Διονυσίου Κοπτίδη
Ἀρχιμανδρίτου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου
Κληρικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ταμασοῦ και Ὀρεινῆς
Θεολόγου-Νομικοῦ
Χρέος ιερό και απόδοση οφειλόμενης τιμής και ευχαριστίας για την, υπό του Θεού, προς ημάς ευεργεσία της θεοφιλούς και αγλαοκάρπου αρχιερατικής δεκαπενταετούς και πλέον διακονίας του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Ταμασού και Ορεινής κ. Ησαΐου, η κατάθεση του παρόντος ειλικρινούς άρθρου. «Ευγνωμοσύνης κάνεον»( Γ. Μπαμπινιώτη «ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ», κάνεον είναι το πανέρι το οποίο περίεχει διάφορα αντικείμενα και στέλνεται ως δώρο σε γιορτές) η αντιπροσφορά της καρδίας μας στο πρόσωπο του Μητροπολίτου μας για τα χεύματα των απείρων ευλογιών τις οποίες λαμβάνουμε μέσα από την εκκλησιαστική του προσφορά τόσο στην τοπική μας Εκκλησία όσον και σε ολόκληρη την Κύπρο μας. Και το κανίσκιον (Γ. Μπαμπινιώτη «ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ»,υποκοριστικό του ουσιαστικού «κάνεον») αυτό του λόγου μας αποτελεί αντιδώρημα πενιχρό στον οτρηρό (Α΄ Πέτρου δ΄, 10).
Ο αλήστου μνήμης τε και Αοίδιμος Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος αναφέρει τα εξής: «Ἡ ἡγεσία ἀποτελεῖ χάρισμα ὀλίγων. Δὲν ἀντίκειται τοῦτο διόλου εἰς τὸ πνεῦμα τῆς δημοκρατίας καὶ τῆς ισότητος μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Διότι οὔτε ἡ Ἐκκλησία οὔτε αἱ ἀνθρώπιναι κοινωνίαι, ἀποτελοῦν μάζας καὶ ἐνότητας ὁμοιομόρφων καὶ ἱσομεγέθων ἀτόμων, ἀλλά ἑνότητας προσώπων, ἕκαστον τῶν ὁποίων διαθέτει ἴδια χαρίσματα. Καὶ ἡ ἡγεσία ἀποτελεῖ χάρισμα, διδόμενον ὑπό τοῦ Θεοῦ διὰ τὴν
ὑπηρεσία τῶν πολλῶν». Οι παραπάνω λόγοι αντικατοπτρίζονται χωρίς ίχνος υπερβολής στο πρόσωπο του Ταμασού Ησαΐα καθότι μέσα από την Αρχιερατική του διακονία «ἀληθῶς οὔκ ἐφάνη ἀδόκιμος εἰς αἰσχύνην καὶ ἐντροπήν τῶν ἐκλεξαμένων αὐτόν, ἀλλά το φῶς τῶν ἀρετῶν αὐτοῦ φρυκτωρεῖ καὶ ὁ τοῦ βίου αὐτοῦ ρυθμός λαλεῖται, ὡς ὀνομαστόν αὐτόν γενέσθαι ἔτι ἐν τοῖς ἀδελφοῖς αὐτοῦ καὶ μήν καί ἐν τοῖς ἔξωθεν· πᾶς γὰρ ὁστισοῦν τὸν Θεὸν ἐν εαὐτῷ σχοίη διὰ τῆς ἐργασίας τῶν
ἁγίων αὐτοῦ ἐντολῶν, ὀνομαστός γίνεται καὶ ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπι γῆς, καὶ τοσοῦτον, ὁπόσον γε καὶ ἐπιδίδωσι τὴν πρὸς αὐτόν ἀγάπην» (Θεοδώρου του Στουδίτου, Κατήχησις ΝΕ’ σελ. 221, Έκδοση. Ορθόδοξος Κυψέλη).
