Κυριακή του Σπορέως

Η Εκκλησία μας όρισε τη σημερινή ημέρα ως επίσημη ημέρα έναρξης των κατηχητικών κύκλων στις ενορίες μας. Και αυτό δεν είναι τυχαίο, διότι το σημερινό ευαγγέλιο μας μιλά για την παραβολή του «Καλού Σπορέως», δηλαδή τον Ιησού Χριστό, αλλά και για τον θαυματουργό θείο λόγο Του.

Είναι μια από τις ωραιότερες παραβολές η οποία είναι παρμένη από την ζωή των γεωργών. Ο Χριστός, ως άριστος παιδαγωγός και Διδάσκαλος, χρησιμοποιούσε εικόνες, παραστάσεις, παρομοιώσεις από την ζωή των γεωργών, των ψαράδων, των βοσκών, των οικοδόμων, για να κάνει περισσότερο προσιτή την διδασκαλία Του και κατανοητό το Ευαγγέλιο.

Ο λόγος του Ευαγγελίου δεν είναι ένας απλός λόγος, αλλά ένας λόγος που παρομοιάζεται με σπόρο. Όπως ένας σπόρος κρύβει μέσα του πολλές μυστικές δυνάμεις που όταν φυτευτεί αρχίζει να εξελίσσεται και να βγάζει ρίζες έτσι και ο λόγος του Θεού, όταν πέσει στις καρδιές μας, έχει τη δύναμη να επιτελεί μέσα μας μία εσωτερική μεταμόρφωση και να μας μεταγγίζει ζωή. Διότι ο λόγος του Θεού είναι γεμάτος με ζωή και θεία χάρη. Είναι αγωγός θείας χάριτος.

Σε κάθε λόγο του Θεού υπάρχει χάρη αγιότητας, η οποία πέφτει σιγά-σιγά, σταγόνα-σταγόνα, στην ψυχή μας. Δημιουργεί μέσα μας μια εσωτερική μεταρσίωση. Αθόρυβη και αθέατη στην αρχή. Πολύ γρήγορα όμως αρχίζει και γίνεται φανερή. Κάθε λόγος του Χριστού καθώς εισέρχεται στην ψυχή μας, χύνει άπλετο φως στο σκοτάδι. Και σιγά-σιγά καθαρίζει κάθε ρύπο και αμαρτία. Δημιουργεί μέσα μας νέα ζωή. Ο λόγος του Θεού είναι κάτι πιο δυνατό από όλους τους σπόρους. Όπου και να τον αφήσεις είναι πάντοτε ζωντανός. Έτοιμος να φυτρώσει, να βλαστήσει και να καρποφορήσει.

Παραδείγματα είναι οι σύγχρονοι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Ασχέτως αν πέρασαν τόσες χιλιάδες χρόνια από την εκφώνηση του λόγου του Ευαγγελίου. Επιθύμησαν την αρετή και αγωνίστηκαν να κατακτήσουν την αρετή που ζητά ο Θεός από τον κάθε άνθρωπο. Και αγωνιζόμενοι με υπομονή, έφτασαν στο ύψος που έφτασε ένας άγιος Βασίλειος. Ένας άγιος Αθανάσιος. Ένας άγιος Νεκτάριος.

Δυστυχώς όμως σε πολλούς από μας αυτό δεν συμβαίνει ή συμβαίνει και δεν έχει διάρκεια, ή πολλά γεγονότα σταματούν την ανάπτυξη του θείου λόγου στη ψυχή μας. Όλοι λοιπόν οι λόγοι που μπορούν να διακόψουν τη βλάστηση του θείου λόγου στη καρδιά μας, μας τους αναλύει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Είναι και από τις μοναδικές παραβολές που ο Χριστός μας την ερμηνεύει ο ίδιος αναλυτικά.

Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού, και ο γεωργός επομένως είναι ο ίδιος ο Θεός, ο ίδιος ο Χριστός. Σποριάδες και σήμερα είναι οι ιερείς που κηρύττουν και διδάσκουν το Ευαγγέλιο. Σποριάδες είναι και οι Χριστιανοί γονείς, οι οποίοι οφείλουν να μεταφέρουν στο παιδί τους την πίστη, να το αναθρέψουν κατά τον χριστιανικό τρόπο, να το γνωρίσουν με τον Θεό, να του ενισχύσουν το θρησκευτικό φρόνημα, να καλλιεργήσουν την καρδιά του παιδιού, να το συνδέσουν με τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας, να πλάσουν την προσωπικότητα του, να το εφοδιάσουν με πνευματικά εφόδια, να το εξοπλίσουν και να το θωρακίσουν με τον λόγο του Θεού, έτσι ώστε στους πειρασμούς και στις προκλήσεις, που στις μέρες μας είναι πολλές, το παιδί να μπορεί να αντιστέκεται στον πειρασμό των ναρκωτικών, του αλκοολισμού και της ηδονιστικής και αισθησιακής ζωής. Να μπορεί να στέκεται όρθιο, να μάχεται, να αγωνίζεται και να κερδίζει τις μάχες.

  Τα διάφορα είδη της γης στην οποία έπεσε ο σπόρος, είναι οι διαφορετικοί τύποι ανθρώπων, οι οποίοι ανάλογα με την προαίρεση και την πνευματική τους κατάσταση, δέχονται τον λόγο του Θεού και είτε αυτός καρποφορεί στην ζωή τους, είτε μένει άκαρπος και ατελέσφορος.

