Ημέρα φωτός και χαράς ως εκείνη της φωταυγούς Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι η σημερινή εορτή, το Πάσχα του καλοκαιριού όπως είναι γνωστό. Πανηγυρίζουμε την ένδοξη Κοίμηση, την ζωηφόρο Ανάσταση και την εις ουρανούς Μετάσταση της Υπεραγίας Θεοτόκου.

H Θεοτόκος βιώνει μυστηριακά τo γεγονός του θανάτου της. Δέχεται τoν θάνατο ως απόγονος του Αδάμ, αλλά νικά την φθορά ως Μητέρα του Ιησού Χριστού.

Όταν έφθασε η ώρα να την καλέσει κοντά Του, έστειλε και πάλι τον Αρχάγγελο Γαβριήλ να της αναγγείλει, τρεις μέρες πριν από την Κοίμηση, το χαρούμενο αυτό γεγονός. Η χαρά της Θεοτόκου υπήρξε μεγάλη, διότι θα συναντούσε το μονογενή της Υιό και σωτήρα όλων των ανθρώπων.

Όταν εκοιμήθη, με ψαλμούς και ύμνους την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανή « Γεθσημανή τό χωρίο, κηδεύσατέ μου τό σῶμα» από όπου αναστήθηκε σωματικά και ανελήφθηκε στους ουρανούς.

«Ἡ Θεοτόκος, ἑτοιμασθεῖσα καθ’ ὅλα καί σχηματισθεῖσα ἐπί τῆς κλίνης παρέθετο τήν Ἁγίαν Αὐτῆς ψυχήν» (Αγ. Ιωάννου Δαμασκηνού PG 96, 700). «Προύκειτο γοῦν ἐν μέσῳ τό τρίπηχυ καί φωτοειδές ἐκεῖνο τῆς Θεοτόκου σῶμα, λάμπον εἰς κάλλος καί ὡραιότητα κύκλωθεν δέ ἅπας ὁ τῶν Ἀποστόλων χορός», μας αναφέρει ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης.

Η Μητέρα του Κυρίου παρέδωσε την πάναγνη ψυχή της στον Υιό και Θεό της, η οποία ήταν και ο πρώτος άνθρωπος που ενώθηκε με τον Κύριον.

«Ἰδού παρεγένετο καί ὁ Κύριος μετά δόξης ἰσχύος αὐτοῦ καί πάσης στρατιᾶς οὐρανοῦ», αναφέρει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης (PG 99, 728Β Εγκώμιο εις την Κοίμηση της Αγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου».
Και ο Επίσκοπος της Κρήτης Ανδρέας αναφέρει: «Και γαρ ει χρη λέγειν ταληθή, και μέχρις αυτής ο φυσικός των ανθρώπων εχώρησεν θάνατος» (Εις την Κοίμησιν, Α΄, PG 97, 1052).

Όπως εύστοχα προεφήτεψε ο Δαβίδ και είδε τή Μετάσταση της Θεοτόκου καί τή δόξα της στά δεξιά τοῦ Υἱοῦ της καί εἶπε: «Παρέστη ἡ Βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου, ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη, πεποικιλμένη» (Ψαλμός 44, 10).

Μετά τον θάνατο η ψυχή της Παναγίας ενώθηκε αμέσως με το Χριστό. Διότι ο Κύριος κατά την ώρα της Κοιμήσεως της Μητέρας Του, υπό τη συνοδεία υπερκοσμίων ταγμάτων των αγγέλων και αγίων, παίρνει την ιερά ψυχή Της «έως αυτού του βασιλικού θρόνου Του, εις τα επουράνια Άγια των Αγίων», όπως αναφέρει ο μέγας δογματολόγος της Εκκλησίας μας, Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (Ομιλία Β’, 11).

Η κοίμησή Της αποτελεί προάγγελο της κοινής αναστάσεως και της δοξασίας των δικαίων. Η κοίμησή Της γίνεται Ευαγγελισμός και μεταβάλλεται η θλίψη και η οδύνη σε χαρά και αγαλλίαση.
Ο θάνατος μέσα στην Εκκλησία παίρνει άλλη μορφή.

