«Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και τον πλησίον σου ως σεαυτόν».

Καθημερινά είμαστε μάρτυρες μιας αγάπης ψεύτικης και επιφανειακής, μιας αγάπης συμφεροντολογικής που περιορίζεται μόνο σε λόγια και διακηρύξεις. Άλλη, όμως, είναι η αγάπη του κόσμου και άλλη είναι η αγάπη του Θεού.

Τι είναι λοιπόν η αγάπη για τους χριστιανούς; Πολύ απλά, αλλά και με πολλή σοφία ο Ευαγγελιστής της αγάπης ο Ιωάννης, μας λέει ότι «ο Θεός αγάπη εστί». Ο Θεός είναι αγάπη. Γι’ αυτό και η αγάπη του χριστιανού, είναι αγάπη γνήσια και αληθινή, όπως αληθινός και μοναδικός είναι και ο Θεός μας. Η αγάπη μας προς τον πλησίον, για να είναι γνήσια και αληθινή, πρέπει να πηγάζει από την αγάπη του Χριστού.  Η γνήσια  αγάπη μας δεν πρέπει να έχει φραγμούς και όρια. Πρέπει να απευθύνεται προς όλους. Ο χριστιανός αγαπά και εκείνους που τον εχθρεύονται, αγαπά και  εκείνους που τον μισούν και τον διαβάλλουν. Ο καλός Σαμαρείτης που ακούσαμε σήμερα, προσφέρει την αγάπη του όχι σ’ έναν φίλο ή γνωστό του. Όχι σ’ έναν συμπατριώτη του από τον οποίο θα περίμενε κάποια ανταπόδοση. Ο πληγωμένος που βοηθά, ήταν ένας άγνωστος Εβραίος. Μάλιστα, δε μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών υπήρχε μια πατροπαράδοτη εχθρότητα. 

Η αγάπη του Σαμαρείτη είναι αληθινή γιατί εκδηλώνεται έμπρακτα. Δεν περιορίζεται μόνο στα λόγια, αλλά μετουσιώνεται σε πράξη και σε συγκεκριμένη προσφορά. Καλά είναι τα λόγια, μα καλύτερα είναι τα έργα. Ο κόσμος σήμερα έχει βαρεθεί τα λόγια. Λόγια πολλά, κούφια, χωρίς περιεχόμενο, που τα παίρνει ο άνεμος. Ο άρρωστος που βρίσκεται δίπλα μας δεν θα γίνει καλά μόνο αν του ευχηθούμε περαστικά. Θα γιατρευτεί όμως, αν τον βοηθήσουμε να πάει σε ένα γιατρό, ή αν του φέρουμε λίγα φάρμακα.

Η δυστυχία μιας ορφανεμένης οικογένειας, δεν θα λιγοστέψει, μόνο με τα ευχολόγιά μας. Θα βοηθήσουμε όμως, ουσιαστικά, αν φροντίσουμε να μαζέψουμε λίγα χρήματα και τρόφιμα για να την ενισχύσουμε. 

Η αγάπη μας, λοιπόν, πρέπει να είναι έμπρακτη. Ο Σαμαρείτης της  σημερινής ευαγγελικής περικοπής δεν περιορίζεται μόνο στον οίκτο ή στα λόγια. Ανταποκρίνεται έμπρακτα στην θεία εντολή «αγαπάτε αλλήλους». Η έμπρακτη αγάπη μας μπορεί να είναι η προσφορά υλικής βοήθειας στο συνάνθρωπό μας, μπορεί να είναι και η προσφορά συναισθηματικής στήριξης σε κάποιον με πολλά συναισθηματικά αδιέξοδα. Μερικές φορές κάποιοι συνάνθρωποί μας βρίσκονται σε ψυχολογικά αδιέξοδα και ηθικά διλήμματα. Οι αγωνίες και οι έγνοιες της ζωής τους δημιουργούν πολλά προβλήματα, άγχος και κατάθλιψη. Αυτοί οι συνάνθρωποί μας χρειάζονται έναν καλό λόγο μια ψυχολογική στήριξη από μας. Πολλές φορές και ένας γλυκός και γεμάτος αγάπη διάλογος, μπορεί να βοηθήσει τον συνάνθρωπό μας να νιώσει καλύτερα και να βγει από τα αδιέξοδα που βρίσκεται.

