‘Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς’.  Τι κοινό υπάρχει, ανάμεσα σε μένα και σε σένα, Υιέ του Θεού, μή με βασανίσεις.  Αυτά κραύγαζε, αγαπητοί χριστιανοί, ο δαιμονισμένος του σημερινού ευαγγελίου.  Στην πραγματικότητα αυτά κραύγαζαν τα δαιμόνια με το στόμα του δαιμονισμένου.

Άθλια η κατάσταση του ανθρώπου.  Άγριος, γυμνός, τον έδεναν με αλυσίδες.  Τις έσπαζε με τη δύναμη των δαιμόνων και έτρεχε στα μνήματα και στις ερημιές.  Ώσπου, συναντήθηκε με τον Κύριό μας.  Αφού ο Χριστός τον θεράπευσε, επέτρεψε, τα δαιμόνια να μπουν στους χοίρους, που παράνομα εκτρέφονταν, και όρμησαν οι χοίροι και πνίγηκαν στη θάλασσα. Ήρθαν οι κάτοικοι της πόλης των Γεργεσηνών, και είδαν τον πρώην δαιμονισμένο, τον άγριο.  Τον είδαν, ντυμένο και έχοντας τα λογικά του, να κάθεται στα πόδια του Χριστού, και να τον παρακαλεί να τον κρατήσει κοντά του.  Ο Κύριός μας όμως, τον στέλνει στην πόλη του να διηγείται το θαύμα της θεραπείας του.

Σχετικά με τον Διάβολο υπάρχουν ανάμεσα στους χριστιανούς κάποιες λανθασμένες ιδέες ή κάποιες απορίες.  Όπως, τι σημαίνει ‘δαιμονισμένος’;  Ποιος είναι ο Διάβολος;  Ποιος είναι ο σκοπός του;  Πως προσπαθεί να τον πετύχει;  Πώς τον αντιμετωπίζουμε;  Γιατί δεν τον εξαφανίζει ο Θεός;  Υπάρχει ο Διάβολος ή απλώς είναι η προσωποποίηση της ιδέας του κακού;  Μήπως τα λεγόμενα για τον Διάβολο είναι συμβολικά ή παραπέμπουν σε αντιλήψεις παλαιοτέρων εποχών;

Με βάση τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής και της Παραδόσεως της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, ο Διάβολος είναι υπαρκτό ον.  Ήταν ο μεγαλύτερος, ο πιο λαμπρός άγγελος, ο πιο κοντινός στο Θεό, ο Εωσφόρος.  Που πρωτοστατούσε στο έργο της λατρείας του Θεού, που, από υπερηφάνεια θέλησε να εξομοιωθεί με το Θεό.  Έχασε εξολοκλήρου τη Χάρη του Θεού, μισεί το Θεό, και μη μπορώντας να κάνει κακό στον ίδιο το Θεό, στρέφεται εναντίον του αγαπημένου του πλάσματος, του ανθρώπου.  Άρα δεν είναι ο Διάβολος η ιδέα του κακού, δεν είναι προσωποποίηση του κακού, όπως λανθασμένα κάποιοι νομίζουν.  Ούτε η αναφορά στον Διάβολο αποτελεί πισωγύρισμα σε αντιλήψεις παρωχημένες.  Ο ίδιος ο Χριστός αναφέρεται στον Σατανά και ότι ήλθε για να συντρίψει τη δύναμή του.

Μια άλλη σύγχυση που υπάρχει είναι σχετικά με την ύπαρξη δαιμονισμένων.  Ο δαιμονισμένος δεν είναι ψυχικά άρρωστος.  Είναι υγιής, πολλές φορές και πολύ πιστός, αλλά, για λόγους που ο Θεός γνωρίζει, επιτρέπει  ο Θεός, και όχι μόνο επηρεάζονται από το διάβολο οι δαιμονισμένοι, αλλά, τρόπον τινά, τα δαιμόνια συνυπάρχουν μέσα στην ύπαρξη τους.  Εάν μπορεί κάποιος να επισκεφθεί την Κεφαλονιά, στις 16 Αυγούστου στο μοναστήρι του αγίου Γερασίμου, μέρα μνήμης του αγίου, θα διαπιστώσει την ύπαρξη δαιμονισμένων ανθρώπων.

Άλλο δαιμονισμένος και άλλο άρρωστος ψυχολογικά.  Πρέπει να γίνεται σωστή διάγνωση και συνεργασία των ειδικών επιστημόνων με τους κληρικούς της Εκκλησίας.  Είναι λάθος, κάποιοι ψυχίατροι, που δεν δέχονται δαιμονισμό, να δίνουν ψυχοφάρμακα στους ανθρώπους αυτούς, ή και το αντίθετο να γίνονται εξορκισμοί από κληρικούς, σε ανθρώπους που απλώς έχουν κάποια ψυχολογικά προβλήματα. 

 Άλλο μεγάλο λάθος πολλών χριστιανών είναι να θεωρούν, έστω και υποσυνείδητα, ότι ο Διάβολος είναι, τρόπον τινά, ένας άλλος θεός.  Ότι είναι μια δύναμη που αντιμάχεται το Θεό ως ίσος προς ίσον.  Κάθε άλλο.  Ο Σατανάς είναι κτίσμα, δημιούργημα του Θεού, αφού ήταν κατ’ αρχάς άγγελος.  Ως κτίσμα, ενώπιον του Δημιουργού είναι ένα ‘τίποτα’.  Δεν μπορεί να σταθεί ούτε για ελάχιστο μπροστά στην αόρατη Θεία Χάρη.

