Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή διαβάζουμε ότι πλησίασε κάποιος τον Χριστό και Του είπε· «διδάσκαλε αγαθέ, τι καλό να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;».
Όταν ο Χριστός, του είπε εάν θέλει να εισέλθει στην αιώνια ζωή, να τηρήσει τις εντολές, ο άνθρωπος απαντά ότι τις τηρεί από την νεανική του ηλικία. Οι εντολές του Θεού είναι η οδός προς την αιώνιο ζωή, είναι τα σήματα που μας προφυλάσσουν από τους γκρεμούς της αμαρτίας, είναι κανόνες της πνευματικής ζωής. Οι εντολές του Θεού οδηγούν τον άνθρωπο στη καλή σχέση, στην κοινωνία με τον Θεό και με τους συνανθρώπους του. Είναι η ανάβαση της θεωρίας, είναι η κατά Θεόν παιδαγωγία. Οι
εντολές του Θεού μεταμορφώνουν τη νοοτροπία του εγώ και την κάνουν νοοτροπία του εμείς, την πλεονεξία την κάνουν θυσία, ελεημοσύνη, εξομοιώνουν τον άνθρωπο με τον Θεό που είναι οικτίρμων και ελεήμων.
Ο Χριστός όμως, επειδή επρόκειτο να δώσει κάποια μεγαλύτερη εντολή στο νέο, προσθέτει τα έπαθλα. Τον προτρέπει να πάει να πουλήσει τα υπάρχοντά του και να τα μοιράσει στους φτωχούς και τότε θα αποκτήσει θησαυρό στους ουρανούς και να Τον ακολουθήσει. Αυτά είναι τα βραβεία για τον αγώνα. Ο Κύριος, για να τον βγάλει από την πλάνη του, για να του φανερώσει την πραγματική αδυναμία, να το κάνει δε να εννοήσει, ότι η θρησκευτικότητα του ήταν ατελής και επιφανειακή, του είπε: «ένα ακόμα σου λείπει, πούλησε τα υπάρχοντα σου, διεμοίρασέ τα στους φτωχούς, πάρε τον Σταυρό της
αυταπαρνήσεως και έλα κοντά μου, όπως ένας από τους δώδεκα μαθητές μου». Εκείνος στενοχωρήθηκε πολύ. Έγινε «περίλυπος», «ἐστύγνασε», μας λέγει ο ιερός ευαγγελιστής Μάρκος. Συννέφιασε το πρόσωπο του, έγινε σκυθρωπός «καί ἀπῆλθε λυπούμενος»!
Όταν ο Χριστός είδε το νέο να φεύγει τόσο πολύ λυπημένος, είπε: Πως δύσκολα θα μπουν στη Βασιλεία του Θεού αυτοί που έχουν χρήματα. Είναι ευκολότερο μία καμήλα να περάσει από τη μικρή τρύπα που ανοίγει η βελόνα, παρά να μπει ένας πλούσιος στη Βασιλεία του Θεού. Εκείνοι τότε που άκουσαν αυτό, απόρησαν λέγοντας: Μα τότε ποιος μπορεί να σωθεί; Κι ο Κύριος απάντησε: Εκείνα που είναι αδύνατο να γίνουν με την ασθενική δύναμη του ανθρώπου, αυτά είναι κατορθωτά και δυνατά με τη Χάρη του Θεού.

Για εκείνο το νέο, αυτό που τον εμπόδιζε ήταν η αιχμαλωσία του στο πάθος της φιλαργυρίας. Στον κάθε ένα από εμάς υπάρχει ένα εμπόδιο, ένα πάθος, που μας κρατά αιχμάλωτους. Θα πρέπει να το αναγνωρίσουμε, να το αποκόψουμε και τότε θα αισθανθούμε ότι ο Παράδεισος μας ανήκει.
Ας μη κάνουμε το ίδιο λάθος που έκανε ο νεανίσκος της ευαγγελικής περικοπής, ο οποίος όπως προαναφέραμε επιθυμούσε με πολύ πόθο την αιώνιο ζωή, γνώριζε και τηρούσε τις εντολές του, παρόλα αυτά όμως του έλειπε η αυταπάρνηση. Τοποθέτησε το Χριστό πιο κάτω από τον χρυσό, πιο κάτω από την περιουσία του, με αποτέλεσμα να τα χάσει όλα. Κέντρο της ζωής μας να είναι ο Χριστός. Να είναι η ζωή μας ζωή εν Χριστώ Ιησού. Όταν μέσα μας μένει ο Χριστός, λέγει ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, τι άλλο μας χρειάζεται; Αρκεί και εμείς να μένουμε μαζί Του. Ας βάλουμε πάνω από όλα τον Χριστό, και πάνω από όλους τους στόχους, την ένωση μας με αυτόν, τηρώντας με προθυμία τις
εντολές Του.