Την Κυριακή, 4 Αυγούστου 2024, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Νεαπόλεως κ. Πορφύριος λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητριανού της κοινότητας Περάτων Ορεινής.

Τον Θεοφιλέστατο πλαισίωναν ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Κοπτίδης, ο οποίος εκπροσώπησε τον Μητροπολίτη Ταμασού και Ορεινής που βρισκόταν στην Ιερά Μονή Κύκκου για το Μνημόσυνο του Εθνάρχου Μακαρίου Γ’, ο Πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Δημητριάδης και ο Ιεροδιάκονος Γεώργιος Μυτιληναίος.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας αναπέμφθηκε δέηση  για την ανεύρεση του αγνοούμενου της κοινότητος, Ανδρέα Γιαλλουρίδη, και ακολούθως τελέστηκε το μνημόσυνο των πεσόντων της κοινότητος κατά την Τουρκική εισβολή 1974, Κώστα Σταυρινού Σώττου, Παντελή Νικολάου, Γεωργίου Αρτεμίου, Χαραλάμπους Μηνά και Χριστάκη Χαραλάμπους.

Τον επιμνημόσυνο λόγο εκφώνησε η κα Λουκία Βούργια – Δημητριάδου, τέως Επιθεωρήτρια Δημοτικής Εκπαίδευσης.

Στη  συνέχεια, τελέστηκε  τρισάγιο και κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο Ηρώων, εντός του περιβόλου του Περιφερειακού Δημοτικού Σχολείου Ταμασού.
Στεφάνια κατέθεσαν μεταξύ άλλων ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Νεαπόλεως κ. Πορφύριος, εκ μέρους της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Κυκκώτης, Πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως Ταμασού και Ορεινής εκ μέρους του Μητροπολίτη Ταμασού και Ορεινής, κοινοτάρχες, οργανωμένα σύνολα, οι οικογένειες των πεσόντων.

Παρέστησαν οι κοινοτάρχες των γύρω περιοχών, τοπικά οργανωμένα σύνολα, οι οικογένειες των πεσόντων και άλλοι προσκεκλημένοι.

                  *****************************
ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΤΟΥ 1974
ΚΥΡΙΑΚΗ 4 / 8 / 2024
ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΝΟΣ ΠΕΡΑ ΟΡΕΙΝΗΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ Κ. ΛΟΥΚΙΑ ΒΟΥΡΓΙΑ
ΤΕΩΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΡΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Θεοφιλέστατε Επίσκοπε Νεαπόλεως κ. Πορφύριε ,
Σεβαστόν Ιερατείο,
Αξιότιμοι Κύριοι Αρχηγοί ή και εκπρόσωποι κομμάτων
έντιμοι αξιωματικοί της Εθνικής Φρουράς και της Αστυνομίας ,
κυρία εκπρόσωπε της Επαρχιακής Διοίκησης
κύριε Πρόεδρε και μέλη του Κοινοτικού Συμβουλίου της κοινότητάς μας
κύριοι κοινοτάρχες ή και εκπρόσωποι των Κοινοτικών Συμβουλίων της περιοχής
αξιότιμη κυρία Διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου Ταμασού,
Κύριοι τέως κοινοτάρχες
κύριοι εκπρόσωποι των οργανωμένων συνόλων
αγαπητοί συγχωριανοί,
τιμημένοι συγγενείς των ηρωικών νεκρών, στρατιωτών ή πολιτών / των
αγνοουμένων και των αιχμαλώτων πολέμου, από τα Πέρα ή και προσφύγων στα Πέρα

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες , με βαθιά συγκίνηση και εθνική υπερηφάνεια
μνημονεύουμε τους ηρωικούς μας νεκρούς και αγνοουμένους , αποτείοντας τον
οφειλόμενο φόρο τιμής σ΄ αυτούς που χάθηκαν μες τη θύελλα του πολέμου,
δίνοντας και τη ζωή τους ακόμη, για την ιδέα της Πατρίδας και της Ελευθερίας.
Ξυπνούν οι πικρές θύμησες, από εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974,
ξαναγυρίζουν, γεμάτες πόνο και δάκρυα . Η πύρινη λαίλαπα του
πολέμου σκορπάει τον τρόμο και τον θάνατο σ ΄όλο το νησί. Τουρκικές δυνάμεις
εξαπολύουν σφοδρή επίθεση σε όλα τα μέτωπα της Κύπρου. Ο Εφιάλτης
ζωντανεύει ξανά . Τα βαριά βήματα του Αττίλα ηχούν ακόμη στ αυτιά μας .
50 χρόνια μετά ραγίζουν ακόμη οι καρδιές και παραμένουν ανοικτές αιμάσσουσες οι πληγές .

