Τό νά αγαπά κανείς, αγαπητοί αδελφοί, αυτούς πού τόν  ευεργετούν καί τόν αγαπούν είναι φυσικό. Τό νά μισεί αυτούς πού τόν ευεργετούν είναι αφύσικο, αφού καί τά ζώα ακόμα αγαπούν τούς ευεργέτες τους. Τό νά αγαπά όμως αυτούς πού τόν εχθρεύονται, τόν συκοφαντούν, του κάνουν μεγάλο κακό  είναι  υπερφυσική κατάσταση.  Ακριβώς αυτό τό υπερφυσικό συνιστά τό σημερινό Ευαγγέλιο, δηλαδή ο αιώνιος λόγος του  Χριστού: « Αγαπάτε τούς εχθρούς υμών καί αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες…» 
       Σ΄ αυτήν τήν υπερφυσική ζωή καλεί ο Χριστός τους μαθητές Του. Αυτό είναι τό διακριτικό γνώρισμα του Χριστιανισμού καί δείχνει τήν ουράνια προέλευσή του. Πρώτος ο Κύριος,  που είναι η κεφαλή μας, έζησε αυτή τήν πραγματική αγάπη, που από τή φύση της είναι θυσία, προσφορά του εαυτού μας,  υπερφυσική ζωή.  Ετσι όσοι ζουν μέσα στήν  Εκκλησία  καλούνται νά αγαπούν όλους, χωρίς διάκριση αν είναι φίλοι η εχθροί, ομοεθνείς η αλλοεθνείς.  Άλλωστε οι άνθρωποι δέν χωρίζονται σέ φίλους καί εχθρούς η σέ δικούς καί ξένους, αλλά σέ ανθρώπους πού γνωρίζουν τόν Κύριο καί σέ ανθρώπους πού δεν τόν γνωρίζουν. Και στίς δύο περιπτώσεις ο άνθρωπος του Θεού αγαπά.
        Φαίνεται, λοιπόν, καθαρά σ΄  αυτά πού μέχρι τώρα είπαμε ότι ο Χριστιανισμός από την φύση του είναι απαιτητικός και απόλυτος. Δέν επιδιώκει απλώς τήν συντήρηση ενός νεκρού σώματος, αλλά φροντίζει γιά τήν ανάστασή του. Δέν δίνει μικρές συνταγές πού αποβλέπουν σέ μιά «καλή» ζωή, αλλά βάζει ψηλούς στόχους. Νά αγαπάς όλο τόν κόσμο. Νά πεθαίνεις καθημερινά γιά νά αναστηθείς. Δηλαδή γιά νά αγαπήσεις πραγματικά πρέπει νά γευθείς τήν πίκρα καί τόν πόνο του θανάτου, οπότε θα απολαύσεις τήν γλυκύτητα της αναστάσεως, της δικής σου καί του άλλου. Γιατί η αγάπη θέλει νά δίνει καί νά δίνεται καί όχι νά της δίνουν καί νά της δίνονται. Αυτό συνιστά  θάνατο και ζωή.  Επομένως  Ο Χριστιανισμός δέν βιώνεται από μικρούς ανθρώπους.
          Τό ότι, όμως, είναι απαιτητικός καί απόλυτος, αφού ζητάει από τόν άνθρωπο κάτι πιό πάνω από τίς δυνάμεις του, δείχνει πως είναι καί προκλητικός. Τό κήρυγμα περί της αγάπης προς  τούς εχθρούς είναι πρόκληση γιά τόν άνθρωπο  που έχει πέσει στήν αμαρτία καί έχει κλειστεί στόν εαυτό του καί είναι  κυριευμένος από τά συμπλέγματα του εγωϊσμού σε όλες τις μορφές  του. Στήν αρχαία εποχή, όταν μιλούσες εναντίον των ειδώλων, σε θανάτωναν. Καί σήμερα όταν μιλήσεις γιά τά είδωλα του εγωϊσμού, της ατομικότητας κ.λ.π. κινδυνεύεις νά αντιμετωπίσεις τό θάνατο ή τήν ειρωνεία, όπως συνέβη καί στόν Κύριο.  Εκήρυξε  τήν αγάπη πρός τούς εχθρούς καί σηκώθηκε όλη η μανία του Σατανά, μέ συνέπεια νά σταυρωθεί.
          Αφού, όμως, η αγάπη πρός τούς εχθρούς είναι υπερφυσική ζωή, δηλαδή πάνω από τίς δυνάμεις μας, σημαίνει πώς μόνο έχοντας πλούσια τή χάρη του Χριστού, μπορούμε νά εφαρμόζουμε τό δύσκολο αυτό μάθημα του Χριστιανισμού. Γι΄ αυτό καί η ύπαρξή της δείχνει μεγάλο βαθμό της χάρης του Θεού. Αυτός που αγαπά τούς εχθρούς του, ή μιλάει γι΄ αυτό τό είδος της αγάπης ή είναι τρελός.  Έτσι τόν θεωρούν καί οι σύγχρονοι «λογικοί» άνθρωποι. Καί εμείς ευχόμαστε μακάρι νά βρεθούν πολλοί τέτοιοι τρελοί, γιά να βγεί η ανθρωπότητα από τήν τρέλα του μίσους.
Γιατί μόνο η θεία τρέλα θανατώνει την σατανική τρέλα.        
                                               

                                                    Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Μπακόπουλος