Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο ευαγγελιστής Ματθαίος αφηγείται το θαύμα συνάντησης δύο δαιμονισμένων στην περιοχή των Γεργεσηνών και της εκδίωξης των δαιμόνων από αυτούς.

Το ίδιο θαύμα διηγούνται και οι ευαγγελιστές Μάρκος και Λουκάς, με δυο διαφορές. Ο ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει την περιοχή ως «Γαδαρηνών», οπότε παρατηρούμε ότι είχε και άλλες ονομασίες η περιοχή αυτή και μαζί με τον ευαγγελιστή Μάρκο αναφέρουν για έναν κι όχι δυο δαιμονισμένους. Πιθανόν η διαφορά αυτή να οφείλεται στο ότι υπήρχαν δυο άνθρωποι όπου ο ένας ήταν σε χειρότερη κατάσταση, ή ότι ο άλλος ήταν συνοδός του. Παρά τις διαφορές όμως αυτές, οι αφηγήσεις και των τριών ευαγγελιστών συμφωνούν μεταξύ τους στα ουσιαστικά σημεία. 

Ο ευαγγελιστής Ματθαίος διηγείται πως όταν έφτασε ο Χριστός στην περιοχή των Γεργεσηνών, τον συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι που έρχονταν από τα μνήματα και με κραυγές Τον παρακαλούσαν να μην τους βασανίσει, κι αν πρόκειται να τους διώξει, να τους αφήσει να πάνε στο κοπάδι των χοίρων. Ο Χριστός επέτρεψε ώστε τα δαιμόνια που έφυγαν από τους ανθρώπους αυτούς, να πάνε στο κοπάδι των χοίρων. Αμέσως όλο το κοπάδι όρμησε και γκρεμίστηκε στη λίμνη και πνίγηκαν οι χοίροι μέσα στα νερά. Οι βοσκοί έφυγαν και πήγαν στην πόλη αναγγέλλοντας τα συμβάντα που έγιναν με τους δαιμονισμένους. Βγήκαν τότε όλοι οι κάτοικοι της πόλης και παρακάλεσαν τον Χριστό να φύγει από την περιοχή τους, όπως κι έγινε.

Συγκεκριμένα, η περιοχή αυτή ήταν ορεινή και απόκρημνη και ήταν κατάλληλη για να βόσκουν οι χοίροι. Ήταν γεμάτη από σπηλιές, που χρησιμοποιούνταν και για τάφους. Ερμηνεύοντας την ευαγγελική αυτήν περικοπή, παρατηρούμε ότι τα δαιμόνια αναγνωρίζουν αμέσως τον Χριστό ως Υιό του Θεού και φοβούνται την εξουσία που έχει ως δημιουργός ολόκληρης της κτίσης, γι΄ αυτό και αρχίζουν να Τον παρακαλούν να μην τους βασανίσει, προτιμώντας να τους διώξει απλώς και να τους στείλει στους χοίρους. Αυτό δηλώνει και την μελλοντική ολοκληρωτική κατάργηση της εξουσίας του διαβόλου που έχει τώρα πάνω στους ανθρώπους και γενικά στον κόσμο.

Ο άνθρωπος επιτρέποντας στον διάβολο να τον κυριαρχήσει, χάνει την ελευθερία που του έδωσε ο Θεός, γίνεται υποχείριο του διαβόλου και δεν έχει δική του βούληση. Οι δαίμονες αναγνωρίζουν ότι θα έρθει ο «καιρός» που θα καταργηθεί η εξουσία τους, γι΄ αυτό και ρωτούν τον Χριστό αν πήγε εκεί για να τους βασανίσει πριν την ώρα τους. Φοβούνται τον Χριστό και Τον παρακαλούν να τους επιτρέψει να πάνε στην αγέλη των χοίρων για να καταστρέψουν αυτήν. Ζητούν την άδεια του Θεού κι ο Θεός το επιτρέπει για να φανεί η μοχθηρία και το μίσος τους για τον κόσμο, καθώς και το πόσο πολύ θέλουν να τον καταστρέψουν.

Το γεγονός ότι ο Χριστός επέτρεψε να εκδιωχθούν τα δαιμόνια και να μπουν στους χοίρους, κι όχι οπουδήποτε αλλού ή να τα καταστρέψει, οφείλεται στο γεγονός ότι οι κάτοικοι της περιοχής εκείνης έκαναν μια μεγάλη παράβαση. Έβοσκαν χοίρους, ενώ ο Μωσαϊκός Νόμος δεν το επέτρεπε. Έτσι η παρανομία τους τιμωρήθηκε παραδειγματικά. Οι κάτοικοι όμως, αντί να συνετιστούν και να μετανοήσουν, απαίτησαν από τον Χριστό να φύγει μακριά από την περιοχή τους. Προτίμησαν να παραμείνουν στην αμαρτία και να μην μετανοήσουν.

Ας προσέξουμε λοιπόν κι εμείς αδελφοί μου, να μην αφήνουμε την αμαρτία να φωλιάζει στη ψυχή μας, αλλά να μετανοούμε ειλικρινά για να μπορούμε να βιώσουμε την εν Χριστώ ζωή. Να κατανοούμε ότι οι δοκιμασίες επιτρέπονται από το Θεό για να παραδειγματιστούμε και να μην επιστρέφουμε ξανά στο ίδιο παράπτωμα.

Πρωτοπρ. Νικόλαος Δούμας