Ας μη διστάζουμε να ανοίγουμε την καρδιά μας με αγάπη στον πλησίον μας. Ας μη κλεινόμαστε στον εαυτό μας εγωιστικά. Ας μη κοιτάζουμε μόνο το δικό μας συμφέρον και τη δική μας ευτυχία και να παραγνωρίζουμε τον πόνο του συνανθρώπου μας.

Ίσως σε πολλές περιπτώσεις εμείς να μην έχουμε τη δύναμη τα προβλήματα που παρουσιάζονται. Είναι όμως απαραίτητη η παρουσία μας, μόνο για να νιώσει ο άλλος πως εναποθέτει κάπου το βάρος των δυσκολιών της ζωής του. Η οικογένεια, ο τόπος εργασίας το στενό και ευρύ κοινωνικό περιβάλλον, μπορούν να γίνουν πεδία έμπρακτης αγάπης.

Ας ανταποκριθούμε, λοιπόν, ο καθένας μας στην αιώνια θεϊκή εντολή της αγάπης. Οι δρόμοι της κοινωνίας μας σήμερα είναι γεμάτοι με τραυματίες νέους, ή γέροντες, με παιδιά που έχουν ανάγκη και προστασία, με συναθρώπους στο κρεββάτι του πόνου, της φτώχειας, της ποικίλης δυστυχίας, περιμένουν ανθρώπους με την καρδιά του καλού Σαμαρείτη να τους διασχίζουν και όπως Εκείνος να αγαπούν.

Ας γίνουμε κι εμείς Καλοί Σαμαρείτες κι ας αποκτήσουμε κι εμείς την Αγάπη του σημερινού πρωταγωνιστή της παραβολής. 

Αγαπούμε αληθινά, όταν κλείνουμε τα αφτιά μας σε έναν πικρό λόγο, που μας είπε κάποιος δικός μας ή γνωστός μας άνθρωπος.

Αγαπούμε αληθινά, όταν σκεπάζουμε με τον μανδύα της ανοχής μας ένα σφάλμα ενός αγαπητού μας προσώπου.

Αγαπούμε αληθινά, όταν υπομένουμε με καρτερία τις ιδιοτροπίες ενός γέρου ή μιας γριάς, του πατέρα ή του παππού, της μητέρας ή της γιαγιάς.

Αγαπούμε αληθινά, όταν καλούμε στο τραπέζι μας ένα φτωχό ορφανό, συμμαθητή ή συμμαθήτρια του παιδιού μας.

Αγαπούμε αληθινά όταν φροντίζουμε για την αποκατάσταση μιας κοπέλας που είναι φτωχή και απροστάτευτη.

Η σημερινή παραβολή είναι ένας ύμνος προς την Αγάπη. Τον έγραψε ο Καλός Σαμαρείτης με την έμπρακτη αγάπη που έδειξε όχι απλώς σε έναν συνάνθρωπό του, αλλά σε έναν εχθρό του. Και ο Απόστολος Παύλος μερικά χρόνια αργότερα έγραφε κι αυτός το δικό του ύμνο προς την Αγάπη. «Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον…… Και εάν έχω πάσαν την πίστιν ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί…» Εάν, δηλαδή, μιλώ όλες τις ξένες γλώσσες, ακόμα και τη γλώσσα των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, μοιάζω με μια χάλκινη καμπάνα ή  ένα κύμβαλο που κτυπά χωρίς νόημα …Και αν ΄χω ακόμα και πολύ μεγάλη πίστη, ώστε να μετακινώ τα όρη, αγάπη όμως δεν έχω, τότε δεν είμαι τίποτα.

Τόσο μεγάλη είναι η αξία της Αγάπης, αδελφοί μου, αφού ο ίδιος ο Θεός μας είναι Αγάπη.

Αλέξανδρος Ταπάκης