«Έρχου και ίδε». Αυτές τις τρεις λέξεις απευθύνει ο πιστός Φίλιππος στο φίλο του Ναθαναήλ κι ο τελευταίος, παρά την αρχική του επιφύλαξη, τον ακολουθεί και βλέπει τον Χριστό, συνομιλεί μαζί του και πιστεύει ότι αυτός είναι ο Υιός του Θεού. Από τότε γίνεται αφοσιωμένος απόστολός του.

«Έρχεσθε και ίδετε», είναι η πρόσκληση της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο. Ελάτε να δείτε, μας λέγει, πώς ξεκίνησα, ποια εμπόδια συνάντησα, με ποιους τρόπους τα υπερνίκησα, ποιοι είναι οι σημερινοί εχθροί μου και τι θέλω από τα πιστά παιδιά μου.

Το ξεκίνημα της επίγειας δράσης του Κυρίου μας δεν ήταν καθόλου εύκολο εγχείρημα. Μέσα σε ένα εχθρικό κλίμα αρχίζει τη δράση του ο Κύριος. Συναντά την εχθρική στάση των Γραμματέων και των φαρισαίων, αλλά και των Ρωμαίων ειδωλολατρών της εποχής. Τα μέσα που είχε ήταν πολύ πενιχρά. Ο ίδιος ήταν φτωχός και άσημος ξυλουργός. Η καταγωγή του από τη Ναζαρέτ αποτελεί ένα ακόμα εμπόδιο στη δράση του, γιατί οι Εβραίοι πίστευαν ότι από τη Ναζαρέτ δεν επρόκειτο να έλθει ο μεσσίας. Οι μαθητές του ταπεινοί και αυτοί, αγράμματοι και φτωχοί ψαράδες στη λίμνη της Γαλιλαίας.  Οι δυσκολίες τις οποίες συνάντησε ο Κύριος ήταν πάρα πολλές. Πολλοί ήταν οι πολέμιοι, που τον πολέμησαν με λύσσα. Οι εχθροί της Εκκλησίας ήταν οι Γραμματείς, Φαρισαίοι, Σαδουκαίοι, Αρχιερείς των Εβραίων, που τον καταδίωξαν, είτε γιατί θίγονταν τα συμφέροντά τους, είτε γιατί ζήλευαν το έργο του. Όρμησαν με λύσσα εναντίον του, τον σταύρωσαν, εδίωξαν στη συνέχεια και τους Αποστόλους, πολέμησαν τους Χριστιανούς, με μεγάλους διωγμούς, βασανιστήρια και θανατώσεις αγίων ανθρώπων.

Εκτός όμως από τους διωγμούς αυτούς, οι οποίοι για τρεις αιώνες ταλάνισαν την Εκκλησία μας, μια άλλη δυσκολία είχε να αντιμετωπίσει η Εκκλησία μας και αυτή ήταν οι αιρέσεις και τα σχίσματα. Σαν να μην έφταναν όλοι αυτοί οι διωγμοί, αναπηδούν μέσα από τα σπλάχνα της Εκκλησίας εσωτερικοί εχθροί, μεγάλοι και φοβεροί και αυτοί είναι οι αιρετικοί. Αυτοί σαν λύκοι προβατόσχημοι, δεν απειλούν μόνο την αλήθεια του Ευαγγελίου, αλλά ορμούν να κατασπαράξουν τα πρόβατα της ποίμνης του Χριστού, να καταποντίσουν την ίδια την Εκκλησία στο σάλο των κυμάτων και του κατακλυσμού της πλάνης, των σχισμάτων και των διαιρέσεων.

Μέσα στη δίνη των αιρέσεων και των σχισμάτων, ο άρραφος χιτών του Χριστού κομματιάζεται. Η «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» διαιρείται…

Πώς όμως η Εκκλησία μας κατάφερε να υπερνικήσει όλα αυτά τα εμπόδια;

 α) Με το αίμα των μαρτύρων της. Μπροστά στη λύσσα των εχθρών και τη μανία των διωκτών της, η Εκκλησία αντέταξε το στήθος των παιδιών της, που με ακατάβλητο όπλο τους την πίστη στον Εσταυρωμένο κι αναστημένο Κύριο «κατηγωνίσαντο βασιλείας… έφραξαν στόματα λεόντων…»

 β) Με τη διδασκαλία των πατέρων της. Μπροστά στην αίρεση, που είναι δογματική πλάνη, νοθεία της χριστιανικής αλήθειας, η Ορθοδοξία αντέταξε την εκκλησιαστική της πίστη, την αιώνια αλήθεια της, που είναι ο ίδιος ο Χριστός. Οι θεόφρονες πατέρες της σε πολλές τοπικές, αλλά κυρίως στις άγιες επτά Οικουμενικές Συνόδους «εδογμάτισαν θεοπρεπώς» τα ορθόδοξα δόγματα και κατατρόπωσαν τους αιρετικούς. Έτσι, η Εκκλησία δεν έπεσε με τα κτυπήματα των αιρετικών, γιατί «τεθεμελίωτο επί την πέτραν, η δε πέτρα ήν ο Χριστός».

