Δώσε αγάπη στον πάσχοντα συνάνθρωπο και αγόρασε τον Παράδεισο

Ο γλαφυρός παραβολικός λόγους του Κυρίου, διοχετεύει μέσα από την απλότητά του, μία πραγματική συγκλονιστική αποκάλυψη. Αποκαλύπτει την αγάπη του Θεού και την τραγικότητα του αρρωστημένου από την έπαρση ανθρώπου. Στην παραβολή, αρχικά περιγράφονται οι ανέσεις ενός πλουσίου και παράλληλα οι αντιξοότητες ενός φτωχού, του φτωχού Λαζάρου. Οι δύο αυτοί άνθρωποι της παραβολής, ο πλούσιος και ο φτωχός, εκπροσωπούν ο κάθε ένας αντίστοιχα την τάξη στην οποία ανήκει. Δύο άνθρωποι οι οποίοι δεν είναι άγνωστοι μεταξύ τους, αλλά γνωρίζονται και σχετίζονται. Στην παραβολή και οι δύο αυτοί άνθρωποι παρουσιάζονται να βρίσκονται σε δύο χώρους και καταστάσεις. Στην επίγεια ζωή και στην αιωνιότητα.

Μεγάλο χάσμα υπήρχε ανάμεσα στον πλούσιο και στον φτωχό Λάζαρο όχι μόνο μετά τον θάνατό τους, αλλά από την παρούσα ζωή. Ο πλούσιος φορούσε ρούχα λαμπρά και πολυτελή και διασκέδαζε κάθε μέρα σε πλούσια τραπέζια. Ο φτωχός ονομαζόταν Λάζαρος. Πεινασμένος, επιθυμούσε να χορτάσει με τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου. Σχεδόν γυμνός, άρρωστος και γεμάτος πληγές, τις οποίες έρχονταν και έγλυφαν τα σκυλιά, ήταν πεταγμένος κοντά στην εξώπορτα του πλουσίου.

Πέθανε ο πτωχός και μεταφέρθηκε από τους αγγέλους στην αγκαλιά του Αβραάμ, δηλαδή στον παράδεισο. Πέθανε και ο πλούσιος και τάφηκε από τους ανθρώπους και η ψυχή του πήγε στον Άδη, στον τόπο της βασάνου, στην κόλαση. Καθώς δε βασανιζόταν, είδε από μακριά τον Αβραάμ με τον Λάζαρο στους κόλπους του και του φώναξε:

«Πάτερ Αβραάμ, κάνε έλεος και στείλε τον Λάζαρο να βουτήξει το άκρο του δακτύλου του στο νερό και να δροσίσει τη γλώσσα μου γιατί τυραννιέμαι σ’ αυτή τη φλόγα».

Και ο Αβραάμ απάντησε: « θυμήσου ότι συ απόλαυσες με το παραπάνω τα αγαθά σου στην ζωή πάνω στη γη και ο Λάζαρος τα βάσανα, δηλαδή τη φτώχεια, την πείνα, την αρρώστια. Τώρα εδώ αναπαύεται και παρηγορείται, συ δε υποφέρεις. Και ακόμα, μεταξύ μας υπάρχει μεγάλο χάσμα, ώστε ούτε αυτοί που θέλουν να περάσουν από εδώ σε σας να μη μπορούν, ούτε και εκείνοι που είναι σε σας να μπορούν να περάσουν σε εμάς».

