Δύο πολύ ζωντανές και παραστατικές εικόνες συνθέτουν την παραβολή του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου που παρακολουθήσαμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα.Η πρώτη εικόνα είναι παρμένη από την παρούσα επίγεια ζωή και η δεύτερη από τη μετά θάνατο ζωή. Και στις δύο εικόνες συμπλέκονται δύο διαφορετικοί χαρακτήρες, ο πλούσιος και ο πτωχός Λάζαρος.

Ο πλούσιος έχει πλούτη πολλά, και περνά τη ζωή του μέσα σε πλούσια μέγαρα, με διασκεδάσεις και λαμπρές συγκεντρώσεις. Για να μην βρει δικαιολογία ο πλούσιος ότι δεν ξέρει πού υπάρχουν φτωχοί, ο Θεός του έστειλε από ευσπλαχνία ένα φτωχό στην αυλή του. Όμως, ο πλούσιος έμεινε ανάλγητος, απάνθρωπος απέναντι στο φτωχό Λάζαρο.

Ο Λάζαρος είναι άστεγος, χωρίς συγγενείς και φίλους, όλη μέρα νηστικός και σχεδόν πάντα πεινασμένος, το σώμα του είναι γεμάτο πληγές, χωρίς κανένα φάρμακο και καμιά φροντίδα από κανέναν. Όμως, δεν διαμαρτύρεται και δεν γογγύζει εναντίον του Θεού. Είναι υπομονετικός και καρτερικός.

Ο ταλαιπωρημένος Λάζαρος πεθαίνει πρώτος. Δεν άντεξε τις κακουχίες και τις στερήσεις. Ο πλούσιος που καλοπέρασε στη ζωή, πέθανε πιο ύστερα. Πολλοί πήγαν στην κηδεία του, που  έγινε μέσα σε πολυτέλειες.

Οι εικόνες στην άλλη ζωή αλλάζουν. Ο Λάζαρος παρηγορείται στους κόλπους του Αβραάμ, ενώ ο πλούσιος υποφέρει στην κόλαση. Τόσο, που παρακαλεί τον Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο να του δροσίσει λίγο τη γλώσσα του με λίγο νερό. Για λόγους δικαιοσύνης παρατηρούνται αυτές οι δύο διαφορετικές εικόνες. Ο φτωχός Λάζαρος να περνά ωραία, ενώ ο πλούσιος να υποφέρει και να «οδυνάται».

Αλλά γιατί αυτή η αντίθεση; Τι είναι εκείνο που οδήγησε το Λάζαρο στην ευτυχία και τον πλούσιο στη δυστυχία και στην κόλαση; Μήπως ο πλούτος από τη μια και η φτώχεια από την άλλη; Ασφαλώς όχι, γιατί ούτε η φτώχεια οδηγεί στον παράδεισο, ούτε ο πλούτος από μόνος του οδηγεί στην κόλαση. Εκείνο το οποίο έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι η διαχείριση του πλούτου ή της φτώχειας.

Στη φτώχεια πρέπει να επιδεικνύουμε πίστη στο Θεό, χωρίς να κλονιζόμαστε και να μεμψιμοιρούμε. Να έχουμε υπομονή και να υπομένουμε με καρτερικότητα τις δοκιμασίες, χωρίς να διαμαρτυρόμαστε εναντίον του Θεού. Να διατηρούμε άσβηστη την ελπίδα ότι ο Θεός μας αγαπά και δεν μας εγκαταλείπει. Αυτές είναι  οι αρετές που πρέπει να δείχνουμε στις διάφορες δοκιμασίες.

Στις περιπτώσεις πλούτου χρειάζεται μια πολύ καλύτερη διαχείριση. Αυτό είναι πολύ δύσκολο. Τον πλούτο πρέπει να τον θεωρούμε ως δώρο Θεού και όχι ως ιδιοκτησία μας. Είμαστε, δηλαδή, διαχειριστές του πλούτου και όχι ιδιοκτήτες του. Πρέπει να είμαστε, λοιπόν, ελεήμονες και φιλεύσπλαχνοι μπροστά στον ανθρώπινο πόνο. Ο πλούσιος της παραβολής είχε μπροστά του την ευκαιρία να φανεί φιλεύσπλαχνος και ελεήμων και όμως έδειχνε σκληροκαρδία και αναλγησία. Ας αποφύγουμε το κακό αυτό παράδειγμα και ας βοηθούμε τους εμπερίστατους συνανθρώπους μας.

Σ’ αυτή τη ζωή είμαστε πάροικοι και παρεπίδημοι, απλοί ταξιδιώτες στο δρόμο που οδηγεί στην ουράνια πατρίδα. Η εξασφάλιση αυτής της πατρίδας εξαρτάται απόλυτα από τον τρόπο που θα ζήσουμε εδώ στη γη. Με οδηγό τον λόγο του Θεού θα γίνουμε κληρονόμοι της χαράς και της ευτυχίας της βασιλείας του Θεού θα βρισκόμαστε αιώνια στους κόλπους του Αβραάμ, δηλαδή στον παράδεισο.