Ποιος είναι ο στόχος του Διαβόλου;  Με ποιο τρόπο τον προωθεί;  Με ποιες μεθόδους;  Απώτερος στόχος του, είναι να ξεκόψει τον άνθρωπο από το Θεό και να τον οδηγήσει στην αιώνια κόλαση.  Ξέρουμε τα κατορθώματά του, με το προπατορικό αμάρτημα και αν δούμε την καθημερινή ειδησεογραφία, για αιώνες τώρα προκαλεί τον πόνο, το θάνατο, προκαλεί το ηθικό κακό, αλλά και το φυσικό κακό.

Χρησιμοποιεί βασικά δύο μεθόδους.  Πρώτον, το καμουφλάζ.  Κρύβεται, έπεισε εκατομμύρια ανθρώπους ότι δεν υπάρχει.  Κρύβεται σε ψευδοθεούς, κρύβεται πίσω από άδικους θεσμούς, πίσω από ανθρώπινες καταστάσεις για να προκαλέσει τη διάσπαση των ανθρώπων, τη διάσπαση της αγάπης.  Πετυχαίνει έτσι τους στόχους του χωρίς, τις περισσότερες φορές, να το αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι.  Οργανώνει εγκλήματα, πολέμους, διαμάχες, διαζύγια, δυστυχίες.  Με απώτερο πάντα στόχο την απώλεια των ψυχών των ανθρώπων.

Η απόκρυψη είναι η μια κύρια μέθοδος του Διαβόλου.  Έχει όμως και μια άλλη.  Γι’ αυτούς που δεν πέτυχε με το καμουφλάζ, χρησιμοποιεί την    τρομοκρατία.  Προσπαθεί να εκφοβίσει τους  ανθρώπους.  Να τους κάνει να ασχολούνται νοσηρά μαζί του.  Προσπαθεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων με το να θεραπεύει κάποια συμπτώματα ασθενειών ή με το τα πείθει ότι τάχα προλέγει τα μέλλοντα.  Στην πραγματικότητα υποβάλλει στα όργανά του αυτά που ο ίδιος υποβάλλει στους ανθρώπους.  Όσους ελεύθερα τον ακολουθούν.  Των οποίων την ελευθερία σέβεται απόλυτα ο Θεός.  Όπως σέβεται και τον ίδιο το Διάβολο, γι’ αυτό και δεν τον εξαφανίζει.

Το ερώτημα είναι πως τον αντιμετωπίζουμε;  Ο χριστιανός τον αντιμετωπίζει με το να μην  του κάνει τη χάρη να τον φοβηθεί.  Τον εντοπίζει μεν ως τον μοναδικό του μεγάλο εχθρό, τον πραγματικό εχθρό.  Αλλά δεν ασχολείται μαζί του.  Ούτε με τους συνεργάτες του.  Δεν τον λατρεύει, δεν του κάνει το θέλημα, δεν προσφεύγει σ’ αυτόν, ούτε στους μάγους, στους μάντεις, στους ωροσκόπους και άλλους συνεργάτες του.

Αδελφοί μου!  Φτύσαμε το σατανά όταν βαφτιστήκαμε.  Τον ‘απεταξάμεθα’.  Φύγαμε δηλαδή από τις τάξεις του, από το στρατόπεδό του.  Την ίδια στιγμή ‘συνετάχθημεν’ τω Χριστώ.  Δηλαδή καταταχτήκαμε στο στρατό του Χριστού.  Η πρώτη Εκκλησία ονομαζόταν ‘Στρατός Κυρίου’.  Ο κάθε χριστιανός είναι στρατιώτης Χριστού.  Πολεμά συνεχώς το Διάβολο και το κακό όπου το βλέπει.  Μέσα του και γύρω του.  Ο χριστιανός συμμαχεί με το Χριστό και ο διάβολος φεύγει, εξαφανίζεται.

Ο άγιος Πορφύριος έλεγε: «Προσπαθείς να διώξεις το σκοτάδι από ένα δωμάτιο;  Φεύγει το σκοτάδι;  Άναψε το φως, το σκοτάδι διαλύεται».  Δεν ασχολούμαστε με το κακό, ούτε με τους ανθρώπους που υπηρετούν το κακό και πολεμούν την Εκκλησία.  Δεν μισούμε αυτούς τους ανθρώπους, που στην πραγματικότητα είναι και αυτοί θύματα του κοινού εχθρού όλων των ανθρώπων, του Διαβόλου.  Αγαπούμε όλους τους ανθρώπους.  Μισούμε όμως το κακό και  τα έργα του Διαβόλου.

Δεν αγχωνόμαστε από το κακό.  Δεν μας τρομάζει το κακό.  Ασχολούμαστε με το καλό.  Πιστεύουμε στο Χριστό.  Αγαπούμε το Χριστό.  Κοινωνούμε Χριστόν.  Ανάβουμε μέσα μας και γύρω μας  ‘Φως Χριστού’.  Το σκοτάδι φεύγει.  Το κακό μειώνεται, αδυνατίζει, εξαφανίζεται.  Εύχομαι αδελφοί μου, συμμαχώντας με το Χριστό, παίρνοντας μέσα μας Χριστόν, να μη δώσουμε κανένας το δικαίωμα στο διάβολο να καυχηθεί ότι κέρδισε έστω και ένα χριστιανό.  Αμήν!

Χρυσόστομος Παπαδόπουλος

Θεολόγος