Υπάρχουν όμως και σήμερα εχθροί της Εκκλησίας. Ο αρχέκακος διάβολος δε σταματά το συκοφαντικό  και καταστροφικό έργο του εναντίον της Εκκλησίας. Πολλοί είναι και σήμερα οι εχθροί της Ορθοδοξίας, οι αιρετικοί, οι μάρτυρες του Γιεχωβά, οι οποίοι είναι και αντίχριστοι, αλλά και ανθέλληνες. Επίσης, είναι και οι κάθε μορφής άθεοι, οι οποίοι πολεμούν με κάθε τρόπο την Εκκλησία μας, με κάθε αφορμή.

Ως Ορθόδοξοι χριστιανοί έχουμε υποχρέωση να γνωρίζουμε την Ορθόδοξη πίστη μας και να την μελετούμε. Δεν πρέπει να μένουμε μόνο με την πίστη που πήραμε από το σχολείο. Χρειαζόμαστε καθημερινή επιμόρφωση στην Ορθοδοξία, για τη δική μας ασφάλεια και για σωστή διαφώτιση πλανεμένων αδελφών μας.

Εκτός, όμως, από τις γνώσεις χρειάζεται και ζωντανή βίωση της Ορθοδοξίας μας. Πρέπει να είμαστε Ορθόδοξοι όχι μόνο στα λόγια και στις γνώσεις, αλλά και στην πράξη. Γιατί Ορθοδοξία σημαίνει και Ορθοπραξία. Να τηρούμε δηλαδή εκείνα τα οποία διδάσκει η Εκκλησία μας και να αποτελούμε παράδειγμα και για όλους τους άλλους συνανθρώπους μας.

Με κανένα τρόπο δεν πρέπει να είμαστε υποκριτές, δηλαδή άλλα να διακηρύσσουμε και άλλα να πράττουμε. Πρέπει να είμαστε συνεπείς στις αρχές και στα πιστεύω μας.      

Ο αληθινός, όμως χριστιανός Ορθόδοξος, είναι και ομολογητής. Ομολογεί, δηλαδή, την πίστη του εκεί που χρειάζεται. Να μην ντρεπόμαστε που είμαστε Ορθόδοξοι, αντίθετα να το θεωρούμε μεγάλη τιμή και να το διακηρύσσουμε με παρρησία, να έχουμε το φως επί την λυχνίαν, για να στηρίζονται και οι κλονιζόμενοι αδελφοί μας.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Ορθόδοξου Χριστιανού είναι η διάδοση της Ορθοδοξίας μας. Ας πάρουμε παράδειγμα από τον απόστολο Φίλιππο του σημερινού ευαγγελίου, ο οποίος όταν έμαθε για τον Χριστό, πήγε αμέσως στο φίλο του τον Ναθαναήλ και του λέγει «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» και τον κάλεσε να έρθει επί τόπου για να γνωρίσει και αυτός τη διδασκαλία του.

Πολλοί γύρω μας είναι μακριά από τον Χριστό. Ζουν χωρίς προσευχή και μυστηριακή ζωή. Βρίσκονται στην άγνοια, σε δογματικό και ηθικό σκοτάδι. Πρέπει να έλθουν και αυτοί στο φως. Πώς όμως θα γίνει αυτό; Με τη δική μας συνεχή ιεραποστολική προσπάθεια, αλλά και με το ζωντανό παράδειγμά μας.

Αδελφοί, ο ίδιος ο Κύριος, με τα αδιάψευστα θεϊκά του χείλη, μας είπε ότι η Εκκλησία Του είναι «ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας» και ότι ακόμη «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής». Κάτω από τη σημασία του Σταυρού, ας αγωνιστούμε κι εμείς σαν ορθόδοξοι, σαν ορθόπρακτοι, σαν ομολογητές και σαν ιεραπόστολοι, ώστε αυτή η ευλογημένη μέρα της νίκης και του θριάμβου της Εκκλησίας να πλησιάσει σύντομα, για τη δική μας σωτηρία και για τη δόξα της αγίας Ορθοδοξίας μας.

Αλέξανδρος Ταπάκης, Θεολόγος