Έτσι, ο δρόμος της παραβολής αντιστοιχεί στους ανθρώπους εκείνους που ακούν τον λόγο του Θεού, αλλά ευθύς αμέσως έρχεται ο διάβολος μέσω πειρασμών και παίρνει από την καρδιά τους τα θεϊκά λόγια, ώστε να μην πιστέψουν και να μην σωθούν.

Οι πέτρες πάλι, είναι εκείνοι οι άνθρωποι μου με χαρά ακούν και δέχονται τον λόγο του Θεού, αλλά δεν έχουν πνευματικές ρίζες και με τον πρώτο πειρασμό εγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια και μαραζώνουν πνευματικά. Τα αγκάθια, μάς λέει ο Χριστός, είναι οι βιοτικές μέριμνες, και οι ηδονές και ο πλούτος, που απασχολούν καθημερινός και αντλούν όλη προσοχή μας, με αποτέλεσμα να ξεχνάμε και να παραθεωρούμε το λόγο του Θεού, ο οποίος τελικά καταπνίγεται μέσα μας και δεν καρποφορεί.

Και τέλος, η αγαθή γη είναι εκείνοι οι άνθρωποι που με όλη τους την καρδιά και με αγαθή προαίρεση ακούν το λόγο του Θεού, και τον διατηρούν μέσα στην καρδιά τους και καρποφορούν με υπομονή.

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε ότι όλοι μας ανήκουμε σε ένα συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου από αυτούς που ο Κύριος παρουσιάζει σήμερα, αλλά ενίοτε βρισκόμαστε πότε στη μία πνευματική κατάσταση, πότε στην άλλη. Και τούτο, επειδή η ζωή μας είναι ένας διαρκής αγώνας και επειδή ως άνθρωποι άλλοτε πέφτουμε και άλλοτε σηκωνόμαστε, άλλοτε αγωνιζόμαστε με ζέση και άλλοτε απελπιζόμαστε και αδρανούμε στα πνευματικά. Γι’ αυτό και ο Χριστός, στο τέλος των λόγων Του, μάς μιλά για την υπομονή. Χωρίς υπομονή, χωρίς πίστη, χωρίς αγώνα, δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος πνευματική στις καρδιές μας. Και για να καρποφορήσει ο λόγος του Θεού, όπως ο οποιοσδήποτε σπόρος, χρειάζεται χρόνος, φροντίδα, επιμέλεια, με μια λέξη υπομονή.

Γι’ αυτό και σήμερα, με αφορμή την παραβολή του Σπορέως, καλούμαστε όλοι μας να εξετάσουμε τα μύχια της καρδιάς μας και να δούμε, πρώτα απ’ όλα εάν, πράγματι, η καρδιά μας διαθέτει την αγαθή προαίρεση να ακούσει τον λόγο του Θεού, και στη συνέχεια αν έχουμε την διάθεση να αγωνιστούμε για να τον κάνουμε πράξη στη ζωή μας. Μέσα στο θόρυβο του κόσμου, συχνά ξεχνάμε να ακούσουμε και να σκεφτούμε τα διδάγματα του Ευαγγελίου. Πολύ λίγοι από εμάς, δυστυχώς, παρόλο που λεγόμαστε χριστιανοί, αφιερώνουμε έστω ελάχιστο χρόνο για τον Χριστό και για την πνευματική ωφέλεια της ψυχής μας. Άλλοτε, πνιγμένοι από τις βιοτικές μέριμνες, βάζουμε σε τελευταία μοίρα τον Θεό και την πνευματική μας καλλιέργεια, και αναλώνουμε όλη τη ζωή μας σε εφήμερα και υλικά πράγματα. Άλλες φορές πάλι, ενώ θέλουμε να αγωνιστούμε, μας λείπει η υπομονή, και με τον πρώτο πειρασμό εγκαταλείπουμε κάθε προσπάθεια και μένουμε στάσιμοι και άγονοι πνευματικά.

Είναι χρέος μας, αν θέλουμε και στα παιδιά μας να φυτευτεί στη ψυχή τους ο λόγος του Θεού, να την καλλιεργήσουμε σωστά και να τους μεταλαμπαδεύσουμε τις αξίες της πίστης μας, αλλά και τον τρόπο ζωής του ίδιου του Χριστού.

Ας ρίξουμε τα βλέμματα μας προς το εσωτερικό της καρδίας μας και τότε ο καθένας μας θα υπογραμμίσει την ενοχή του, την αδυναμία του, το πάθος του, την έλλειψη του. Και αφού κάνουμε την αυτοκριτική μας, ας πάρουμε την απόφαση να γίνουμε χωράφι του Θεού. Να αφήσουμε να σπαρθεί στην καρδιά μας ο λόγος του Θεού, να ευνοηθεί από την Χάρη Του, από την λατρευτική ζωή, από τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Να κάνουμε τον αγώνα μας, για να επιτύχουμε το ποθούμενο, τον εκατονταπλασίονα καρπό, τον αγιασμό μας, την σωτηρία μας. Αμήν. 

Αρχιμανδρίτης Θεοτόκης Φαίδωνος