«Νεανίσκε, σοι λέγω ἐγέρθητι»

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας παρουσιάζει την ανάσταση του υιού της χήρας της
Ναϊν, επιτείνει τον αναστάσιμο χαρακτήρα της ημέρας και υποστηρίζει κατά τρόπο
αδιαμφισβήτητο τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας για την ανάσταση των νεκρών. Η
ανάσταση αυτή του υιού της χήρας είναι μία από τις τρεις αναστάσεις που επετέλεσε ο Χριστός.
Η δεύτερη είναι της κόρης του Ιαείρου και η τρίτη του Αγίου και δικαίου Λαζάρου.
Με τις αναστάσεις αυτές ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός αποδεικνύει πως είναι ο μόνος
αληθινός Θεός, Εκείνος, ο οποίος έχει την απόλυτη εξουσία νεκρών και ζωντανών, ως αθάνατος
βασιλεύς και αναστάς εκ νεκρών.
Μπροστά στο δράμα αυτής της πονεμένης γυναίκας, που μετά τον άνδρα της ήρθε η
δύσκολη και σκληρή ώρα να θάψει και τον μονάκριβο υιό της σε νεαρή κιόλας ηλικία, ο Χριστός
τη σπλαχνίστηκε και της είπε «μην κλαις». Στη συνέχεια, πλησίασε τη σωρό και είπε∙ «νεανίσκε,
σοὶ λέγω, ἐγέρθητι» και ο μέχρι την ώρα εκείνη νεκρός, ανεκάθισε και άρχισε να μιλάει και ο
Χριστός τον έδωσε στη μητέρα του. Από εκείνη τη στιγμή, τα πικρά δάκρυα του πόνου και της
στεναχώριας, έγιναν δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης.
Βλέποντας προσεκτικά τη σημερινή ευαγγελική περικοπή, θα δούμε ότι, κεντρικό πρόσωπο είναι
η πονεμένη μάνα και όχι το νεκρό παιδί της. Ο πόνος της μητέρας γίνεται αφορμή για να επέμβει
θαυματουργικά ο Χριστός. Με την ανάσταση του νέου, μας δίνεται το ελπιδοφόρο μήνυμα της
Αναστάσεως και της Βασιλείας του Θεού, που αφορά κάθε άνθρωπο. Αφού μετά την πτώση του
ανθρώπου από τον παράδεισο και του χωρισμού του ανθρώπου από τον Θεό, όλη η κτίση

2
υποφέρει από τη φθορά και το θάνατο. Όπως ερμηνεύουν οι εκκλησιαστικοί Πατέρες, ο θάνατος
μέσα στον κόσμο, που συμβολίζεται από το νεκρό νέο, συναντά το Χριστό που είναι η ζωή.
Για όσους πιστεύουν στην αιωνιότητα, ο θάνατος γίνεται ευχάριστη μετάβαση «από του
θανάτου εις την ζωήν». Η Εκκλησία μάς διακηρύττει ότι, για τον συνδεδεμένο με τον Ιησού Χριστό
πιστό, ο θάνατος δεν είναι πια φόβητρο, αλλά φίδι χωρίς δηλητήριο και λιοντάρι χωρίς δύναμη.
Μέσα στην Εκκλησία «ύπνος αναδέδεικται των πιστευόντων ο θάνατος». Ύπνος, από τον οποίο
θα εγερθούμε κατά την αδέκαστο Δευτέρα παρουσία, κατά την οποία οι απ’ αιώνος κεκοιμημένοι
θα παρουσιασθούν ενώπιον του φοβερού Βήματος του Χριστού, για την τελική κρίση.
Ο ευαγγελιστής Λουκάς στο τέλος της περικοπής σημειώνει και επισημαίνει ότι φόβος, δέος
αλλά και θαυμασμός γέμισε όσους ήταν παρόντες στην ανάσταση του νέου. Δόξασαν το Θεό και
είπαν, πως μεγάλος προφήτης εμφανίστηκε ανάμεσα μας, και ότι ο Θεός ήρθε να σώσει το λαό
Του.
Tέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
Ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο γεγονός της ζωής μας. Θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε
γι’ αυτόν σ’ όλη μας τη ζωή. Κάθε στιγμή και ώρα δίνουμε εξετάσεις για τη θέση μας στην άλλη
ζωή. Μην περιμένουμε λοιπόν να μετανοήσουμε κατά τις τελευταίες μας ώρες πριν τον θάνατό
μας. Δεν ξέρουμε εάν θα έχουμε τότε την ευκαιρία. Αλλά, χωρίς αναβολή, ας αλλάξουμε τώρα
ζωή, με ειλικρινή εξομολόγηση, με έμπρακτη μετάνοια, με φιλότιμη προσπάθεια και συνεχή
αγώνα. Εκείνος που αγωνίζεται και ελπίζει στο έλεος του Θεού, δεν φοβάται από το θάνατο.
Καθημερινά, πεθαίνει κατά κόσμο, για να ζήσει κατά Θεό. Η μνήμη του θανάτου είναι το
καλύτερο φάρμακο για τη σωτηρία του ανθρώπου. Όποιος σκέπτεται συχνά το θάνατό του,
προσγειώνεται στην πραγματικότητα και αποφεύγει πολλές αμαρτίες. Ας μην ξεχνάμε ότι, αυτό
που πρέπει να εκζητούμε στις προσευχές μας, είναι το έλεος του Θεού και την ευσπλαχνία του.
Ευσπλαχνίζεται τον πόνο των πονεμένων, τις πίκρες των αδικημένων και τις τραγωδίες των
δυστυχούντων. Ας καθαρίσουμε τους εαυτούς μας από παντός είδους μολυσμό σαρκός και
πνεύματος, ώστε να απολαμβάνουμε από την επίγεια ζωή μας τη δόξα Του την θεϊκή, την βρύση
των απείρων Του θαυμάτων και τον πλούτο των απείρων δωρεών Του.
Αμήν!