Τα όσα έχουν σχέση με τον θάνατο και με ό,τι συμβαίνει μετά απ΄ αυτόν, οι άνθρωποι του σήμερα αποφεύγουν να τα περιλάβουν στις συζητήσεις τους.  Θεωρούν ότι στη ζωή μας πρέπει να ασχολούμαστε μόνο με ευχάριστα πράγματα, που από τη φύση τους δημιουργούν ευδιαθεσία και αισιοδοξία.  Είναι γι’ αυτόν το λόγο που ο θάνατος προσφιλών προσώπων γεμίζει τους πάντες με δυσάρεστα συναισθήματα, τόσο εξαιτίας της στέρησης των συνανθρώπων μας, όσο και εξαιτίας της υπενθύμισης ότι η ζωή αυτή είναι προσωρινή. 

Η προσπάθεια για απώθηση της μνήμης του θανάτου δεν είναι πάντα επιτυχημένη και προπαντός δεν σημαίνει κατάργησή του.  Ωστόσο, πολλοί συνάνθρωποί μας φτάνουν στο σημείο να πιστεύουν ότι είναι δυνατόν κανείς να ξεχνά το θάνατο, με το να επιδίδεται αδιάκοπα στην απόλαυση των αγαθών, που έχει στη διάθεσή του.  Κάποιοι μάλιστα προχωρούν ακόμη περισσότερο και προσπαθούν να θεμελιώσουν την αντιπνευματική στάση και συμπεριφορά τους πάνω σε λογικά επιχειρήματα.  Θέτουν ως όρο για την αποδοχή της διδασκαλίας της Εκκλησίας για την αιώνια ζωή, τη δυνατότητα προσωπικού ελέγχου για το κατά πόσον υπάρχει ή όχι πραγματικά αυτή η ζωή.  Είναι οι γνωστοί σε όλους άνθρωποι, χριστιανοί όπως μάλιστα δηλώνουν, που αμφισβητούν ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο ή κόλαση και παράδεισος, με το σκεπτικό ότι δεν υπάρχει κανείς που να πήγε, να γνώρισε και να έζησε αυτές τις καταστάσεις και να επέστρεψε για να τις περιγράψει.

Οι πιο πάνω απόψεις, χωρίς αμφιβολία ευλογοφανείς, αγνοούν σημαντικά γεγονότα της ζωής του Κυρίου και αποσιωπούν μεγάλα θαύματά Του, που έχουν ακριβώς σχέση με την επιστροφή ανθρώπων από το θάνατο.  Παραγνωρίζουν ιδίως την ουσιώδη αλήθεια της πίστης μας, ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να κάνει τον άνθρωπο Θεό.  Και ότι αυτό επισφραγίστηκε με την Ανάσταση και Ανάληψη του Ιησού, με τη θέωση δηλαδή της φύσης μας και την απαρχή της αιωνίου ζωής.  Είναι μέσα σ΄ αυτήν την αναστάσιμη προοπτική που οι μάρτυρες της Εκκλησίας, αλλά και όλοι οι πιστοί, επιλέγουν ελεύθερα ν΄ ακολουθήσουν τον Χριστό, έστω κι αν αυτό συνεπάγεται την άρση του σταυρού.

Ο Σωτήρας του ανθρώπινου γένους, συγκαταβαίνοντας στις αδυναμίες μας, δίνει και στο ζήτημα της μέλλουσας ζωής όλα εκείνα τα στοιχεία, που είναι απαραίτητα όχι για την απλή ικανοποίηση της περιέργειάς μας, αλλά για την πνευματική οικοδομή μας.  Με την παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου, που πριν από λίγο έχουμε ακούσει, απαντά σε όλα τα σχετικά ερωτήματά μας και ταυτόχρονα παρουσιάζει τον τρόπο ζωής, που αρμόζει σ΄ εκείνους που επιθυμούν να γίνουν κληρονόμοι της βασιλείας Του.

            Η σημερινή ευαγγελική περικοπή πρέπει να κατανοηθεί πριν απ΄ όλα ως μια σαφής δήλωση και εγγύηση του ίδιου του Θεού ότι η μέλλουσα ζωή αποτελεί πραγματικότητα, όσο και η ζωή σ΄ αυτόν τον κόσμο.  Αν σκεφτούμε πως όσα ακούσαμε για τον πλούσιο και το Λάζαρο περιλαμβάνονται σε μια παραβολή, εύκολα συμπεραίνουμε πως ο Ιησούς απευθύνεται στους κάθε εποχής ακροατές του Ευαγγελίου, για να τους πείσει ότι η ζωή αυτή είναι προσωρινή και όσοι επιθυμούν να ζήσουν αιώνια μαζί Του οφείλουν να έχουν βίο και έργα αντάξια της αγάπης Του.

 Τα κριτήρια εισόδου στη Βασιλεία των Ουρανών διαγράφονται σαφέστατα στους στίχους της παραβολής.  Ο πλούσιος, όπως θα περίμεναν όσοι κυριαρχούνται από το νομικό πνεύμα, δεν καταδικάστηκε επειδή διέπραξε συγκεκριμένες αμαρτίες.  Ούτε και ο Λάζαρος δικαιώθηκε επειδή είχε να επιδείξει πολλές καλές πράξεις.  Ο Θεός έκρινε το ήθος και τη βαθύτερη πνευματική κατάσταση, τον βαθμό δηλαδή που ο καθένας τους θέλησε και κατόρθωσε να μιμηθεί τον Χριστό. Ο πρώτος, όπως σημειώνει ο άγιος Χρυσόστομος, έβλεπε καθημερινά τον φτωχό και ταλαιπωρημένο συνάνθρωπό του, αλλά ποτέ δεν συγκινήθηκε, ούτε σκέφτηκε να τον βοηθήσει. Αντίθετα, ο φτωχός Λάζαρος, δέχθηκε με υπομονή και ταπείνωση το μαρτύριό του και δεν επέτρεψε σε λογισμούς απελπισίας και απιστίας να υποδουλώσουν την ψυχή του.

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς παρουσιάζει με σαφήνεια και τα όσα θα ήθελε κανείς να γνωρίσει για την αιώνια βασιλεία.  Όσοι ακολουθούν στη ζωή τους τον Κύριο θα ευφραίνονται στον κόλπο του Αβραάμ, δηλαδή μαζί με τους αγίους της Εκκλησίας.  Αντίθετα, αυτοί που έζησαν με την εντύπωση πως δεν υπάρχει θάνατος και είχαν μοναδική φροντίδα την απόλαυση αγαθών, θα δοκιμάζονται στη φωτιά της κόλασης.  Θα καίγονται, δηλαδή, συνειδητοποιώντας τις συνέπειες της ελεύθερης επιλογής τους, να προτιμήσουν αντί των αιωνίων τα πρόσκαιρα.  Γνωρίζοντας λοιπόν πού οδήγησε η διαγωγή των δύο ανθρώπων της παραβολής, ας κάνουμε με σύνεση τη δική μας επιλογή.

                                                                                                       Δρ. Φαίδων Παπαδόπουλος

                                                                                                                 Θεολόγος