Ο Ιησούς κατευθύνεται στα Ιεροσόλυμα και τα βήματά του τον φέρνουν στην Ιεριχώ και φθάνοντας στην πόλη, ο όχλος εξέρχεται να τον προϋπαντήσει. Πλήθος πολύ ενδιαφέρεται να δει τον ασυνήθιστο επισκέπτη. Ανάμεσα τους κι ένας τυφλός, που κάθεται στην άκρη του δρόμου και επαιτεί. Ένας τυφλός που έχει τα μάτια της ψυχής του ανοιχτά και είναι έτοιμος να αντικρίσει τον Μεσσία. Ακούγοντας τον κόσμο να περνάει από εμπρός του, ρωτάει να μάθει τι συμβαίνει. Δεν ζητάει πια χρήματα ο μέχρι χθες επαίτης. Ήρθε η ώρα να αιτηθεί αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη. Ήρθε η στιγμή να ζητήσει το φως του· όχι μόνο το φως των οφθαλμών αλλά κι εκείνο της ψυχής. Έφθασε ο καιρός να πετάξει ό,τι τον κρατάει από την αναπηρία του και την απελπισία του εξαρτημένο.

Το άκουσμα για έναν διδάσκαλο που θαυματουργεί μεταφράζεται από την καλή του προαίρεση σε ευκαιρία που του δίνεται να αλλάξει όλη του η ζωή, να συναντήσει τον Θεό, ο οποίος διά του Υιού του επισκέπτεται τη γη, να ακολουθήσει τον Μεσσία, που επί αιώνες περιμένει η πονεμένη του φυλή. Για μια καταδεκτική καρδιά, ακόμη και η φήμη, η απλή ακοή, πολλές φορές αρκεί· αρκεί για την καλή γη, που, όταν πέσει ο σπόρος πάνω της, ευθύς καρποφορεί. Διότι, με τη δύναμη της πίστεως, μπορεί ο τυφλός, και δίχως τα μάτια του, να δει· είναι σε θέση να διακρίνει το Πρόσωπο που ενεργεί, την Αλήθεια που κρύβεται πίσω από την είδηση και την ακοή.

Χωρίς αμφιβολία, η πίστη είναι αυτή που δίνει στον τυφλό τη δύναμη να ξαναδεί, απαλλάσσοντάς τον προηγουμένως από τις εξαρτήσεις που συνόδευαν την έως τότε αναπηρία του. Τον βγάζει από την περιθωριοποίηση στην οποία τον εξωθούσαν οι «βλέποντες», οι νομιζόμενοι «υγιείς». Τον κάνει να φωνάξει: «Ιησού, Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με» (στ. 38)· να ομολογήσει δημόσια τον εσώτερο πόθο του, ξεπερνώντας τους δικούς του δισταγμούς, την αντίδραση και τις προκαταλήψεις των άλλων. Ο Ιησούς δεν είναι γι’ αυτόν απλώς ο Ναζωραίος· είναι ο Μεσσίας, ο απόγονος του Δαβίδ, ο κατά τους Προφήτες «εκλεκτός», ο «άγιος του Θεού». Γι’ αυτό και η πίστη του τυφλού εκφράζεται με επαναλαμβανόμενη, με διπλή και βαθιά ομολογία. Κι όσο το πλήθος, ενοχλημένο ίσως από τις φωνές του, προσπαθεί να τον εμποδίσει να πλησιάσει τον Χριστό, τόσο εκείνος εξακολουθεί με όλες τις δυνάμεις του να τον επικαλείται: Υιέ Δαυίδ, ελέησόν με (στ. 39)·