Στο κατώφλι ήδη της Γ’ χιλιετίας και εν μέσω τεράστιων και ραγδαίων αλλαγών, που ανέτρεψαν το παγκόσμιο σκηνικό και σηματοδότησαν την έναρξη μιας μεταβατικής εποχής, τόσο για τον κόσμο όσο και για τις εκκλησίες και τις θρησκείες η διάδραση της ποιμαντικής προσφοράς του Μητροπολίτου Ταμασού έχει ως επίκεντρο την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο, και τις πνευματικές και φυσικές του
ανάγκες στο σύγχρονο περιβάλλον. Αρέσκεται να χρησιμοποιεί την φράση ότι σκοπός του της αρχιερατικής διακονίας του είναι «να καταστήσει τον Χριστόν αναγνωρίσιμο στις καρδιές των ανθρώπων», και δεν εννοεί δια του λόγου τούτου τίποτε άλλο παρά την καρδιακή κοινωνία και μέθεξη των ανθρώπων, μέσω των μυστηρίων της Εκκλησίας με τον Χριστόν, ο οποίος «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός εἰς τούς αἰῶνας» (Πρός Ἑβραίους ιγ΄, 8). Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο δεν δυσκολεύεται διόλου να χρησιμοποιήσει σύγχρονα μέσα, την τεχνολογία, για την επίτευξη του ευαγγελισμού του ποιμνίου του, καλλιεργώντας στις ψυχές του εμπιστευμένου σε αυτόν περιούσιου λαού του Θεού το ίδιο φρόνημα που είχε ο Χριστός ο οποίος, αν και είναι Θεός, δεν θεώρησε την ισότητά του με το Θεό Πατέρα αποτέλεσμα αρπαγής, αλλά τα απαρνήθηκε όλα, πήρε μορφή δούλου κι έγινε άνθρωπος. ( Προς Φιλιππησίους β΄5–11 “τοῦτο φρονείσθω ἐν ὑμῖν ὃ καὶ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ’ ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος”). Με το παράδειγμα και τη στάση ζωής του, και σε συνάρτηση με το παραπάνω χωρίο, δεν διδάσκει αφ’ υψηλού αλλά κατέρχεται από την καθέδρα του «εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πολεως, εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς» (κατά Λουκά Κεφ.ιδ΄ 16-24) στρέφοντας την αγαπώσα καρδία του προς τον λαό και αφουγκραζόμενος τους σκληρά δοκιμαζομένους τους στηρίζει πρακτικά στις δυσκολίες τους. Έμπρακτη υποδειγματική και σχετική με τα ως άνω αναφερθέντα η διάσωση εκ μέρους του, του ΚΕΝΘΕΑ ο οποίος καλύπτει όλα τα είδη εξαρτήσεων. Με την δημιουργία του μοναδικού εις τα εκκλησιαστικά δρώμενα ΚΥΚΑΤ, αποτέλεσμα των εν Αμερική κοινωνιολογικών σπουδών του, στήριξε και συνεχίζει να στηρίζει πολλές φορές το κράτος πρόνοιας στην μητροπολιτική του περιφέρεια δίνοντας λύσεις και σημαντική βοήθεια μακριά από τα γρανάζια της γραφειοκρατίας.
Αναντίλεκτα, εκείνο όμως το οποίο τον καθιστά ξεχωριστόν και ούτως ώστε άξια να θεωρείται ικανός οιακοστρόφος για την κατά Κύπρον αποστολική Εκκλησία είναι, πέραν των προαναφερθέντων, η ανδρεία η οποία επιδεικνύει ενώπιον εμπόλεμων ζωνών και δοκιμαζόμενων περιοχών, μεταφέροντας και εκτός συνόρων την αγάπη και την συμπαράσταση των Κυπρίων προς τον πλησίον. Φέρει μέχρι
σήμερα στους ώμους του 33 ανθρωπιστικές αποστολές σε διάφορα μέρη του κόσμου μεταξύ των οποίων στην Αφρική, Γεωργία, Αλβανία, Σερβία, στο Ιράκ, στον Καύκασο, στον Λίβανο, στη Σρι Λάνκα μετά το τσουνάμι, με πιο πρόσφατη αποστολή του στα σύνορα της Πολωνίας με την Ουκρανία. Δονούμενος υπό του χριστιανικού παλμού της προσφοράς και της θυσίας, αν δεν τον γνωρίσεις εύκολα τον καταδικάζεις και τον παρεξηγείς. Γόνος προσφύγων γονέων, έχοντας γευτεί σε
μικρή ηλικία την δίνη του πολέμου και όλες τις εξ αυτού συνέπειες, δεν εφησυχάζει αλλά καταδικάζοντας πρώτος σε εγκύκλιο του, τον ρωσικό πόλεμο, στεναχωρώντας πολλούς δήθεν «φίλους» του, μεταβαίνει στην Πολωνία όχι για να προκαλέσει σάλο και να γίνει δημοσιογραφικό αντικείμενο αλλά για να βοηθήσει εμπράκτως. Τα πρώτα αποτελέσματα της προσπάθειας του ήταν οι παιδικές και αυθεντικές αγκαλιές των εκτοπισθέντων παιδιών, θυμάτων της ρωσικής θηριωδίας τις οποίες εδέχθη στον αερολιμένα της Λάρνακας. Δεν δίστασε, για να υλοποιήσει την προσπάθειά
του, να κτυπήσει κρατικές πόρτες, εταιρίες αεροπορικές, έθεσε σε κίνηση κρατικούς μηχανισμούς, παιδοψυχολόγους, μας απέδειξε τη σημασία και την προσφορά του αναγεννημένου ΚΕΝΘΕΑ και έφτασε μέχρι σημείου να συγκινήσει την πρώτη της νήσου κυρία, ερίτιμη Άντρη Αναστασιάδη, η οποία και παρέθεσε δείπνο στο Προεδρικό Μέγαρο προς τιμήν των εκτοπισμένων παιδιών της Ουκρανίας.
