Ο Κύριος δεν δίστασε να χαρακτηρίσει την σύγχρονη με αυτόν γενεά σαν γενεά «μοιχαλίδα και αμαρτωλόν». Χαρακτηριστικά είπε, όπως το περιγράφει η σημερινή ευαγγελική περικοπή: «ός γαρ εάν επαισχυνθή με και τους εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ και ο Υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν, όταν έλθη εν τη δόξη του πατρός αυτού…» Πολλοί θα τρέξουν να πουν ότι είναι αρκετά βαρύς αυτός ο χαρακτηρισμός που λέγεται από τον Ιησού, τον Διδάσκαλο της Αγάπης. Και σίγουρα πολλοί θα σκανδαλίζονταν από τα βαριά αυτά λόγια του Κυρίου. Πρέπει, όμως, να δούμε τη βαθύτερη σημασία του χαρακτηρισμού αυτού. «Μοιχαλίς» λέχεται η γυναίκα εκείνη που εγκαταλείπει τον σύζυγό της, προδίδει την αγάπη του, μολύνει το συζυγικό κρεβάτι. Κατά παρόμοιο τρόπο μοιχός είναι και ο άνθρωπος εκείνος ή ολόκληρη γενεά ή ολόκληρο έθνος, που εγκαταλείπει τον Θεό, ο οποίος τον δημιούργησε και ενδιαφέρεται πατρικά γι’ αυτόν. Στην Αγία Γραφή και στη γλώσσα των πατέρων, πνευματική μοιχεία είναι η αποστασία, η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον άγιο Θεό. Και με το πρίσμα αυτό ολόκληρη η σύγχρονη γενεά του Χριστού ήταν άπιστη, διεστραμμένη, μοιχαλίς. Άλλοι από τους σύγχρονους του ανθρώπους, έχοντας το πάθος και άλλοι από φόβο, όχι μόνο απομακρύνθηκαν από τον Θεό, αλλά και τον πολεμούσαν, αρνούμενοι να δεχθούν την αλήθεια. Με το πνεύμα αυτό πρέπει να δούμε και τη δική μας ζωή. Δυστυχώς, αν έχουμε λίγη ειλικρίνεια, θα διαπιστώσουμε ότι και εμείς είμαστε μοιχοί και σαρκικοί άνθρωποι. Είμαστε περισσότερο μοιχοί από τους τότε Ιουδαίους, γιατί εκείνοι ήταν ο περιούσιος λαός που εγκατέλειψε τον Θεό, ενώ εμείς είμαστε το Σώμα του και τον εγκαταλείπουμε. Έχουμε βαπτιστεί στο όνομα της Αγίας Τριάδος, μπήκαμε στην Αγία Εκκλησία και όμως καθημερινά διώχνουμε την χάρη του Θεού και ερωτοτροπούμε με τον διάβολο. Αυτή η αποστασία μας δεν γίνεται μόνο με τα σαρκικά αμαρτήματα, αλλά με ό,τι έχει σχέση με την παράβαση του θελήματος του Θεού. Για τον ένα, πνευματική μοιχεία (δηλαδή απομάκρυνση από τον Θεό) μπορεί να είναι η κλοπή, για τον άλλο το πάθος του ψεύδους, για τον τρίτο η μεγάλη αγάπη στην ύλη, που τον κάνει να προδίδει τον Κύριο, για τον τέταρτο ο επάρατος εγωισμός κλπ. Ίσως, χρειάζεται ακόμη να τονισθεί ότι όχι μόνο η μοιχεία έχει την έννοια της αποστασίας από τον Θεό, αλλά και η αγάπη μας στη σάρκα έχει παρόμοια έννοια. Δηλαδή, σύμφωνα με την Αγία Γραφή και τους αγίους Πατέρες, σαρκικός άνθρωπος δεν είναι μόνο εκείνος που έπεσε σε σαρκικά αμαρτήματα, αλλά αυτός που δεν έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα. Ο χριστιανός που έχει το Άγιο Πνεύμα λέγεται πνευματικός, και ο Χριστιανός που στερείται της ζωογόνου παρουσίας Του, λέγεται σαρκικός. Έτσι, ο Απόστολος Παύλος τους χριστιανούς της Κορίνθου, που είχαν χωριστεί σε θρησκευτικές ομάδες, με συνέπεια να διαπληκτίζονται, τους χαρακτηρίζει σαρκικούς, γιατί το Άγιο Πνεύμα, που είναι πνεύμα ειρήνης και ενότητας, δεν μένει εκεί που υπάρχει διχόνοια και διαίρεση, οπότε βρισκόμαστε μπροστά σε σαρκικούς ανθρώπους. Είναι καιρός πια, να δούμε τη μοιχεία και τη σαρκικότητα και από αυτή την πλευρά, ώστε να αποκτήσουμε ταπείνωση και να παύσουμε να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε σαρκικούς και πνευματικούς, έχοντας σαν μέτρο το σώμα, απομονωμένο από την ψυχή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