Τελικά νικάει ο τυφλός τις φωνές του όχλου· καταβάλλει τη δύναμη της μάζας, η οποία τον επιτιμά και του ζητάει να σιωπήσει. Η πίστη του τον βοηθάει να υπερβεί τον εαυτό του, τους φόβους του και τις κοινωνικές συμβάσεις· να απαλλαγεί από τα προσωπεία που πρέπει κανείς να αλλάζει καθημερινά κατά τις περιστάσεις. Η πίστη αυτή αποτελεί έκφραση της αυθεντικής ελευθερίας που μας χαρίζει ο Χριστός, όσο τον πλησιάζουμε· μιας ελευθερίας που κάνει τον ίδιο τον Θεό να στέκεται με σεβασμό απέναντι μας, να ανοίγει διάλογο μαζί μας, να γίνεται φίλος και βοηθός για όλα τα προβλήματά μας. Χάριν μιας τέτοιας πίστεως ανέκοψε ο Ιησούς την είσοδό του στην Ιεριχώ, στάθηκε και ζήτησε να φέρουν τον τυφλό κοντά του. Πόσα έχει, αλήθεια, τούτη η πίστη του τυφλού να μας διδάξει, ιδίως αν προσέξουμε τι ακριβώς αιτείται ο τυφλός απ’ τον Χριστό και με ποιον τρόπο προσελκύει τη Χάρη του!

Ανοίγει, λοιπόν, διάλογο ο Ιησούς με τον τυφλό: «Τι θέλεις να σου κάνω;». «Κύριε, ν’ αποκτήσω το φως μου!» (στ. 41)» απαντάει με όλη την καρδιά του αυτός. Λέτε να μη γνώριζε ο παντογνώστης Κύριος τι ποθούσε ο τυφλός; Κι όμως τον ερωτά· προσπαθώντας ίσως να δείξει και στους άλλους ότι η παράκληση του τυφλού δεν ήταν παρόρμηση της στιγμής, αλλά μια κίνηση όλης της ύπαρξής του προς τον Θεό, μια κίνηση προσωπικής ευθύνης, ταπείνωσης και ελευθερίας, που μόνες αυτές ελκύουν τη θεία Χάρη. Η ευσπλαχνία του Θεού δίνεται πάντοτε ως χάρη, ως χάρη όμως σε αυτούς που φιλοτίμως την κερδίζουν δίνεται ως καρπός συνέργειας Θεού και ανθρώπου, ως καρπός πίστεως βαθιάς και αληθινής. Γι’ αυτό και ο Χριστός, χωρίς δεύτερο λόγο, θεραπεύει τον τυφλό, επισημαίνοντας ενώπιον όλων την αιτία: ή πίστις σου σέσωκέ σε (στ. 42). «Δεν σε έσωσαν οι παρακλητικές φωνές σου ούτε ο οίκτος που προκαλούσε η κατάστασή σου. Το θείο έλεος ήταν η αιτία, και αφορμή η δική σου πίστη, η εκούσια παράδοσή σου στη Χάρη του Θεού!»·

Η σημερινή διήγηση της θεραπείας του τυφλού στην Ιεριχώ από τον Χριστό φθάνει εδώ στο τέλος της, κορυφώνεται δε με τη δοξολογία στον Θεό και με την επισήμανση πως το θαύμα συνεχίζεται. Συνεχίζεται με την ίδια τη ζωή και την πίστη του τυφλού. Κάνει το βίο του διαρκή συμπόρευση με αυτόν. Αίρει με χαρά το Σταυρό της μαθητείας.

Ωστόσο αποδέκτης της θείας ευεργεσίας δεν είναι μόνον ο τυφλός του σημερινού Ευαγγελίου. Αποδέκτες της ευεργετικής και φωτιστικής ενεργείας του Θεού μπορούμε να γίνουμε όλοι μας· αρκεί να αφήσουμε τον Χριστό να γίνει εκείνος το φως της ζωής μας. Αρκεί να ομολογήσουμε οι ίδιοι την τυφλότητά μας και να εκζητήσουμε με ταπείνωση και πίστη το φως του Προσώπου του. Αρκεί να οδηγηθούμε προς το φως των εντολών του -και σε αυτό μας καλεί ιδιαιτέρως η Εκκλησία όταν μας προετοιμάζει για τα μεγάλα γεγονότα που εορτάζουμε κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα-, επιτρέποντας σε αυτόν, τον αληθινό μας Ήλιο, να λάμψει στην κατασκότεινη ζωή μας, να γίνει ο Ήλιος που δεν δύει ποτέ. Αμήν.

                                                                                      Πρωτ.  Νικόλαος Δούμας