Αναμφίβολα, με την υποψηφιότητα του Μητροπολίτου Ησαΐα για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο αρχίζει να πνέει δροσίζων αέρας αναζωογονημένης αλλά και σύγχρονης αντιμετώπισης εκκλησιαστικών και κοινωνικών θεμάτων. Βεβαιότατα, η έννοια του συγχρόνου δεν πρέπει να προκαλεί φόβο. Αφορά την δυνατότητα υιοθέτησης συγχρόνων, εναλλακτικών τρόπων επανευαγγελισμού του ποιμνίου
ικανών να ελκύσουν κάθε πιστό αλλά και κάθε νέο κοντά στην Εκκλησία. Καταθέτω την εξής εμπειρία μου επί παραδείγματι. Όταν διεύθυνα το γραφείο ποιμαντικής διακονίας, ζήτησα από τον Μητροπολίτη Ταμασού να διοργανώσουμε ημερίδα με θέμα «Θεολογία και Αθλητισμός» στηριζόμενοι σε μια επιστολή του Αγίου Νεκταρίου, ο οποίος προέτρεπε τους νέους να γυμνάζονται, γιατί δια αυτού του τρόπου ήταν ευκολότερη η προσαρμογή τους και σε πνευματικό πρόγραμμα. Θυμάμαι λοιπόν με
πόσο ενθουσιασμό με ενεθάρρυνε προγνωρίζοντας ότι το θέμα αυτό θα προσέλκυε την νεολαία της μητροπολιτικής περιφέρειας. Επομένως, δεν θα πρέπει να προκαλούν αντιδράσεις οι αναφορές του σε εξυγχρονισμό, καθότι ούτε την παράδοση της Εκκλησίας ούτε το αναλλοίωτο δόγμα αλλάζει και μεταβάλλει. Νέες μεθόδους χρησιμοποιεί παράλληλες με την εποχή του και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο
δεν πρέπει η ηλικία του να θεωρείται μειονέκτημα αλλά πλεονέκτημα αλλαγής την
οποία υπόσχεται η υποψηφιότητα του.
«Ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος» (προς Εβραίους ια΄, 24-26), για την προσφορά και τα τάλαντα του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Ταμασού και Ορεινής κ. Ησαΐου. Ο λαός του Θεού έχει τα μέσα να πληροφορηθεί τα πεπραγμένα της Μητροπόλεως Ταμασού απορρέοντα από τον ίδιο τον Μητροπολίτη και έτσι να «δίδῃ δόξαν τῷ Θεῷ» (Κατά Ιωάννη θ’ 24). Επί του προκειμένου ισχύει εκείνο το οποίο συχνά λέει και ο Μητροπολίτης μας, ότι, οτιδήποτε και αν φαίνεται στα μάτια των Χριστιανών αξιόλογο ή προβάλλεται έντονα, δεν πρέπει να θεωρείται κανενός κατόρθωμα αλλά «Θεοῦ το δῶρον» (προς Εφεσίους 8). Σκοπός επομένως του παρόντος κειμένου δεν ήταν η επίδειξη και η διαφήμιση του Ταμασού Ησαΐα αλλά η παρουσίαση των ικανοτήτων και των ταλάντων με τα οποία κοσμείται και καλύπτουν πνευματικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς τομείς και τα οποία είναι ικανά να του παρέχουν αγλαόκαρπη αρχιεπισκοπική διακονία. Έτσι επαληθεύεται ο αποστολικός λόγος ότι τω όντι, «τοιοῦτος γὰρ ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς» (προς Εβραιούς ζ᾽ 26), και δια τούτο «δῴη (αὐτῷ) Κύριος κατὰ τὴν καρδίαν του καὶ πᾶσαν τὴν βουλήν του πληρώσαι» (Ψαλμός 19.5)! Είη τα έτη του πάμπολλα.