκοπό, είναι τα μυστήρια, η νηστεία και γενικά η άσκηση. Όλα αυτά βοηθούν τον άνθρωπο  στον αγώνα για τη θέωση.

Τελικά, ο Κύριος ζητά από τους ανθρώπους να τον ακολουθήσουν.Τι σημαίνει αυτή η προτροπή; Σημαίνει, πως όλος ο αγώνας μας, για απαλλαγή από τα πάθη, δεν πρέπει να μας γεμίσει με κενοδοξία και υπερηφάνεια. Σε μια τέτοια περίπτωση, αντί να ακολουθήσουμε τον Χριστό, θα ακολουθήσουμε τον αμαρτωλό εαυτό μας. Θα χάσουμε τη χάρη του Θεού και θα γίνουμε σύγχρονοι Φαρισαίοι. Στερημένοι από τη θεϊκή παρουσία και γεμάτοι από ανθρώπινη περηφάνια, θα έχουμε για Θεό, τον εαυτό μας. Στη συνέχεια ο Κύριος, μας καλεί να αγωνιστούμε και με τα λόγια μας, αλλά και τη θυσία της ίδιας μας της ζωής, για την επικράτηση του Ευαγγελίου, που είναι η πεμπτουσία της αγάπης.

Τούτη την περίοδο της μεγάλης Τεσσαρακοστής , η Εκκλησία μας μας δίνει πολλές ευκαιρίες για να μαρτυρήσουμε την παρουσία του Χριστού ανάμεσά μας. Η νηστεία, που γίνεται στο όνομα του Κυρίου, οι λειτουργικές συνάξεις, που εκφράζουν την επιθυμία για ένωση με τον Χριστό, μαρτυρούν ότι ομολογούμε τον Κύριο και το Ευαγγέλιό του. Μόνο ο άνθρωπος, που αγωνίζεται να ενωθεί με τον Θεό, έχει αντιληφθεί το αληθινό νόημα της ζωής. Δυστυχώς, ο περισσότερος κόσμος, όντας πνευματικά νεκρός, ζει και κινείται σαν να μην υπάρχει Θεός. 

          Οι έννοιες της ψυχής και του Θεού, είναι για τους περισσότερους, δυστυχώς άγνωστες. Θεός των ανθρώπων είναι το χρήμα, η καλοπέραση, οι ανέσεις. Η άσκηση, η νηστεία, η πίστη σε όσα οι Θεοφόροι Πατέρες ορίζουν, είναι για τους πολλούς, φορτίο βαρύ και δυσβάσταχτο. Το υλικό κέρδος είναι σχεδόν σίγουρο γι’αυτούς, όπως σίγουρο είναι το γεγονός της ζημιάς της ψυχής. Αληθινά, «τι ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;»

       Όλες οι τιμές του κόσμου, κάποτε θα περάσουν. Τα χρήματα και οι υλικές απολαύσεις , θα μας εγκαταλείψουν, όταν ο θάνατος, η ώρα της προσωπικής μας κλήσης και κρίσης, θα κόψει το νήμα της ζωής μας. Τότε ποια θα είναι η θέση μας; Πραγματικά, αμετάκλητη, τραγική. Από αυτή την τραγική θέση, προσπαθεί να μας απαλλάξει η ορθόδοξη εκκλησία μας. Θέλοντας να μας οδηγήσει σε συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας, μας υπενθυμίζει την κρίση που μας αναμένει στη Δευτέρα Παρουσία. Για να μας οδηγήσει στην νίκη κατά των παθών μας μας παραδίδει την εντολή της εγκράτειας και της νηστείας. Γι’αυτό η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, είναι ασκητική και νηπτική. Σκοπός της, να κρατά άγρυπνα πνευματικά τα μέλη της, υπενθυμίζοντάς τους, αυτό που ο Κύριος μας, μέσα από τους αιώνες διαλαλεί.  «Τι ωφελήσει άνθρωπον, εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;»