«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα, ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν
κολυμβήθραν»

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά
Χριστός Ανέστη!

Ανάμεσα στα αναρίθμητα θαύματα του Ιησού, συγκαταλέγεται και το
σημερινό θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού της Βηθεσδά. Ευρισκόμενος
ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, επισκέφθηκε τους αρρώστους της κολυμβήθρας
Βηθεσδά. Εκεί στην προβατική πύλη, από την οποία περνούσαν και πλένονταν
τα πρόβατα που προορίζονταν για θυσία, υπήρχε θαυματουργική πηγή, στην
οποία κατέβαινε άγγελος Κυρίου και «ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ». Όποιος
εισερχόταν πρώτος στην κολυμβήθρα αμέσως ελάμβανε την θεραπεία του.
Με αυτή την ελπίδα και προσδοκία «πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν,
χωλῶν, ξηρῶν» ανέμεναν με αγωνία γύρω από την κολυμβήθρα την κάθοδο
του Αγγέλου. Ανάμεσα σε αυτούς τους ασθενείς ήταν και ένας παράλυτος.
Περιθωριοποιημένος, κανένας δεν του έδινε σημασία. Εγκαταλελειμένος από
τους οικείους του, συγγενείς και γνωστούς, για 38 ολόκληρα χρόνια ζούσε με
αυτή την ελπίδα, αλλά συνάμα και απογοήτευση. Δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος
να κάνει μια καλή πράξη για τη ψυχή του. Δεν μπορούσε να αξιοποιήσει τη
δυνατότητα που του παρέχεται για θεραπεία μέσα από την κίνηση των
υδάτων αφού δεν μπορεί να φτάσει έγκαιρα στο νερό. Αυτόν επέλεξε ο Ιησούς
να πλησιάσει.

Του απευθύνει την ερώτηση «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;» (Ιωάννου 5, 6). Και
αμέσως απαντά με πόνο ο παραλυτικός «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Αμέσως
ο Ιησούς νεύρωσε τα παράλυτα μέλη του. Με την προσταγή του Θεού,
«νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι». Η πολυχρόνια νόσος υποχώρησε και τα
νεκρά νευρικά κύτταρα άντλησαν ζωή «καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος,
καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει» (Ιωάννου 5, 9).

Ο Κύριος, ο ετάζων καρδίας και νεφρούς, ο γινώσκων τα κρύφια της καρδίας
του κάθε ανθρώπου, είχε δει από πριν και από μακριά ποιος τον ζητούσε,
ποιος τον είχε ανάγκη. Προγνώριζε πως εκεί τον περίμενε μεγάλο έργο,
θεραπευτικό και διδακτικό, σε εκείνο τον τόπο την συγκεκριμένη στιγμή.
Ηρωική η υπομονή που είχε ο παράλυτος. Πόσες προσπάθειες θα κατέβαλε
για να συρθεί στην κολυμβήθρα τη στιγμή που ο άγγελος τάραζε το ύδωρ;
«ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Και όμως, πάντα θα υπάρχει ο Ένας, ο μοναδικός
άνθρωπος, που αγαπά περισσότερο από τον οποιονδήποτε το δημιούργημά
Του, που θυσιάστηκε πάνω στο Σταυρό χάρη των ανθρώπων.
Θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί ο Χριστός πριν επιτελέσει το θαύμα, δεν ρωτά
τον ασθενή αν πιστεύει, όπως έκανε σε άλλες περιπτώσεις. Και ο λόγος είναι
γιατί η πίστη του παραλύτου ήταν ολοφάνερη. Η υπομονή που απέκτησε
ηχούσε από μόνη της. Εκτός που πιστεύει ότι θα λάβει την ίαση από τον
Χριστό, πιστεύει στον ίδιο τον Χριστό, πιστεύει στην αγάπη του, γιατί ο ίδιος
είναι και αγάπη, και ζωή, και οδός, και φως. Ενεργεί ο Κύριος με τον τρόπο
αυτό, για να δείξει ότι «διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται
ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Αποκ. 24, 12). Έβλεπαν τον συνάνθρωπό τους να
υποφέρει και ούτε ένας δεν προθυμοποιείται να βοηθήσει. Μήπως, συμβαίνει
και στις μέρες μας παρόμοια κατάσταση; Να έχει ανάγκη ο συνάνθρωπός μας,
ο πλησίον μας, και εμείς να αδιαφορούμε; Ας αναρωτηθεί ο κάθε ένας για τον
εαυτό του και αν το πράττει, ας αλλάξει στάση και τρόπο ζωής.

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
Όλοι μας πολλές φορές αγανακτούμε από το βάρος δοκιμασιών και θλίψεων.
Αναρωτιόμαστε με τα αναρίθμητα «γιατί;», από τα οποία δεν παίρνουμε ποτέ
την ορθή απάντηση. Διαφωτιστική απάντηση δίνουν οι Άγιοι της Εκκλησίας
μας, οι οποίοι «ως χρυσός εν χωνευτηρίω» έλαμψαν μέ τή γενναία ομολογία
τους καί τά απάνθρωπα βασανιστήρια πού δέχτηκαν με πραότητα και
καρτερία, δοκιμασμένοι στον πόνο, μα συνάμα σκεπασμένοι από τη χάρη του
Αγίου Πνεύματος, μπορούν να διακρίνουν αντικειμενικά την προέλευση του
πόνου και της δοκιμασίας στη ζωή του ανθρώπου. Οι θλίψεις μαλακώνουν την
καρδία. Οι θλίψεις είναι φάρμακα που ιατρεύουν την ασθένεια της αμαρτίας
και ξαναδίνουν στον άνθρωπο την υγεία των αρετών.

Ο Ιησούς πορεύεται για να συναντήσει τον άνθρωπο που υποφέρει, που
βασανίζεται. Βρίσκεται δίπλα στον άνθρωπο που αισθάνεται ότι δεν έχει τη
δύναμη να προχωρήσει τη ζωή του. Πολλές φορές όλοι μας αισθανόμαστε ότι
αδυνατούμε να προχωρήσουμε μπροστά να δημιουργήσουμε και να
ολοκληρώσουμε τις προσπάθειες μας. Ας αφήσουμε στον Χριστό χώρο να
εισέλθει στη ζωή μας και να μας οδηγήσει στην βασιλεία Του. Να μας
απαλλάξει από τα διάφορα πάθη που μας διακατέχουν. Ας Τον κάνουμε τον
δικό μας άνθρωπο, όπως έγινε ο άνθρωπος του παραλύτου της σημερινής
Ευαγγελικής περικοπής.
Χριστός Ανέστη!

Μετ’ ευχών πατρικών
Μητροπολίτης Ταμασού και Ορεινής Ησαΐας