Η περίοδος του εκκλησιαστικού έτους, που ακολουθεί το Πάσχα και είναι γνωστή ως «Πεντηκοστάριον», χαρακτηρίζεται από το  αναστάσιμο χρώμα, που κυριαρχεί, τόσο στην υμνολογία, όσο και στα αγιογραφικά αναγνώσματα. Με την καθιέρωση συγκεκριμένων ύμνων και κειμένων, η Εκκλησία επιδιώκει τη διατήρηση της πασχαλινής χαράς και ιδιαίτερα της αναστάσιμης προοπτικής στη ζωή των πιστών. Έτσι, μέσα από τη θεραπεία του παράλυτου, η Εκκλησία έρχεται να μας  υπενθυμίσει ότι ο Ιησούς, που νίκησε το θάνατο, δεν το έκανε για τον εαυτό Του, αλλά για να πιστέψουμε πως Αυτός δίνει ζωή, γιατί είναι η ζωή και η ανάσταση. Γιατί η έγερση του παράλυτου, αλλά προπάντων η απαλλαγή του από την αμαρτία, δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά η ανάστασή του. 

        Κοντά σε μια δεξαμενή, που λεγόταν Βηθεσδά, ήταν μαζεμένοι πολλοί άνθρωποι, που υπέφεραν από διάφορες αρρώστιες. Ο λόγος της εκεί παρουσίας τους ήταν ο πόθος και η ελπίδα να θεραπευτούν αφού, κατά καιρούς, άγγελος Κυρίου τάραζε τα νερά και όποιος προλάβαινε να μπει πρώτος σ’ αυτά αποκτούσε την υγεία του. Όπως ήταν αναμενόμενο, κάποιοι περίμεναν εκεί για πολλά χρόνια, κυρίως γιατί η φύση της ασθένειάς τους δεν επέτρεπε την κίνηση και δεν είχαν συγγενικά πρόσωπα για να τους βοηθήσουν. Ιδιαίτερα τραγική περίπτωση ήταν ο παράλυτος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ο οποίος, ως ζωντανός νεκρός, ταλαιπωρείτο εκεί για τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια.

        Το πρώτο, που θα μπορούσε να επισημάνει κανείς, είναι το γεγονός ότι δεν θεραπεύονταν όλοι οι ασθενείς, παρ’ όλο ότι η ίαση όσων προλάβαιναν να μπουν στο νερό οφειλόταν εμφανέστατα σε θεϊκή ενέργεια. Είναι άραγε δυνατό να επιθυμούσε ο Θεός να υποφέρουν τόσα πλάσματά Του; Κι’ αν όχι γιατί δεν έστελλε πιο συχνά και για πιο πολύ χρόνο τον άγγελο; Γιατί, επί πλέον, ανεχόταν την αδικία αφού, κατά τεκμήριο, οι θεραπευόμενοι ήσαν οι λιγότερο ασθενείς και αυτοί που είχαν ισχυρούς προστάτες;  

         Οι δύσκολες καταστάσεις, που περνά ένας άνθρωπος, ονομάζονται στην εκκλησιαστική γλώσσα δοκιμασίες.Όχι βέβαια γιατί ο Θεός αγνοεί κάτι, το οποίο θέλει να διαπιστώσει δοκιμάζοντας τον άνθρωπο, αλλά γιατί μέσα από τις διάφορες δυσκολίες δοκιμάζεται ο ίδιος ο άνθρωπος, η ελεύθερη αποδοχή και τήρηση του θελήματος του Θεού, η υπομονή, η αγάπη και η πίστη του.

        Ο επί τριάντα οκτώ χρόνια παράλυτος ήταν ασφαλώς άνθρωπος που υπόφερε πολύ. Επί πλέον, όπως ομολογεί ο ίδιος, δεν είχε άνθρωπο για να τον βοηθήσει. Με ανθρώπινα κριτήρια δηλαδή ήταν καταδικασμένος να παραμείνει στην κατάσταση αυτή μέχρι το θάνατό του. Ωστόσο, κάποια άλλη ελπίδα τον έκανε να βρίσκεται συνεχώς κοντά στην κολυμβήθρα. Είναι φανερό πως απελπισμένος από τους ανθρώπους είχε εναποθέσει τις ελπίδες του αποκλειστικά στο Θεό. Και τελικά δικαιώθηκε.

        Η ασθένεια στη ζωή του ανθρώπου και ο θάνατος, στον οποίο τελικά οδηγεί, είναι συνέπειες της αμαρτίας και της αποστασίας κατά του Θεού. Η παρουσία, λοιπόν, τόσων ασθενών στη Βηθεσδά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά φανέρωση της αμαρτωλότητας και της φθοράς, που έχει κυριαρχήσει στον κόσμο και η αναγκαστική συμβίωσή τους στο συγκεκριμένο χώρο και για μεγάλο χρονικό διάστημα, σε αναμονή μάλιστα της θεϊκής επέμβασης, λειτουργούσε σαν προσκλητήριο για συνειδητοποίηση της κατάστασης και των αιτιών της και για μετάνοια. Το πλήθος των ασθενών δεν θα μπορούσε ασφαλώς να χαρακτηριστεί ως σύνολο τιμωρημένων και καταδικασμένων από τον Θεό. Η φράση, ωστόσο, «μηκέτι αμάρτανε», που απηύθυνε ο Ιησούς στον πρώην παράλυτο μετά τη θεραπεία του, σκοπό έχει να τονίσει και την προσωπική ευθύνη του καθενός για την κατάσταση της αμαρτίας που έχει κυριαρχήσει.

       Οι θεραπείες ασθενών με τη θαυματουργική επέμβαση αγγέλων ή προφητών ή άλλων αγίων προσώπων της Παλαιάς Διαθήκης δεν είναι φαινόμενο άγνωστο και δεν είχε συμβεί μόνο στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά. Τα θαύματα όμως αυτά αποτελούσαν σημεία και προτυπώσεις της έλευσης και δράσης του αναμενόμενου Μεσσία. Ο Χριστός, όμως, δίνει στον παράλυτο την υγεία του, ουσιαστικά του χαρίζει την ανάσταση,χωρίς τη μεσολάβηση του αγγέλου ή του νερού. Αποκαλύπτει, έτσι, τον εαυτό Του ως ανώτερο και κυρίαρχο και αυτών ακόμη των αγαθών, που έχουν σχέση μ’ αυτήν. Κυρίως, όμως, φανερώνεται ως Σωτήρας και υποδεικνύει την οδό της οριστικής απαλλαγής από την αιτία κάθε ασθένειας, που είναι η αμαρτία.Και η οδός αυτή δεν είναι άλλη από τη μετάνοιακαι τη μέσω της κολυμβήθρας ένταξη του ανθρώπου στο Σώμα του Χριστού. 

                                                                                            Φαίδων Παπαδόπουλος, Θεολόγος