Ιούλιος και Αύγουστος 1974
Τα παλικάρια μας πήγαν στον πόλεμο . Και κανείς δεν είπε: Μα πού να πάω να
πολεμήσω, σε μια διαλυμένη πατρίδα ;
Κανένας γονιός δεν είπε: Μα πού πας παιδί μου μες’ την αντάρα και την καταχνιά του
πολέμου; Γιατί λύκοι μπήκαν στο μαντρί κι εκδίωξαν τον ποιμένα …
Κι έτρεξαν οι νέοι μας, με τον ενθουσιασμό της νιότης και τον αυθορμητισμό των 20
χρόνων, ντύθηκαν στο χακί κι έσπευσαν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, να
υπερασπιστούν την προδομένη πατρίδα, να συγκρατήσουν τον Τούρκο εισβολέα. Τι
κι αν ο οπλισμός ήταν ισχνός και απηρχαιωμένος;
«Εἷς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης» ( Ιλιάδ. Μ 243)
Έφυγαν και δεν ξαναγύρισαν.
Μαυροφορεμένες οι μάνες έκλαψαν με την καρδιά τους τα νέα βλαστάρια που
αναπάντεχα χάθηκαν στο πουθενά, στη δίνη σκληρών μαχών , από τη μια στιγμή
στην άλλη.
Με το αίμα τους πότισαν την μαρτυρική γη του Πενταδακτύλου,
έπεσαν μαχόμενοι σαν αητοί στην γη των προγόνων τους, ποτέ από το χρέος μη
κινούντες. Τα’ δωσαν όλα, ότι πιο ωραίο είχαν, την ίδια τους τη ζωή.
Δεν έζησαν, να χαρούν την ζωή που τους περίμενε, δεν έζησαν να
πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, δεν έζησαν να χαρούν παιδιά κι εγγόνια, να
φροντίσουν τους γέροντες γονείς τους.

Κι ο τόπος βυθίστηκε στο κλάμα, στη συμφορά. Στην προσφυγιά, στον θάνατο, στην
απελπισία, στο πικρό σκοτάδι.
Και σεργιάνιζε σκληρός κι αδυσώπητος ο χάρος στα πεδία ανελέητων μαχών
θερίζοντας τους νέους μας.
<<Όργωνε ο χάρος,*
Όργωνε τη γη που τονε τρέμει.
Τ’ αυλάκια του είναι μνήματα κι ο σπόρος του φαρμάκι.
Κι εσύ βλαστάρι τρυφερό, γλυκό μου παλλικάρι , στο δρόμο του τι θέλεις;
Τώρα παιδί μου εζήλεψες το μαύρο το σκοτάδι, την ερημιά, τον Άδη>>;
Το εύγε από καρδιάς τιμώμενα παλικάρια του χωριού μας. Η μνήμη σας αιώνια και η ευγνωμοσύνη μας παντοτινή.
Και η τιμή υπέρμετρη σε σας γιατί η θυσία εν γνώσει του κόστους , γιατί το γνωρίζατε ότι ο Εφιάλτης κτύπησε ξανά και οι Μήδοι ξαναγύρισαν.
Και σ’ αυτές τις μαυροφορεμένες μανάδες , που απέμειναν με τη θύμηση, του στερνού αντίο, έτσι καθώς το λεωφορείο έφευγε, που διάβηκαν τη θλιβερή ζωή τους θρηνώντας μέρα νύκτα για τον ποθούμενο γυρισμό του παιδιού τους, που έζησαν μες τη μαύρη αγωνία τι να γινε το παλικάρι, λυγίζουμε σήμερα για πολλοστή φορά , ευλαβικά το γόνυ, στη μνήμη τους, για την ανατροφή , τις αξίες και το ήθος, με τα οποία γαλούχησαν τα παιδιά τους ώστε με τόση αντρειοσύνη να πέσουν στην φωτιά
και τον όλεθρο , θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή τους για την ιδέα της ελευθερίας , σε
μια πατρίδα εκ των έσσω, από αδελφικό χέρι, τόσο βάναυσα προδομένη .
Και σ΄ αυτούς τους τραγικούς πατέρες, που ολόκληρα χρόνια μετά το ΄74
σφραγίστηκε ανεξίτηλα η ζωή τους με τόση οδύνη και απέραντη θλίψη γιατί χάθηκε το παιδί τους στον πόλεμο, εκφράζουμε την αιώνια ευγνωμοσύνη μας
γιατί τα παιδιά αυτά, έστησαν γενναία τα στήθη μπρος στην Τουρκική προέλαση,
όταν το ίδιο το κράτος εγκληματικά δήλωνε απών.
Και στις φτωχές συζύγους, στις κατακαημένες αρραβωνιαστικιές που έχασαν τους
αγαπημένους τους και δεν πήραν από τη ζωή ούτε μια σταγόνα χαράς αλλά στράγγισαν το ποτήρι του πόνου ως τον πάτο, σκουπίζοντας τα καυτά τους δάκρυα μέρα νύκτα μια ολόκληρη ζωή, σηκώνοντας ολομόναχες τις κακουχίες της ζωής,
αγωνιζόμενες σαν κερί στον άνεμο, για να αντιμετωπίσουν φουρτούνες και καταιγίδες, εκφράζουμε τον απέραντο σεβασμό μας.

