«…τῇ ταπεινοφροσύνῃ ἀλλήλους ἡγούμενοι…» (Φιλ. β’ 2-3)

Λίγες ώρες απομένουν, μέχρι να φτάσουμε στην Αγιοτόκο Κρήτη. Η επικείμενη να συνέλθει Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας αποτελούσε πόθο και αναγκαιότητα αιώνων. Γι’ αυτό και έμπλεοι χαράς, κλήρος και χριστεπώνυμο πλήρωμα, αναμέναμε την πραγματοποίησή της.

Δυστυχώς, πριν ή ακόμη αυτή συνέλθει, σύννεφα, επισκιάζοντα το λυκαυγές της, άρχισαν να συσσωρεύονται στον ορίζοντά της.

Ασφαλώς, και προϋπήρξαν οι κατάλληλες, μακροχόνιες και επίπονες συνδιασκέψεις μεταξύ των προκαθημένων ή και των εκπροσώπων των κατά τόπους των αγίων του Θεού Εκκλησιών, οι οποίες και προοδοποιούσαν τις εργασίες και προδιέγραφαν τις αποφάσεις της.

Το ότι θα προέκυπταν προβλήματα στο γενικότερο έργο της Συνόδου, αυτό ήταν αναμενόμενο, αφού η εκκλησιαστική ιστορία μάς έχει ενήμερους αλλά και προετοιμασμένους για τέτοια ενδεχόμενα, όπως και έτοιμους για την αντιμετώπισή τους, στοιχώντας, ως και οι Πατέρες ημών, κατά την παύλεια υπόδειξη, περιπατούντες «μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος  ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφεσ. δ’ 2-4).

Με θλίψη παρατηρώ τα σχόλια πολλών αντιδρώντων  είτε υπέρ είτε κατά της συνάξεως της Αγίας Συνόδου σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διαφόρων χωρών πολλών ορθοδόξων ιστοσελίδων και μπλοκ. Θα πρέπει όλοι να αντιληφθούμε ότι ούτε με προσβολές ούτε με ύβρεις εναντίον Εκκλησιών που τοποθετούνται υπέρ ή όχι της αναβολής της Αγίας Συνόδου μπορεί να επιτευχτεί η ενότητα που όλοι διακηρύσσουμε ότι επιζητούμε.

Τονίζω δε ότι αυτή η ενότητα που ψάχνουμε δεν είναι ενότητα πίστεως, γιατί αυτή, δόξα τω Θεώ, ήδη υπάρχει. Είναι ενότητα συναντίληψης και συμπόρευσης σε διοικητικά και ποιμαντικά ζητήματα των τοπικών ορθοδόξων Εκκλησιών μας.

Οι χαρακτηρισμοί και οι βαρύγδουπες δηλώσεις, που χρωματίζουν Εκκλησίες, αντί να γεφυρώνουν τα διεστώτα, προκαλούν έτι περισσότερο την όξυνση των πραγμάτων και επιδεινώνουν επί το χείρον την κατάσταση των διαφορών. Και αντί της συμπόρευσης και του «ἑνός φρονοῦντες», «καί τῇ ταπεινοφροσύνῃ ἀλλήλους ἡγούμενοι», περιεπέσαμε και συμπεριφερόμαστε, ως μη ώφειλε, «κατά ἐριθείαν ἤ κενοδοξίαν» (Φιλ. β’ 2-3).

Άρα, χωρίς να διακινδυνεύσουμε το μέγιστο, που είναι η ευχαριστιακή κοινωνία μεταξύ μας, με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα, μα προπαντός με προσευχή και εμπιστοσύνη στο Πανάγιο Πνεύμα, θα πρέπει να εγκύψουμε στις οποίες  επιφυλάξεις των εν Χριστώ Αδελφών μας και, μέσα σε πνεύμα αλληλοκατανόησης για τα προβλήματα και έγνοιες που αντιμετωπίζουν οι τοπικές Εκκλησίες, θα πρέπει να αναζητήσουμε το δρόμο της συμπόρευσης. Διαφορετικά, θα είμαστε όλοι ένοχοι για ένα ενδεχόμενο σχίσμα που θα ταλαιπωρήσει έτι περισσότερο το πληγωμένο από αιρέσεις και σχίσματα πλήρωμα της χριστιανοσύνης. Τελικά δεν κινδυνεύει να απολεσθεί ο Χριστός, αλλά εμείς κινδυνεύουμε να απολέσουμε τη σωτηρία της ψυχής μας.

«Ἐκ γάρ πολλῆς θλίψεως καί συνοχῆς καρδίας» (Β’ Κορ. β’ 4) γράφω τα παρόντα και γιατί αυτά διασαλεύουν την εκκλησιαστική κατάσταση πραγμάτων, αλλά και γιατί τρέμω, μπροστά στη θέα μιας ενδεχόμενης ρήξης, που θα πλήξει ανεπανόρθωτα τις σχέσεις μεταξύ των ορθοδόξων Εκκλησιών μας.

Εύχομαι ο Θεός να καταυγάσει το νου και την καρδία μας, ώστε να πραγματοποιηθεί η επικείμενη Αγία και Μεγάλη Σύνοδος με ενότητα και αγάπη, προς δόξα του εν Τριάδι Προσκυνητού Θεού μας.

Πανιερώτατος Μητροπολίτης Ταμασού και Ορεινής κ. Ησαΐας

Ιερά Μητρόπολη Ταμασού και Ορεινής

Επισκοπειό -Λευκωσία

14 Ιουνίου 2016