Η οδύνη και η λύπη στην Εκκλησία μετατρέπεται σε πανήγυρη και εορτή. Εορτάζουμε τον θάνατο «θανάτου εορτάζομε νέκρωσιν» ψάλλουμε στον αναστάσιμο κανόνα.

Χαιρόμαστε για την κοίμηση της Παναγίας. Ο θάνατος για την Εκκλησία είναι ένα πέρασμα στην αιωνιότητα. Ο θάνατος της Παναγίας δεν ήταν το τέλος της ζωής αλλά η αρχή της αιωνίου ζωής.

Μαζί με την μεγάλη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ενθυμούμαστε και τη μαύρη επέτειο της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής 1974, που φέτος συμπληρώνονται 49 χρόνια από το ζοφερό εκείνο καλοκαίρι του 1974, κατά την οποία η νήσος Κύπρος λεηλατήθηκε υπό τις τουρκικές δυνάμεις εισβολής, οι οποίες κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος της Μεσαορίας, την Αμμόχωστο, την Καρπασία και το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής Μόρφου στα δυτικά.

Ενώ ο κόσμος προετοιμαζόταν να εορτάσει το μεγάλο γεγονός της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου, ο τούρκος εισβολέας εισέβαλε για ακόμα μία φορά στην Κύπρο με διάστημα λίγο ημερών από την 20η Ιουλίου 1974 (α΄ φάση της τουρκικής εισβολής) και δεν έλεγε να σταματήσει τους βομβαρδισμούς και τις λεηλασίες κατά της Κύπρου.

Εδώ και σχεδόν μισό αιώνα η Τουρκία καταπατεί τα ανθρώπινά μας δικαιώματα, αγνοώντας προκλητικά τα ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης και του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμενων Εθνών.

Οι εκκλησίες μας εδώ και 49 χρόνια παραμένουν συλημένες και αλειτούργητες, οι καμπάνες βουβές, οι τάφοι των προγόνων μας βεβηλωμένοι, οι θυσίες των ηρωικώς πεσόντων αδελφών μας αδικαίωτες και η πολιτιστική μας κληρονομιά κατεστραμμένη.

Πώς μπορεί να δεχθεί κανείς αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα; Η Κύπρος παραμένει κατεχόμενη.

Φέρουμε στους ώμους μας την προσφυγιά στον ίδιό μας τον χώρο. Διακηρύττουμε πως δεν θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε για την ελευθερία του νησιού μας και θα καταγγέλλουμε τον παράνομο και απαράδεκτο ντε φάκτο διαχωρισμό του νησιού μας.

Γνωρίζουμε καλά πως απέναντί μας έχουμε ένα αδίστακτο κατακτητή, ο οποίος με προκλητικά επιθετική συμπεριφορά προσπαθεί να μας παρουσιάζει νέα τετελεσμένα.

Αποτίνουμε φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν για την ελευθερία του νησιού μας, στους πρόσφυγες, στους εγκλωβισμένους, στους αγνοουμένους.

Είναι ιερό χρέος όλων μας να κρατούμε άσβεστη τη μνήμη των θυσιών των πεσόντων και να αποδίδουμε την πρέπουσα τιμή σε όσους αγωνίστηκαν ή έπεσαν ηρωικά υπέρ βωμών και εστιών.

Ιστάμενοι δεόμαστε ενώπιον της ιεράς εικόνος της Κυρίας Θεοτόκου, κλίνοντας το γόνυ της καρδίας μας και την παρακαλούμε να μας δίνει δύναμη για να συνεχίσουμε ενωμένος τον αγώνα για απελευθέρωση και επανένωση της Κύπρου μας, επιστροφή στις πατρογονικές μας εστίες, εξακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων μας και δικαίωση του παράνομου εγκλήματος.

Ας γίνουμε άξιοι των πρεσβειών της και να γιορτάζουμε πάντοτε την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, προς δόξα του Υιού της και προς σωτηρία των ανθρώπων.

π. Ραφαήλ Μισιαούλη

Αρχιδιακόνου Μητροπόλεως Ταμασού και Ορεινής