«ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι». (Μαρκ. η΄ 34)
Σήμερα είναι η Τρίτη Κυριακή των Νηστειών και βρισκόμαστε ήδη στο μέσο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Γι΄ αυτό και η Εκκλησία μας προβάλλει στους ιερούς Ναούς μας τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου και μας καλεί να τον προσκυνήσουμε με δέος και πίστη και να πάρουμε χάρη πολλή και δύναμη για τον πνευματικό αγώνα που διεξάγουμε την περίοδο αυτή.
Λίγες εβδομάδες πριν από το πάθος Του, ο Κύριος κάλεσε τους μαθητές Του και τα πλήθη του λαού για να τους πει λόγια βαρυσήμαντα για τη ζωή τους και τη ζωή όλων μας. Όποιος θέλει, είπε, να με ακολουθήσει και να γίνει μαθητής μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του κι ας πάρει τη σταθερή απόφαση να υποστεί για μένα όχι μόνο κάθε θλίψη και δοκιμασία, αλλά και θάνατο σταυρικό, και τότε ας με
ακολουθήσει.
Τι θέλει, όμως, ο Κύριος να μας διδάξει και να μας προτρέψει όταν μας καλεί να απαρνηθούμε τον εαυτό μας; Ποιο άραγε εαυτό καλείται ο άνθρωπος να αρνηθεί;
Όλοι μας, δυστυχώς, κουβαλούμε πίσω από το πρόσωπο που προβάλλουμε προς τα έξω, και ένα ψεύτικο προσωπείο. Έναν εαυτό γεμάτο από πάθη, αδυναμίες και την πολυώδυνο αμαρτία. Αυτός ο εαυτός, όμως, είναι και που μας φράσσει το δρόμο και που μας εμποδίζει να πορευτούμε και να ακολουθήσουμε το Χριστό τη ζωή μας.
Αυτή είναι η μία προϋπόθεση που καλείται ο κάθε μαθητής του Χριστού να έχει, δηλαδή την απάρνηση του κακού εαυτού μας. Και η δεύτερη, είναι η άρση, το σήκωμα του σταυρού. Ο Κύριος μας γνωρίζει πολύ καλά, ότι σε λίγες μέρες θα ανέβει το φρικτό μαρτύριο του Γολγοθά και ανεβαίνοντας θα σηκώσει το δικό Του Σταυρό. Μια πράξη που έφερε τη σωτηρία στον άνθρωπο. Αλλά και μια οδός
μαρτυρική που καλείται ο κάθε ένας από εμάς να ακολουθήσει, για να κληρονομήσει
την εν Χριστώ σωτηρία.
Τι είναι, όμως, η άρση του Σταυρού; Από τη μια, είναι η ομολογία που πρέπει συνεχώς να δίνουμε στη ζωή μας και η υπεράσπιση της πίστεως μας, ιδιαίτερα σε τέτοιους δύσκολους καιρούς στους οποίους ζούμε. Από την άλλη, όμως, η άρση του Σταυρού είναι και το σύμβολο της κάθε δυσκολίας και δοκιμασίας, που ο κάθε ένας από εμάς αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας.
Οι πάμπολλες ασθένειες, ένας θάνατος ενός προσφιλούς μας προσώπου και τόσες άλλες δοκιμασίες, που μας βυθίζουν πολλές φορές σ’ ένα απέραντο πέλαγος γεμάτο από θλίψη και πόνο. Και σ’ αυτές τις στιγμές ζητούμε κάπου να ακουμπήσουμε. Πού όμως; Που αλλού, παρά σε Αυτόν, που δοκίμασε και γεύτηκε πρώτος στον υπέρτατο βαθμό τη δοκιμασία του σταυρικού θανάτου. Στον Χριστό, ο
οποίος γνωρίζει καλά και τις δικές μας δυνάμεις και που πάντα γίνεται ο «αγαθός Κυρηναίος» και σηκώνει μαζί μας τον κάθε πόνο και τη θλίψη της ζωής μας, για να μας τον ελαφρύνει και να μας δώσει και πάλι τη χαρά.
Τα λόγια του Κυρίου στο σημερινό Ευαγγέλιο κλείνουν μ’ ένα μήνυμα ελπίδας προς τους μαθητές Του. Αφού τους είπε πολλά για τον σταυρό και τον θάνατο που επρόκειτο να υποστεί ὁ Ίδιος, κατέληξε με τη διαβεβαίωση ότι πολλοί από αυτούς που Τον άκουγαν την ώρα εκείνη θα ζούσαν και θα έβλεπαν «τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει». Βασιλεία του Θεού εδώ ο Κύριος εννοεί την Εκκλησία
Του.
Και αυτήν επρόκειτο να δουν, μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, να θεμελιώνεται με δύναμη υπερφυσική και ακαταγώνιστη ως άλλη βασιλεία του Θεού πάνω στη γη.
Πράγματι έζησαν οι μαθητές Του και είδαν τη δόξα της Μεταμορφώσεως, τη νίκη της Αναστάσεως, την ακατανίκητη δύναμη της Εκκλησίας. Κι εμείς σήμερα που ατενίζουμε τον Σταυρό του Κυρίου και τον προσκυνούμε με πίστη και ευλάβεια, ας μην ξεχνούμε ότι πίσω από τη θλίψη και τα βάσανα που συνοδεύουν την άρση του Σταυρού κρύβεται η χαρά και η δόξα της Αναστάσεως.

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Στυλιανού