Η σημερινή Κυριακή ονομάζεται και Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως, δηλαδή η Κυριακή πριν τα Χριστούγεννα, όπου μας προετοιμάζει για την Δεσποτική εορτή της Σαρκώσεως του Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού.

Το ευαγγελικό αυτό ανάγνωσμα είναι η αρχή του ευαγγελίου του Αποστόλου Ματθαίου, ο οποίος καταγράφει το γενεαλογικό δέντρο του Κυρίου μας που είναι πολύ σημαντικό για την σωτηρία μας. Στον γενεαλογικό αυτόν κατάλογο, αναφέρονται οι κατά σάρκα πρόγονοι του Κυρίου. Καταγράφονται με τη σειρά τα σαράντα δύο ονόματα των πατριαρχών, βασιλέων και αρχιερέων, τα οποία διαδέχονται το ένα το άλλο, με την επανάληψη της λέξης «ἐγέννησεν», δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο και έναν κατάλογο ιστορικών ονομάτων του εβραϊκού λαού που μας εισάγει σε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη. Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, αλλά όλα υπακούνε στο Θεϊκό Θέλημα και ότι η ιστορία  δεν είναι κυκλική και ατέρμονη όπως ισχυρίζονταν οι αρχαίοι Έλληνες, αλλά έχει το τέλος της στο πρόσωπο του Κυρίου μας. Η γενεαλογία αυτή συνεχίζεται μεταξύ των δύο Διαθηκών.

Το γενεαλογικό δέντρο του Χριστού ξεκινά με τον γενάρχη των Ισραηλιτών και των Ισμαηλιτών, τον Αβραάμ, στον οποίον ο Θεός έδωσε τις πρώτες επαγγελίες που αφορούσαν τη γη και τους απογόνους τους. Από γόνο σε γόνο φτάνει στον ένδοξο Δαβίδ και καταλήγει στην έλευση του Εμμανουήλ. Αυτό όμως που μας προκαλεί μεγάλη έκπληξη, είναι ότι ανάμεσα σε όλα αυτά τα ονόματα του γενεαλογικού καταλόγου, αναφέρονται και τα ονόματα τεσσάρων γυναικών, που παρόλο ότι ήταν αλλοεθνείς και αμαρτωλές, αξιώθηκαν από το Θεό να γίνουν προμήτορες του Κυρίου. Συγκεκριμένα, η Θάμαρ, παρουσιάστηκε σαν πόρνη και συζούσε παράνομα χωρίς γάμο με τον πεθερό της, τον Ιούδα, προκειμένου να αποκτήσει παιδί. Η Ραχάβ ήταν Χαναναία πόρνη, η Ρουθ ήταν Μωαβίτισσα, άρα αλλόφυλη κι επομένως ειδωλολάτρης και η Βηρσαβεέ ήταν η γυναίκα του Ουρία που μοίχευσε με τον Δαβίδ. Αυτά τα πρόσωπα που κανείς δεν τα αποδεχόταν, βλέπουμε ότι γίνονται αποδεχτά από τον Κύριο, και τα σέβεται ως προγόνους Του. Όλοι οι άνθρωποι γίνονται αποδεκτοί παρόλες τις αμαρτίες τους και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να καταδικάζει τον συνάνθρωπό του για οποιαδήποτε ηθική ή πνευματική κατάπτωση.

Στη συνέχεια της ευαγγελικής περικοπής, σταματά να επαναλαμβάνεται η λέξη «ἐγέννησεν», και υπάρχει η φράση «ἐξ ἧς ἐγεννήθη Ἰησοῦς, ὁ λεγόμενος Χριστός». Όπως το βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, η Γένεση, αρχίζει με τη γενεαλογία του κόσμου για να μας εισάγει στην Καινή Διαθήκη, έτσι και ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μας εισάγει στο γενεαλογικό δέντρο του Χριστού, αρχίζοντας από τους προγόνους του και καταλήγει στην ενανθρώπηση του Κυρίου μας « ἐκ Πνεύματος ἁγίου και Μαρίας τῆς Παρθένου» . Σπεύδει αμέσως ο Ευαγγελιστής Ματθαίος να τονίσει την Πατρότητα του Ιησού Χριστού. Αναφέρει την Παναγία ως «το πλήρωμα του χρόνου», όπου μόλις βρέθηκε στο πρόσωπό της η αγνότητα και η ακεραιότητα, και μετά από δική της συγκατάθεση, ενανθρωπίστηκε ο ασώματος και άναρχος Θεός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Ο Ευαγγελιστής τονίζει το γεγονός ότι πριν το ζεύγος συγκατοικήσει, η Μαρία βρέθηκε έγκυος από το Άγιο Πνεύμα. Ο Ιωσήφ, ως σπλαχνικός που ήταν, σκεφτόταν να δώσει διαζύγιο στην Μαρία, για να μην τη διαπομπεύσει δημόσια, όπως όριζε τότε ο Νόμος. Την δέχτηκε όμως ως νόμιμη γυναίκα του, μετά από την παρέμβαση του αγγέλου που του υπενθύμισε τις μεσσιανικές επαγγελίες και κυρίως αυτήν του προφήτη Ησαΐα, όπου ο Μεσσίας θα γεννηθεί από μίαν Παρθένο και θα ονομαστεί Εμμανουήλ. Εφόσον ο Ιωσήφ πειθάρχησε στο σχέδιο του Θεού και παρέλαβε τη Μαρία  ως γυναίκα του, χωρίς να έχει σαρκικές σχέσεις μαζί της, κι αναγνώρισε τον πρωτότοκο γιο της ως δικό του παιδί, αυτομάτως το παιδί αυτό λάμβανε κι όλα τα κληρονομικά και γενεαλογικά δικαιώματα σύμφωνα με το Νόμο του Ισραήλ.

Με την ενσάρκωση του δεύτερου προσώπου της Αγίας Τριάδος άρχισε η νέα βίβλος της γενέσεως, που περιλαμβάνει τα ονόματα όλων όσων βαπτίζονται στο όνομά Του. Η ενανθρώπηση του Κυρίου μας είναι η σωτηρία όλων μας, κι αυτό επιτυγχάνεται με τη συμμετοχή μας στη Θεία Ευχαριστία δια μέσου του μυστηρίου της εξομολογήσεως. Τότε θα έχουμε παντοτινά μέσα μας τον Εμμανουήλ, που σημαίνει ότι Θεός είναι μαζί μας.