Ένας από τους λόγους για τους οποίους κατακρίθηκε ο πλούσιος της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής ήταν για την  αφιλαδέλφεια του, η σκληρότητα με την οποία συμπεριφερόταν απέναντι στον πτωχό εκείνον Λάζαρο, ο οποίος βρισκόταν ξαπλωμένος έξω από την πύλη της οικίας του. Ενώ αυτός απολάμβανε όλα τα αγαθά του πλούτου του, είχε πολυτελή κατοικία, φορούσε λαμπρά ενδύματα, έτρωγε και έπινε καθημερινώς, ο πτωχός ο Λάζαρος μονίμως πεινασμένος  έξω από την πόρτα του και προσπαθούσε να χορτάσει από τα λίγα ψίχουλα, που έπεφταν από το τραπέζι του πλούσιου. Ο εγωισμός  λοιπόν του πλούσιου ήταν εκείνος που τον οδήγησε στην καταδίκη και απόρριψη του από τον Θεό. Επειδή και ο λόγος για τον οποίον ο Κύριος εξεφώνησε την παραβολή ήταν ο καυτηριασμός της κακής χρήσεως του πλούτου και επειδή πάλι ο Κύριος δίδαξε ότι, όποιος προσφέρει από το αγαθό του στους έχοντες ανάγκη τα προσφέρει σε αυτόν τον ίδιο τον Χριστό.

Ο καθένας μας πρέπει να προσέξει πολύ τις αλήθειες, που μας παρουσιάζει η σημερινή παραβολή. Όταν ο άνθρωπος πιστεύει στα χρήματα και όχι στο Θεό, γίνεται εγωιστής, άσπλαχνος και σκληρός στους συνανθρώπους του. Το αποτέλεσμα είναι πως χωρίζεται από το Θεό και χάνει τη Βασιλεία των ουρανών. Όταν όμως ο άνθρωπος πιστεύει και εφαρμόζει το Ευαγγέλιο, έχει μέσα του αγάπη στο Θεό και στους ανθρώπους. Φροντίζει για τους φτωχούς και τους πεινασμένους. Επισκέπτεται τους αρρώστους και τους πονεμένους. Έτσι οδηγεί τον εαυτό του κοντά στο Θεό, όπως ακριβώς έγινε με το φτωχό Λάζαρο της παραβολής μας.

Σκληρά δοκιμάστηκε ο φτωχός Λάζαρος. Στάθηκε όμως βράχος στην πίστη. Γρανίτης στην υπομονή. Γίγαντας στην καρτερία. Κανένας γογγυσμός απ’ το στόμα του. Κανένα παράπονο για τις θλίψεις. Στις εξετάσεις λοιπόν πέτυχε με το βαθμό άριστα. Και σαν άριστος αναπαύθηκε στους μακάριους κόλπους του Αβραάμ.

Από την Παραβολή αυτή παίρνουμε όλοι μας ένα μεγάλο δίδαγμα, ότι ο τόπος της αιώνιας κατοικίας μας προσδιορίζεται από τις επίγειες επιλογές μας. Ό,τι κάναμε θα το βρούμε μπροστά μας. Διότι ο καθένας μας προετοιμάζει την ψυχή του για τον αντίστοιχο τόπο. Κι αυτό που έχει μεγάλη σημασία για όλους μας είναι ότι όταν οι άνθρωποι αμαυρώνουμε καθημερινά την ψυχή μας με τις απολαύσεις των αισθήσεων, την καθιστούμε ακατάλληλη για τις ανώτερες πνευματικές απολαύσεις του πνευματικού κόσμου. Πώς να χωρέσει στον Παράδεισο η ψυχή μας, εάν εδώ στη γη ήταν απορροφημένη στην ύλη; Πώς να δοκιμάσει τις απερίγραπτες πνευματικές ηδονές του Παραδείσου μία ψυχή που ξέρει μόνο τις απολαύσεις της σαρκός και έχει περιορίσει την ευτυχία της στα φαγητά, στα γλέντια, στα ρούχα; Πώς να γευθεί τον Παράδεισο μία ψυχή σκληρόκαρδη και άπονη ανάμεσα στις εξαγιασμένες ψυχές τόσων ανθρώπων δοκιμασμένων από τον πόνο και τις θλίψεις της ζωής; Η αιώνια λοιπόν ευτυχία μας ή η ατελεύτητη δυστυχία μας μετά τον θάνατο καθορίζονται από τη διαγωγή που δείχνουμε πριν από τον θάνατό μας. Σήμερα δρομολογούμε το αιώνιο μέλλον μας. Τις επιλογές τις ξέρουμε. Οι προορισμοί είναι ξεκάθαροι.

Ιεροδιακόνου Ραφαήλ Μισιαούλη