«Ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι»

       Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας μεταφέρει λίγο καιρό πρό του Πάθους του Κυρίου. Κατέβηκε ο Κύριος από το Θαβώρ, όπου είχε μεταμορφωθεί ενώπιον των τριών μαθητών Του. Στην πορεία του ο Ιησούς Χριστός  αντιμετώπισε μία τραγική κατάσταση: την αγωνία ενός ανήμπορου πατέρα, που το παιδί του ήταν δαιμονισμένο, αλλά και την αδυναμία των μαθητών Του να προσφέρουν κάτι θετικό για τη θεραπεία του παιδιού. Κι εκείνο που μας προβληματίζει, πέραν των άλλων, είναι η απάντηση του Κυρίου στον πατέρα, όταν εκείνος τον προκάλεσε αν μπορεί να κάνει καλά το παιδί του: «Ο δε Ιησούς είπεν αυτώ το «Ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι».

        Είναι αλήθεια, αδελφοί μου, ότι η πίστη μπορεί να μετακινήσει και τα πιο ψηλά βουνά. Στις μέρες μας, είναι μεγάλα τα προβλήματα  ταλανίζουν τον άνθρωπο και μοιάζουν με ψηλάβουνά. 

         Ο πατέρας του δαιμονισμένου παιδιού διαπιστώνει την αδυναμία του μπροστά στην ασθένεια του παιδιού του. Βλέπει ότι ανθρωπίνως δεν υπάρχει ίαση. Ασφαλώς είχε πάει το παιδί του στους ιατρούς και στους ιερείς της εποχής. Μα το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό. Και τότε καταφεύγει στον Χριστό, μετά μάλιστα την αδυναμία και των μαθητών Εκείνου. Αισθάνεται ότι Εκείνος μόνο μπορεί να έχει τη δύναμη που ο ίδιος, οι ιατροί, οι μαθητές δεν έχουν. 

      Χωρίς τον Χριστό δεν μπορούμε να κάνουμε κανένα σταθερό βήμα στη ζωή μας. Πόσο μάλλον ότι αφορά την πνευματική μας οικοδομή και ανάβαση. Ο σταυρός του ανθρώπου μπορεί μόνο να γίνει ανάλαφρος με την παρουσία του Χριστού μας. Αρκεί εμείς να ζητήσουμε την βοήθεια του. 

       Η απάντηση του Κυρίου ήταν απρόσμενη. Του δίνει ο Κύριος να καταλάβει ότι η παντοδυναμία, ναι μεν σχετίζεται με τον Θεό – ο Θεός είναι ο απόλυτα δυνατός – μα είναι και δυνατότητα του ανθρώπου. «Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι» τον βεβαιώνει. Κι ο λόγος είναι ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό, όχι για να είναι ένα απλό ον μέσα στη Δημιουργία του Θεού, αλλά να είναι η κορωνίδα και ο βασιλέας αυτής. «Μικρός Θεός επί της γης».

        Η αμαρτία, όμως, ως επανάσταση κατά του Δημιουργού, χάλασε τον άνθρωπο. Η δύναμή του μεταβλήθηκε σε αδυναμία. Κι αυτό γιατί έχασε την επαφή με την πηγή της δυνάμεως, τον Θεό. Αποκομμένος ο άνθρωπος της πτώσεως από τον Θεό έγινε μικρός, φοβισμένος και υπό συνεχή απειλή. Η δίψα, όμως, για παντοδυναμία παρέμενε, αλλά παίρνοντας λανθασμένους δρόμους. Κι οι λανθασμένοι αυτοί δρόμοι ήταν δύο ειδών: (1) ο δρόμος της σχέσης με τα πονηρά πνεύματα, τον διάβολο, (2) ο δρόμος της στήριξης σε επίγειες «δυνάμεις»: το χρήμα, τη μόρφωση, την εξουσία.

       Η πράξη όμως και η εμπειρία απέδειξαν και αποδεικνύουν το ψευδές των δρόμων αυτών. Διότι η σχέση πρώτον με τον διάβολο αποδεικνύεται διαχρονικά ότι αποτελεί υποδούλωση του ανθρώπου σ’ αυτόν, που είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του και που οδηγεί στη μεγαλύτερη ανασφάλεια και στον μεγαλύτερο φόβο.

       Ο διάβολος, ως γνωστόν, με δηλωμένο το μίσος του προς τον άνθρωπο και όλη τη δημιουργία μόνο φόβο του δημιουργεί, ενώ ο ίδιος αποκαλύπτεται με τον ερχομό του Χριστού ότι είναι παντελώς ανίσχυρος. Δεν έχει δύναμη ούτε τα γουρούνια να πειράξει, γι’ αυτό και κατά την έκφραση του αγίου Γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου «είναι σαν το φίδι που δεν έχει δηλητήριο και σαν το σκυλί που του έχουν αφαιρέσει τα δόντια». 

        Δεύτερον, η στήριξη σε επίγειες δυνάμεις φαίνεται καθημερινά να αποτυγχάνει. Μία αρρώστια, μία αποτυχία, μία απλή, πολλές φορές, εναλλαγή των καταστάσεων του κόσμου τούτου, οδηγούν στο παταγώδες γκρέμισμα των ανθρωπίνων «παντοδυναμιών».

        Ο πατέρας του άρρωστου παιδιού βρήκε το κουράγιο να πιστέψει και γι’ αυτό γεύτηκε τη δύναμη του Χριστού πάνω σ’ αυτόν και πάνω στο παιδί του. Εμείς έχουμε το κουράγιο αυτό; 

Όσο μένουμε, πάντως,  κρυμμένοι στη μιζέρια και την υποτιθέμενη αδυναμία μας, όσο δηλαδή απιστούμε στον Χριστό και στους λόγους Του, τόσο πράγματι η αδυναμία με διαρκή αυξανόμενη ένταση θα γίνεται το γνώρισμα της ζωής μας. Η παντοδυναμία όμως του Χριστού βρίσκεται ενώπιον μας για να γίνει και δική μας.  Η Μεγάλη Σαρακοστή, μάλιστα, με την όλη ζωή της αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση και πρόσκληση για τη μεγαλειώδη αυτή προοπτική. 

Να έχετε πίστη λοιπόν αδελφοί μου στον μοναδικό Σωτήρα του κόσμου τούτου. Όπως λέει και ο απόστολος Παύλος «Ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν, ὅτι αἱἡμέραι πονηραί εἰσί». 

Ας μην αφήνουμε λοιπόν τον καιρό μας να πηγαίνει χαμένος. Ήρθε η ώρα που πρέπει να πιστέψουμε στον Ιησού Χριστό με εξ όλης της καρδίας μας. 

                                            Αρχιμανδρίτης Θεοτόκης Φαίδωνος