Και στα πολύ αδικημένα παιδιά των ηρώων μας ,που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν χωρίς τη χαρά να έχουν τον πατέρα τους κοντά, που δεν γεύτηκαν το πατρικό χάδι, την πατρική αγκαλιά, που δεν ήταν ο μπαμπάς εκεί να τα στηρίξει στα δύσκολα ούτε να
χαρεί με τις χαρές τους, που σαν έπαιρναν το πτυχίο τους δεν χάρηκαν το χειροκρότημα του πατέρα , που πόνεσαν τόσο που δεν ήταν εκεί στον γάμο τους να
τα συνοδεύσει στην εκκλησία, ολόψυχα μεταφέρουμε την αγάπη μας.

Γιατί η έλλειψη του πατέρα , είναι πόνος αγιάτρευτος , που σε ρίχνει στον πιο βαρύ
χειμώνα της καρδιάς σου σε νύκτες παγερές κι αξημέρωτες. Γιατί όπως έλεγαν οι
παλιοί , το λαμπρόν τζιαμαί που ππέφτει κρούζει.
Πόσος πόνος αλήθεια! Πόση πίκρα κι αναστεναγμοί για αυτούς που βίωσαν από πρώτο χέρι το δράμα των αγνοουμένων και των πεσόντων υπέρ πίστεως και
πατρίδος ή μαρτυρικά τεθνεόντων. Θέλει πολλή δύναμη να χαμογελάς όταν μέσα στη ψυχή σου σπάνε όλα και γίνονται κομμάτια.
Γιατί όπως είπε κι ο Αιζενχάουερ : Δεν υπάρχει δόξα στον πόλεμο που ν’ αξίζει το αίμα που κοστίζει !
Τι θα γινόταν αλήθεια αυτός ο τόπος αν δεν έτρεχαν οι νέοι μας να πολεμήσουν υπό την σκιά της προδοσίας του πραξικοπήματος που προηγήθηκε στις 15 του Ιούλη;

Άξια παλικάρια της τιμής, του ήθους των αρχών, παλέψατε με τον θάνατο, ποτέ από το χρέος μη κινούντες. Γιατί μετουσιώσατε σε πράξη τα λόγια του Ευαγόρα Παλλικαρίδη: «Των αθανάτων το κρασί, το βρετε σεις και πίνετε ζωή σε σας ο θάνατος κι αθάνατοι θα μείνετε».
Αποτείουμε σήμερα ύστατο φόρο τιμής, στα ηρωικά παλλικάρια μας που έπεσαν μαχόμενοι υπέρ πίστεως και πατρίδας.
Γεώργιος Αρτεμίου Χαραλάμπους, 20 μόλις χρονών , ο γιος των μακαριστών
Φωτούς τζιαι του Αρτέμη ,αρραβωνιασμένος με την Αγνή , από την Ομορφίτα, που
στα 10 του χρόνια χρειάστηκε να βγει από το σχολείο, να δουλέψει για να βοηθήσει
την οικογένεια …

Παντελής Νικολάου , 29 μόλις χρονών , ο γιος των μακαριστών Νικολή τζιαι της
Λουλλούς, αρραβωνιασμένος με την Ειρηνούλλα . Τον βλέπαμε συχνά στο καφενείο
του πατέρα του . Ένα γλυκό, καλοπροαίρετο, ευγενικό, ήρεμο παιδί .
Χαράλαμπος Μηνά , 30 μόλις χρονών , γιος των αποθανόντων Νικόλα Μηνά
Τσιακλή και της Ελεγκούς , νιόπαντρος με τη Μαρούλα και πατέρας της Έλενας
Μηνά, σήμερα δασκάλας. Τον θυμάμαι καλά τον Χαμπή , που ήταν πάντα γελαστός
και χαρούμενος κι όλη μέρα τραγουδούσε ανέμελα στο ραφτάδικο της γειτονιάς,
«να ταν να γινόμαστε πάλι πιτσιρίκια » , περηφανευόμενος για την νεογέννητη
κορούλα του κι αστειευόμενος πως η μικρή του Ελένη , θα βάλει κάτω στην ομορφιά, ως η ωραία Ελένη , όλη τη γειτονιά.

