Ο Θεάνθρωπος Κύριος βρίσκεται στην Καπερναούμ, το επίκεντρο της ιεραποστολικής του δράσης. Γνώριμος ο τόπος  για τον Χριστό και πολύ αγαπητός. Στην Καπερναούμ χαράκτηκαν πορείες και καταστρώθηκαν σχέδια για τον Ευαγγελισμό του Ισραήλ. Η Καπερναούμ είδε και άκουσε πολλά για τον Κύριο και στις συναγωγές της δίδαξε ο ίδιος ο Ιησούς. Και ήταν η Καπερναούμ πόλη μεγάλης σημασίας για τον τότε εβραϊκό κόσμο. Μετά την Ιερουσαλήμ, ερχόταν σε σημασία η παραθαλασσία Καπερναούμ. 

     Ένας εκατόνταρχος, ένας αξιωματούχος, πλησιάζει τον Κύριο στην είσοδο της πόλης. Είναι ταραγμένος. Φαίνεται εμπερίστατος. Κάποιο πρόβλημα αντιμετωπίζει.

-Κύριε, ο δούλος μου βασανίζεται κατάκοιτος στο σπίτι. 

– Μην ανησυχείς. Θα πάω στο σπίτι σου και θα βοηθήσω τον δούλο σου. 

 Ο εκατόνταρχος μένει άναυδος.

-Κύριε, δεν είμαι άξιος να μπεις στο σπίτι μου. Είμαι σίγουρος πως και από δω, από τη θέση αυτή, μπορείς με ένα σου λόγο , να δώσεις λύση στο πρόβλημα. Δεν είμαι άξιος να σε δεχτώ στο σπίτι μου. Είμαι στρατιωτικός και γνωρίζω πως οι κατώτεροι  οφείλουν υπακοή στις διαταγές των ανωτέρων. Με ένα σου λόγο μπορείς, Κύριε, να θεραπεύσεις τον δούλο μου. Δεν έχω καμιά αμφιβολία για την παντοδυναμία σου. Και δε θέλω άλλο να βλέπω τη δυστυχία του δούλου μου. 

       Τα λόγια του εκατόνταρχου ιχνογράφησαν το μέγεθος της πίστης του στο Θεάνθρωπο. Αλλοεθνής αυτός, δε δίστασε να ομολογήσει τη θεότητα του Κυρίου. Μυστικά και αθόρυβα υπερυψωνόταν μέσα στον αξιωματικό αυτό, η ακράδαντη πεποίθηση για τη μοναδικότητα του Ναζωραίου.

        Μα το πιο συγκλονιστικό είναι η ακούραστη επιμονή του να δει τον δούλο του υγιή. Ποιος αφέντης, τα χρόνια εκείνα, θα μπορούσε να επιδείξει παρόμοιο ενδιαφέρον για τον δούλο του; 

-Τέτοια πίστη, λέγει ο Κύριος, δεν έχω συναντήσει ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες. Και σίγουρα θα έρθει η στιγμή κατά την οποία λαοί και έθνη θα γίνουν αποδέκτες της πρόσκλησης του πνευματικού δείπνου της σωτηρίας. 

– Εκατόνταρχε. Πήγαινε στο σπίτι σου. Θα γίνει όπως θέλεις.  

 Και πράγματι! Ο δούλος θεραπεύτηκε αμέσως. 

      Το να συναισθανόμαστε την αναξιότητά μας και την αμαρτωλότητά μας είναι ένα θετικό στοιχείο. Όμως, κάποτε, γυρίζουμε την πλάτη στα αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας μας με τη δικαιολογία ότι είμαστε ανάξιοι. Και ο καιρός περνά, χωρίς να πλησιάζουμε τον Κύριο και χωρίς να λαμβάνουμε την αγιαστική χάρη των μυστηρίων της εξομολόγησης και της Θείας Κοινωνίας. 

        Ο εκατόνταρχος της σημερινής περικοπής ήξερε την αναξιότητά του, αλλά δεν έμεινε άπραγος. Έκανε το βήμα της προσέγγισης του Κυρίου. Το πρώτο βήμα θα το κάνουμε εμείς, αγαπητοί μου αδελφοί. Οι ευκαιρίες που μας δίνει ο Θεός είναι πολλές. Πρέπει να τις αξιοποιήσουμε. Με αποφασιστικότητα να πλησιάσουμε τον Κύριο, συναισθανόμενοι την αναξιότητά μας. Το ότι, όμως, συναισθανόμαστε την αναξιότητά μας, δε σημαίνει ότι δικαιολογούμαστε να αναβάλλουμε συνεχώς να προχωρήσουμε προς τον Κύριο. 

       Η δική μας αναξιότητα να μη γίνει τείχος απροσπέλαστο στην πορεία μας προς τον λυτρωτή. Η ψυχή μας ζητά αυτή την απολύτρωση. Να μην της την στερούμε. Ο μεγάλος Οδοιπόρος μάς περιμένει στα περίχωρα του προσωπικού μας κόσμου. Μας προσφέρει το χέρι για μια συνοδοιπορία χριστοκεντρική, εκκλησιολογική και μυστηριακή. Ας μη χάσουμε και αυτή την ευκαιρία.                

                                                                                        Αλέξανδρος Ταπάκης