Χριστάκης Χαραλάμπους , 23 μόλις χρονών , που ήταν γνωστός ως ο Τάκης του
Φούσκου , γιος των μακαριστών Χαράλαμπου και Μαρούλλας Φούσκου. Η μάνα του
τον γέννησε τα Χριστούγεννα , γι αυτό και τον ονόμασαν Χριστάκη. Ανήκε στο
361τάγμα πεζικού στο Συγχαρί. Το Σάββατο 20 Ιουλίου 1974 όντας έφεδρος
κατατάγηκε στο 306 Τ Π , στο Νέο Χωριό Κυθρέας , απ ΄όπου μετά από διαταγή μετέβησαν στην περιοχή Αγίου Γεωργίου- Γλυκιώτισσας , με στόχο την ανατροπή της τουρκικής απόβασης.

Κώστας Σταυρινού Σώττου, 45 χρονών , γιος του Σταυρινού Καμηλάρη.
Σκοτώθηκε πολίτης άσπλαχνα από τους Τούρκους εισβολείς αν και άοπλος στο
εξοχικό τους στο «Πέντε Μίλι » , όπου βρισκόταν για διακοπές με την οικογένειά του.
Ακόμη, στο κοιμητήριό μας αναπαύονται προσωρινά μέχρι την επιστροφή στις
πατρογονικές τους εστίες οι ηρωικοί νεκροί της προσφυγιάς : Γεώργιος Στέκας ,
ετών 59 , δολοφονηθείς από τους Τούρκους εισβολείς , πατέρας του συγχωριανού
μας πρόσφυγα Παύλου Στέκκα , από το Νέο Χωριό Κυθρέας .

Ανδρέας Λαμπρίδης , 22 μόλις ετών , γιος του Λάμπρου και της Αθηνάς , από τον
Άγιο Γεώργιο Κερήνειας, αδελφός της εκπαιδευτικού Μάρθας Αργυρού.
Αιωνία η μνήμη σε όλους τους νεκρούς της Τουρκικής εισβολής , ήρωες στρατιώτες
εν ώρα καθήκοντος και αγαθούς πολίτες, Περατίτες και πρόσφυγες , που η γη των Περάτων , τους δέκτηκε σπλαχνικά στην αγκαλιά της.

Δυστυχώς, αγνοείται ακόμα η τύχη του Ανδρέα Γιαλλουρίδη και θερμά παρακαλούμε τον Θεό και ιδιαιτέρως τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο, προστάτη των αγνοουμένων , για την ανεύρεσή του. Ο Ανδρέας Γιαλλουρίδης , 32 μόλις χρονών, γιος του Διευθυντή Δημοτικού Σχολείου Χαράλαμπου Γιαλλουρίδη , συζύγου της Στέλλας Χατζηνικόλα και πατέρας του Κωνσταντίνου και της Αντιγόνης
Δεύτερος αγνοούμενος με καταγωγή από τη Μόρφου , ο Χρήστος Δαμασκηνός , 20 μόλις χρονών , αδελφός του Πανίκου και του Πόλυ Δαμασκηνού. Τρίτος αγνοούμενος , με καταγωγή από τον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας , ο Κωνσταντίνος Λαμπρίδης, αδελφός του Αντρέα, 20 μόλις χρονών, χάθηκε στη Β΄ εισβολή στον Κουτσοβέντη.
Τιμούμε σήμερα τους νεκρούς της βάρβαρης τουρκικής εισβολής και αναπέμπουμε δέηση για τους αγνοουμένους μας .
Τιμή όμως ανήκει όχι μόνο στους νεκρούς αλλά και στους ζώντες . Αυτούς που πιάστηκαν αιχμάλωτοι και μαρτύρησαν στις φυλακές της Τουρκίας . Αυτούς που έφυγαν νέοι και γύρισαν αγνώριστοι από τα βάσανα και τις κακουχίες.

Τον Βαρνάβα Χριστοδούλου και τον Γεώργιο Τήλλυρο , που γεύτηκαν την πίκρα
της αιχμαλωσίας , την σκληρότητα και την απανθρωπιά , αλλά στάθηκαν από τους
τυχερούς που επέστρεψαν πίσω . Σίγουρα θα έχουν πολλά να πουν αλλά και να συμβουλεύσουν και διδάξουν τους νέους μας , μες από τις πικρές εμπειρίες της αιχμαλωσίας . Εισηγούμαι το κοινοτικό συμβούλιο σε παγκοινοτική συγκέντρωση να καλέσει τους δυο συγχωριανούς μας αιχμαλώτους πολέμου , να μιλήσουν για τις εμπειρίες τους , δίνοντας έτσι τα φώτα τους στους νέους μας .

Μιας και οι μέρες που περνούμε καθίστανται ολοένα πιο δύσκολες , με θανάσιμους
κινδύνους για την εθνική επιβίωση του τόπου μας , επιβάλλεται οι νέοι μας να γνωρίσουν από πρώτο χέρι τι εστί πόλεμος . Γιατί η ιστορία του ελληνισμού
συνεχώς επαναλαμβάνεται και παραπέμπει πάντα στην αυθαιρεσία και το δίκαιο των δυνατών.

Ωστόσο, η ηττοπάθεια δεν ταιριάζει με τις ιερές παρακαταθήκες της φυλής μας.
Από τα βάθη των αιώνων αντηχεί η προσταγή του Γένους, με το ηταν η επι τας των
Σπαρτιατών , το μολών λαβέ στις Θερμοπύλες , το όχι του 1940 , τον ένδοξο αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-59 και την ηρωική αντίσταση των στρατιωτών μας στην
προδοσία και την εισβολή το 1974 , που είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορέσουν οι
Τούρκοι να την καταλάβουν ολόκληρη.
Τι χρειαζόμαστε αλήθεια σήμερα ; Μια δυνατή τιμημένη εθνική φρουρά , άριστα
εξοπλισμένη με σύγχρονο εξοπλισμό και τεχνογνωσία , γεμάτη αυτοπεποίθηση και
αποφασιστικότητα, νέους με ήθος και αρετή , παιδεία που θα εμπνέει στα παιδιά
μας πίστη και σεβασμό στις ελληνοχριστιανικές αρχές και αγωνιστικότητα, κατά το
«ο τολμών νικά».
Δεν λυγίζουμε, δεν γονατίζουμε.
Για ένα καλύτερο και ευτυχέστερο αύριο για την πατρίδα μας. Το οφείλουμε στους ήρωές μας.
Γιατί όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Παλαμάς : Χρωστάμε σ’ όσους πέρασαν, θα ρθούνε, θα περάσουν, κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι και
οι νεκροί.
Κλείνουν κιόλας 50 ολόκληρα χρόνια από τις μαύρες επετείους του 1974 .
Υποκλινόμαστε με σεβασμό στους ηρωικούς μας νεκρούς κι ευχαριστούμε από
καρδιάς τον Θεό που έζησαν ανάμεσά μας έστω για λίγο, γιατί ήταν όλοι τους καλά παιδιά , ήταν το καμάρι καλών και άξιων γονιών , που πάλεψαν με πολλούς κόπους, στερήσεις και θυσίες να τους μεγαλώσουν .

Ως ορθόδοξοι χριστιανοί , πιστεύουμε ότι ο Κύριος του θανάτου και της ζωής ανάπαυσε πλέον από κάθε πόνο , θλίψη και στεναγμό , όλους αυτούς τους χαροκαμένους γονείς που έφυγαν απαρηγόρητοι από τη ζωή με το πικρό παράπονο για τα παιδιά τους που χάθηκαν στον πόλεμο.
Και ναι , σίγουρα τώρα θα χαίρονται και θ΄ αγάλλονται στις γειτονιές του Παραδείσου , μαζί με τα αδικοχαμένα παιδιά τους που τόσο τ΄αγάπησαν και τόσο νωρίς τα στερήθηκαν σ΄ αυτή τη ζωή .
Αιωνία σας η μνήμη αξιομακάριστα παλληκάρια, που τιμήσατε με τη θυσία σας τους γονείς και την πατρίδα σας . Ο Θεός να σας αναπαύσει εν κόλποις Αβραάμ , εν σκηναίς δικαίων συναριθμήσαι . Αιωνία σας η μνήμη αξιομακάριστα κι αείμνηστα
παιδιά του τόπου μας !
Αιωνία σας η μνήμη

ΛΟΥΚΙΑ ΒΟΥΡΓΙΑ ΤΕΩΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΡΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Φωτογραφικό υλικό: ιστοσελίδα Κοινοτικού Συμβουλίου Περάτων Ορεινής